Sport Koronavirusi, egoizmi, lidershipi dhe Milan, një rrëfim unik i Ibrahimovic

Koronavirusi, egoizmi, lidershipi dhe Milan, një rrëfim unik i Ibrahimovic

Zlatan Ibrahimovic kthehet të flasë për mikrofonat e “Sport Bladet” pas shumë kohësh. Dhe e bën këtë pas çmimit të fituar si “Futbollistit i Vitit” në Suedi. Një intervistë e gjatë, e bukur dhe plot të fshehta të Ibrahimovic, që shpjegon gjithçka te ky kapitull me Milanin:

“Sa herë që dal në fushë, sa herë që vesh këpucë futbolli, them: Uau! Kjo është ajo që unë dua të bëj! Kjo është ajo që unë do të bëj, ky është pasioni im, ky është shoku im më i mirë, futbolli. Pa të, nuk do të isha ai që jam. Pa të, unë nuk mund të përhap gëzim. Pa të ndihem i humbur”.

Për dëmtimin: “Nuk është asgjë serioze. Vetëm një ose dy javë”.

Për ekipin kombëtar suedez: “A më mungon ekipi kombëtar? Po. Unë dua të shoh ‘Friends Arena’ të plotë dhe me fanellën e verdhë të ekipit kombëtar. Padyshim që më mungon. Atij që nuk i mungon asgjë tashmë e ka përfunduar karrierën e tij. Dhe unë nuk e kam përfunduar karrierën”.

Mbi koronavirusin: “Nuk ishte keq, vetëm disa javë. Ata më bënë të lë trajnimin, më testuan tri herë për t’u siguruar, kështu që qëndrova në shtëpi. Pas tri ditësh isha i sëmurë në kokën time, por nuk e kuptova nëse ishte për shkak të koronavirusit. Përsërita të njëjtat gjëra gjatë gjithë kohës. Pastaj fillova të kisha dhimbje shpine kur isha duke fjetur. U zgjova në tre të mëngjesit, duhej të pija pilula; dhjetë minuta dhe dhimbja ishte zhdukur. Ditën e pestë nuk ndjeva më aromat, as ushqimin, as kafenë. Fillova të stërvitesha vetëm pas një jave; më parë nuk mundesha, megjithëse kisha një plan për t’u stërvitur në shtëpi si kushdo që është pozitiv. Lodhesha menjëherë, por kjo ishte e kërkuar, sepse unë doja të bëja që zemra ime të funksiononte dhe rrahjet e zemrës sime të rriteshin. Nuk kisha asnjë simptomë tjetër. Tani kam shijen time përsëri, por nuhatja ime nuk është akoma 100%. Një shqetësim, por gjithashtu mund të jetë një problem. Duhet të vazhdojmë të jetojmë, duke e ditur që virusi është pjesë e jetës sonë, si gripi”.

Në moshën 39 vjeç ai shënon më shumë sesa Lukaku dhe Ronaldo: “Ndjej që jam akoma gjallë, mund të performoj dhe të arrij atë që jam i mirë të bëj! Pastaj rezultatet flasin vetë. Është një nder çdo herë që fitoj “Topin e Artë” në Suedi. Por pa punë është e vështirë dhe nuk merr asgjë në kthim. Në këtë moshë ka shumë mentalitet. Kam cilësitë e mia, talentin tim, por mendoj se gjithçka është në kokën time. Nëse dëshiron, mundesh”.

Një lojtar ndryshe: “Ndihem mirë. Unë gjithmonë them se bëhem gjithnjë e më mirë me kalimin e çdo dite dhe kjo është pikërisht ajo që ndodh. Dhjetë vjet më parë isha një lojtar, pesë vjet më parë isha një tjetër. Dhe unë mendoj se kam inteligjencë që më bën të përshtat trupin tim me atë që mundem. Njerëzit thonë që sot nuk vrapoj shumë, por zgjedh ndeshjet e mia tani në mënyrë që të ndihmoj ekipin në mënyrën më të mirë të mundshme. Dhe pastaj kam një trajner që përshtat lojën me atë që mundem”.

Pioli dhe menaxhimi në fushë: “Trajneri më shpëton në lojën mbrojtëse, por në lojën sulmuese jam i lirë. Dhe kur sulmojmë mendoj: A duhet të zbres dhe ta marr topin si dhjetë vjet më parë, apo duhet të qëndroj lart?”

Skuadra? “Kjo është ajo që dua të them kur nënvizoj se e kam përshtatur lojën time me atë që mundem. Kjo energji, kjo gjendje, ky vrapim në këmbë. Nëse do të mund të vrapoja 90 minuta pa ndërprerje, do ta kisha bërë, por nuk mundem. Jam i sinqertë me veten time dhe nuk mundem. Kur bëj një vrapim, duhet pak më shumë për t’u rikuperuar. Por unë zgjedh kur ta bëj atë dhe sakrifikoj për ekipin kur duhet të sakrifikoj veten time, kështu që…”

Shumë e kanë nënvlerësuar atë: “Unë mendoj se shumë më kanë nënvlerësuar, pasi më shohin si një egoist. Në çdo rast, në fillim ishte kështu: Ai është një egoist, mendon për veten e tij, do të ishte përshtatur vetëm atje. Këto janë faza që kalojnë, ka të bëjë edhe me përvojën. Më kujtohet duke thënë disa vite më parë që shoh situata që do të ndodhin. Kur e thua këtë, tingëllon e çuditshme, por kjo është ajo kur unë e them. Shoh atë që mendoj se do të ndodhë, atë që dua të ndodhë, së pari. Tani është më e dukshme dhe po e bëj shumë më tepër, sepse duhet të adaptohem dhe të jem më i zgjuar në lojën time”.

Mosha është thjesht një numër: “Ajo që e përsëris gjatë gjithë kohës është se stërvitem shumë fort. Përgatitem shumë, shumë mirë. Në programin tim jam shumë profesionist. Kam vendosur gjithë kohën që mundem për t’u mbajtur në formë dhe për të qenë i freskët. Ka shumë në kokën time. Dhe pastaj i bëj shumë presion vetes. Shumë. Ekipi im tani është një nga më të rinjtë në Europë. Dhe unë e vendos veten në situatën ku dua të krahasohem me këdo që kam në ekip. Nuk dua që të jetë një avantazh, vetëm sepse jam më i moshuar”.

Thirrja e Raiolas: “Doja të hapja një kapitull të ri në jetën time. Të jem me familjen time çdo ditë, duke ndjekur fëmijët e mi. Pastaj, Mino Raiola më tha duhet ta mbyllësh karrierën në Europë! Duhet të provosh se je akoma në një nivel të lartë, mund ta bësh! Kalo vetëm gjashtë muaj në Milano, pastaj mund të ndalesh. Është shumë e lehtë të ndalesh në Shtetet e Bashkuara”.

Në lidhje me zgjedhjen për t’u kthyer në Milano: “Para Krishtlindjeve, Milani humbi keq kundër Atalantas dhe më telefonuan. Ishin Milani dhe Bologna. Thashë me vete: Ku mund të marr adrenalinën maksimale? Çdo ditë, kur zgjohesh në 08:00, ke dhimbje trupi, por duhet të shkosh në palestër dhe të bësh gjithçka që të duhet për t’u ndjerë në gjendje të mirë. Për ta përballuar atë çdo ditë duhet të marrësh adrenalinën tënde, duhet të jesh i motivuar. Duhet të kesh qëllime për të arritur. Çështja ime nuk është një kontratë. Kështu që unë i thashë Mino Raiolas: Kush ka nevojë për mua më shumë? Dhe ai thjesht u përgjigj: Milani! Vetëm ti mund ta kthesh Milanin si ishte gjithë ato vite më parë”.

Gjatë mbërritjes në Milano: “Në kokën time kisha një skenar shumë specifik. Sfida që kisha para meje nuk ishte e pamundur, sepse asgjë nuk është e pamundur, por ishte akoma shumë e vështirë në këtë situatë. Të gjithë thanë: Ai është 39 vjeç!? Më kujtohet pyetja e parë që më bënë në konferencën për shtyp, kur nënshkrova për Milanin: Të gjithë ata që u kthyen në Milano kanë dështuar, pse duhet të kesh sukses? Unë thjesht u përgjigja: Sepse nuk kam humbur kurrë pasionin për atë që bëj. Kur dëgjoj që njerëzit nuk kuptojnë se çfarë mund të bëj në moshën 39 vjeç, kjo është pikërisht ajo që më nxit dhe më bën të dëshiroj të bëj më shumë. I gjithë trupi më dhemb. Kjo është koha që duhet të provoj se mundem, do ta bëj, se dua. Ky është presioni që i bëj vetes, kjo është sfida. Kur është kaq e vështirë dhe akoma keni sukses, ndjenja që merrni është e pamundur të përshkruhet”.

Për çështje jashtë fushës: “Mundohem të përqendrohem pak në atë që ndodh jashtë fushës. Atyre që drejtojnë klubin u thashë: Mos kaloni dhimbjen e kokës që keni atje në fushë, sepse nuk mund të punojmë të qetë. Gjashtë muajt e parë pas mbërritjes sime nuk ishin të lehta, nuk e dija nëse Pioli do të qëndronte dhe as të ardhmen time. Klubi donte të ndryshonte filozofinë dhe udhëzimet pa na dhënë madje mundësinë për të rindërtuar veten, për të marrë rezultatet dhe për të punuar. Ekipi u dënua para se t’i jepej shansi për të treguar veten. Por, kështu filluam, hap pas hapi, rritjen tonë dhe sot jemi të fortë”.

Për lidershipin e tij: “Unë jam rritur gjithnjë e më shumë në këtë aspekt. Çfarë është një udhëheqës? Ka udhëheqës në mënyra të ndryshme. Kam dëgjuar komente në Suedi: Ai bën gjeste në fushë. Së pari, unë jam ai që jam! Nuk mund ta ndryshoj pamjen time, nuk mund ta ndryshoj kush jam, stili im i lojës është ashtu siç është. Reagoj bazuar në atë që jam. Secili ka profilin e tij, ne jemi lidera në mënyra të ndryshme. Nëse kërkoj shumë? Po. Nëse unë shtyhem fort? Po. Nëse pranoj një pasim të gabuar? Jo. Unë jam i tillë dhe ekipi im më kupton. Të gjithë më kuptojnë. Vetëm në Suedi ata thonë: Jo, po bën gjeste këtu dhe atje… Gjithçka që bëj është të marr më të mirën, një reagim. Unë vij te Milani dhe ata duan që të jetë kështu. Ata thonë: Bëj atë që duhet të bësh, ne do të ndjekim”.