Bruno Pizzul, telekronisti historik sportiv italian, ka ndërruar jetë në Gorizia. Ai do të mbushte 87 vjeç brenda pak ditësh. Lindi në Udine më 8 mars 1938. Në RAI nga viti 1969, ai u bë zëri i Kombëtares italiane të futbollit që nga Kampionati Botëror 1986 dhe komentoi disa nga ndeshjet më të paharrueshme të “Azzurrëve”. Ndeshja e fundit që komentoi ishte Italia-Slloveni në gusht të vitit 2002.
Kur flitet për futboll në Itali, ka disa emra që e tejkalojnë fushën e lojës dhe bëhen pjesë e kulturës së vendit. Ndër ta, Bruno Pizzul zë një vend të veçantë: jo si futbollist apo trajner, por si rrëfimtar – një zë që për më shumë se tridhjetë vjet shoqëroi miliona italianë në të dielat e futbollit, netët e Kupës dhe magjinë e Botërorëve. Me timbrin e tij nazal të dallueshëm, qetësinë dhe kompetencën e tij të jashtëzakonshme, Pizzul nuk ishte thjesht një telekomentator – ai ishte kronikani i një epoke të artë të futbollit italian.
Lamtumirë Bruno Pizzul, zëri historik i Kombëtares
I lindur më 8 mars 1938 në Udine, Friuli Venezia Giulia, Pizzul fillimisht nuk ishte i destinuar të bëhej një ikonë e televizionit. Para se të ulej pas mikrofonit, ai ishte vetë futbollist: një mesfushor me teknikë të mirë, i rritur te Pro Gorizia dhe që luajti për Catania dhe Udinese. Megjithatë, një dëmtim e detyroi të braktiste karrierën si lojtar, duke i dhënë një kthesë të papritur jetës së tij – një kthesë që e bëri zërin më të dashur të futbollit italian.
Pizzul u bashkua me RAI në vitet ’60 si gazetar sportiv dhe shpejt u bë një nga telekomentatorët kryesorë, duke marrë stafetën nga legjenda tjetër, Nando Martellini, pas Botërorit të vitit 1986. Nga ai moment, zëri i tij u bë sinonim i eventeve të mëdha të futbollit.
Stili unik
Stili i tij ishte unik: larg toneve të ekzagjeruara dhe thirrjeve të zjarrta që më vonë do të karakterizonin brezat e rinj të telekomentatorëve. Pizzul preferonte një qasje të qetë, pothuajse miqësore. Fliste me shikuesit sikur të ishte duke biseduar me një mik në një bar – me anekdota, një prekje ironie dhe dashuri të sinqertë për lojën. Nuk kishte nevojë për efekte speciale: vetëm zëri i tij i thellë dhe i qetë mjaftonte për të mbajtur miliona tifozë të lidhur pas ekranit, në një Itali ku RAI ishte ende qendra kryesore e komunikimit masiv.
Pizzul komentoi gjashtë Kampionate Botërore, pesë Kampionate Europiane dhe një numër të panumërt ndeshjesh të Serie A, duke u bërë një figurë e pandashme në shtëpitë italiane deri në tërheqjen e tij nga telekomentimi në vitin 2002, pas finales së Botërorit të Koresë së Jugut dhe Japonisë. Por trashëgimia e tij shkon përtej statistikave: ai ishte një simbol i një futbolli më të thjeshtë, më romantik – një epokë e radiove dhe e të dielave familjare, përpara se sporti të përfshihej nga televizionet me pagesë dhe ritmet e ethshme të tregut modern.
Pas tërheqjes
Edhe pas tërheqjes, Bruno Pizzul mbeti një figurë referimi. Pjesëmarrjet e tij në programet sportive (ishte edhe mysafir në emisionin TikiTaka), analizat e tij të kthjellëta dhe thjeshtësia e tij e bënë një ikonë të dashur nga gjenerata të ndryshme. Edhe sot, emri i tij zgjon nostalgjinë për një kohë kur futbolli ishte një rrëfim i pastër emocionesh, dhe jo thjesht një biznes.
Bruno Pizzul nuk ishte vetëm një telekomentator – ai ishte një pjesë e historisë italiane, një rrëfimtar ëndrrash që u dha zë triumfeve dhe zhgënjimeve të një kombi. Dhe nëse mbyllim sytë, pothuajse mund ta dëgjojmë ende: “Zoti dhe zonja të nderuar, mirëmbrëma…”, gati për të na çuar sërish në fushë, ashtu si dikur.
