Është shumë bërë shumë e vështirë të shkruash për Minën.
Kjo ditëlindje kaq e rëndësishme, 80 vjetor, tashmë është konsumuar përpara kohe nga lumenjtë e fjalëve, orë filmime, fotografi të stërnjohura.
Gjithçka duket tashmë e thënë. Pensioni i parakohshëm në 1978 një klauzolë antimediatike – e bëri atë të mbetej gjithmonë e re.
Kemi humbur evolucionin njerëzor të saj, por na mbetet ai artistik.
Asnjë nga ata që shkruajnë ose flasin sot në TV dhe radio dhe në internet rreth muzikës popullore nuk e kanë parë apo njohur ndonjëherë.
Pas 42 vjetësh, Mina dorëzohet me detyrim si një ide platonike që materializohet vetëm me repertorin e jashtëzakonshëm të 120 albumeve: Italia më e moshuar e njeh përmendësh, daljet diskografike përbëjnë fillin e saj të kuq të shtrirë nëpër botë, dhe projektojnë spektaklin e një zëri të patrembur.
Askush nuk ka folur ndonjëherë keq për të, nuk e dimë nëse ka defekte si kushdo tjetër, askush nuk do të na thotë. Stoike në të 80 e saj, brilante si engjëjt është ushqyer në imagjinatën tonë.
Nga muzika e filmave në fonogramet e filmave
Mina tashmë është një libër i shtëpisë botuese Rizzoli, i rëndë, luksoz dhe interesant. Libri revokon historinë e një figure publike të një sa më shpejt që të mund të riktheheni në librari), me titull thjesht “Mina”, rinovon historinë e figurës publike të një të kaluare të largët, përmes kurimit të admirueshëm të Mauro Balletti, një artist vizual që është marrë me të që nga viti 1973.
Fotografitë e njohura, kuriozitetet dhe fotomontazhet imagjinare evokojnë një madhështi që nuk i përket kohërave tona. Me një impostim absolut, Balletti shkruan: “Mina Picasso Maria Callas dhe Fellini kanë të njëjtin vështrim. Është një fije që i bashkon ata, filli i artit të madh”. Po aq domethënës janë shkrimet.
Ishte e pamundur që radiot italiane, të mos merreshin me Minën në ditën e saj, këtë 25 Mars. Tetëdhjetë vjet karrierë, gjysma e të cilave janë jetuar larg medias, larg mahnitjes së shumë njerëzve që do të donin të flisnin me të, ti rrëmbenin një intervistë.
150 milion disqe të shitura, 1.500 këngë të interpretuara, jo vetëm në italisht por edhe në 9 gjuhë të tjera përfshirë japonishten. Debutimi i Mina Mazzinit qe në vitet ’60, kameleontike dhe revolucionare, jo vetëm nga këndvështrimi muzikor, e aftë të lançonte modën, që edhe sot qëndron.
Mbretëresha televizive me programe të tilla si “Studiouno” “Tiger Cremona” largohet nga skena muzikore në 1978 pas një koncerti të mahnitshëm në “Bussola” në Viareggio. Kush e di pse (mbetet një nga pyetjet që nuk i është kthyer kurrë përgjigja, ashtu si dhe vdekjes së Kenedit dhe askush nuk do ta dijë kurrë atë) Mina në 2001mori titullin nga presidenti i Republikës Carlo Azeglio Ciampi, Grande Ufficiale al Merito della Repubblica. Ezaktësisht 10 vjet më parë, LifeGate Radio festoi ditëlindjen e saj duke e bërë atë protagoniste të të gjithë programit, duke i kushtuar muzikë, kuriozitete dhe lajme këtij zëri brilant.
Gjëra që nuk i dini…
Reklamat
Falë popullaritetit të madh në 1960 Mina reklamon frigoriferë të Atlantikut dhe në vitin 1962 për industrinë italiane të birrës, ajo interpreton 12 hyjnitë, nga Rita Hayworth te Marilyn Monroe, nga Judy Garland e deri tek Anna Magnani. Ndër bashkëpunimet më fatlume renditen, ato me Barilla në vitet ’60 dhe me Cedrata Tassoni në vitet ’70. Në 20 vitet e fundit Mina ka qenë protagonistja e fushatave publicitare për Wind, Fiat, Barilla dhe Tim.
Mina dhe kinemaja
13 filma, të gjithë muzikorë dhe në gjuhën italiane (përveç njërit të shfaqur në Gjermani), në të cilët Mina u shfaq nga 1959 deri në 1967. E veçanta është që gjithnjë u dublua. Federico Fellini gjithashtu u përpoq ta bindte atë të recitonte në “Il viaggio di G. Mastorna”, por që nuk u realizua kurrë. Mina tha: “Po, është e vërtetë, ne kishim diskutuar për pjesëmarrjen time në atë film dhe gjithashtu në ”Satyricon“, por unë, pasi morra pjesë në 13 filma që ishin harruar, u ndërgjegjësova që nuk dija të recitoja. Dhe prandaj, me shumë dhimbje, unë nuk pranova“.
Gazetarja Mina
Mina mbajti rubrikën e saj të parë në 1993, në të përjavshmen “Noi” me regji nga Gigi Vesigna. Për disa vite ishte edhe në faqen e parë të La Stampa.
