Ka kaluar pothuajse një vit që kur koronavirusi u identifikua në Wuhan të Kinës.
Profesori i Yale dhe epidemiologu Dr Nicholas Christakis sjell ngushëllim në gjithë fatkeqësitë që ka shkaktuar pandemaa, siç përcaktohet në librin e tij të ri Apollo’s Arrow: Ndikimi i koronavirusit në mënyrën si jetojmë.
Ai sheh një model. “Një nga argumentet në libër është se ajo që po na ndodh mund të duket e huaj dhe e panatyrshme, por pandemitë nuk janë të reja për speciet tona – ato janë thjesht të reja për ne”, tha Christakis.
Christakis vazhdon argumentin e tij duke thënë pandemitë marrin fund. Ato gjithmonë mbarojnë. Ato përfundojnë edhe para se të kishim vaksinat për t’iu përgjigjur atyre.
Më tej, ndërsa shpërndarja e vaksinave nga Pfizer dhe Moderna do të jetë një nga sfidat më të mëdha të shëndetit publik të kohës sonë, ato gjithashtu përfaqësojnë një nga arritjet më të mëdha të njerëzimit.
Nëse mund të vaksinojmë një pjesë të mjaftueshme të popullsisë (afërsisht 75% sipas disa vlerësimeve), ne do ta mundim pandeminë shumë më herët dhe me më pak vdekje sesa mund të kishte përfunduar vetë.
“Ne jemi gjenerata e parë e njerëzve të gjallë që jemi përballur ndonjëherë me këtë kërcënim që i lejon nëpërmjet ilaçeve të efektshme”, tha Christakis.
Pastaj, pasi pandemitë mbarojnë, shpesh ka një periudhë në të cilën njerëzit kërkojnë ndërveprim të gjerë shoqëror, dhe që Christakis parashikon se do të jetë një rikthim në vitet 20’ ashtu si pas pandemisë së gripit të vitit 1918.
Kjo e ardhme, sipas Christakis, nuk do të vijë derisa shoqëria të ketë kohë për të shpërndarë vaksinën, ndoshta deri në vitin 2021, dhe të ketë kohë për t’u rikuperuar nga shkatërrimi socio-ekonomik që ka bërë, ndoshta deri në vitin 2023. Por vizioni që ai paraqet për 2024 e më tej është një i mbushur me përvoja të parashikuara në izolim: stadiume të mbushura plot, klube nate të mbushura me njerëz dhe arte që lulëzojnë.
