Mirela Nasi është një emigrante shqiptare që prej vitesh punon e jeton me familjen e saj në Macerata, në zonën e Anconas në Itali. Bashkë me bashkëshortin, Robertin, i cili është sipërmarrës i suksesshëm në zonë, kanë ndërtuar çerdhen e tyre familjare këtu në Itali, kanë rritur edhe djalin e tyre që tani është 26 vjeç dhe punon si shumë të rinj të tjerë që janë rritur në shtetin fqinj.
Me hapjen e shkollës shqipe në Macerata, duke qenë edhe aktiviste e shoqatës së njohur “Iliria”, Mirela punon si mësuese, ku jep një kontribut të çmuar që fëmijët e lindur në Itali nga prindër shqiptarë të mund të mësojnë gjuhën shqipe. Këta fëmijë mësojnë në shkollat italiane, kurse në fundjavë frekuentojnë shkollën shqipe, ku mësuese Mirela dhe koleget e saj punojnë me pasion e përkushtim.
Po mësuese Mirela ka edhe një pasion tjetër, poezinë. Ndonëse shkruan prej kohësh, duke qenë e ndrojtur dhe e pasigurtë në vetvete, ajo nuk ka bërë përpjekje të botojë ndonjë libër. Rastësisht u njoha me disa poezi të saj dhe i sugjerova të punonte për një libër. U skuq si ato gjimnazistet e ndrojtura dikur që shkruanin dhe i fshihnin poezitë, megjithatë e priti me kënaqësi këtë sugjerim. Tani ajo po përgatit librin e saj të parë. Poezia e saj është rinore dhe i këndon dashurisë, mallit për vendlindjen e motiveve të tjera të dashura për autoren. Nga ky libër zgjodha këtë cikël për botim.
Ndue Lazri, gazetar, Itali
HIRE FEMËRORE
Marramendëse, plot finesë bukurie,
gjithçka tek ti në harmoni hyjnore,
refleks i një bote të madhe dashurie,
univers i tërë hiresh femërore.
Aroma jote ka esenca mirësie,
përmendore që vjen prej botës së lashtë,
pulson qenia jote, bekim perëndie,
lëkura jote mantel i mëndafshtë.
Det që valëzon, i ëmbli shikim,
ndjesi magjike prekja në lëkurë,
nota të hedhura në kompozim,
melodi e shtrirë përmbi partiturë.
Buzë përvëluar, drithërim i fshehur,
pasion që djeg gjer në thellësi,
etje e pashuar për eksplorim të dehur.
emocion unik, deri në madhështi.
Bukuri e rrallë, që na ke pushtuar,
serenatë trëndafili ujitur me vesë,
gjithë botën përballë ke gjunjëzuar.
romancë e çdo nate deri në mëngjes.
Shpirt që vezullon dhe yjet kanë zili,
magjike,ëngjëllore, mrekulli e vërtetë,
natyra të lindi, që ti në përjetësi
të marrësh dashuri e të dhurosh jetë.
LOT DASHURIE…
Në vuajtje u kthye përditshmëria,
gënjehemi me grimca nga zbrazëtia,
Sa vuajmë nga brenda askush s’e di.
sylotuar, plagosur thellë në ndjesi…
Kohë e vështirë, me shpirt të ngrirë,
diku të harruar, nervash të mpirë.
Netëve takohemi, puthemi me mall,
përballë ftohtësisë bëhemi zjarr.
Syri dhe zemra lëshojnë shkëndia,
flakëruese si vetë dashuria.
Kjo natë dimri na mbledh si buqetë
dy brigje zemrash, në afsh të nxehtë.
Mall i trazuar në shpirtin e dallgëzuar,
shkrijnë borën dy zemra bashkuar.
Rrjedh pa fund dashuria këtë natë
tretur muzgjeve, pa fllad, pa mëkat.
ME HESHTJEN FLAS
Në heshtjen e natës pres e pres…
e heshtur, me heshtjen, deri në mëngjes,
ndër kujtime të bukura veten humbas,
mes tyre gjej gëzim, buzëqesh e nuk flas.
Para syve familja, albumi plot ngjyra…
më mbushet shpirti, më çelet fytyra,
panorama e jetës qesh si luleborë,
në heshtje them: kemi jetën në dorë.
Jeta është dhuratë që nuk ka çmim,
udhëtim me biletë vajtjeje, pa kthim,
Në heshtje, me heshtjen flas këtë natë,
rrugëtimi i jetës i shkurtër, i gjatë,
kuptimin e saj është e kotë ta kërkosh,
kuptimin ia jep nëse di ta jetosh.
Nga krevati ngrihem dhe për një çast
tek dritarja në heshtje me hënën flas,
të dyja bisedojmë siç dimë veç ne,
kësaj nate në pritje të ditës së re.
HUMBAS NË SYTË E TU
Humbas në sytë e tu, dehur në gotë vere,
humbas e tëra, e dashuruar, si atëhere,
humbas në sytë e tu, harruar në marrëzi,
humbas tek pulsi yt, dorëzuar në dashuri.
Humbas në sytë e tu, lundroj e sfidoj rrymën
humbas në diell, me ngrohtësinë shkrij brymën.
Humbas në heshtje, në sytë e tu të shkruar…
humbas në lumturi, thellësisht e dashuruar.
Humbasim në sytë tanë si në përjetësi,
ti në shikimin tim, unë e tëra tek ti,
humbasim të dy, vështrimesh kryqëzuar…
në këtë det mrekullie, ëmbëlsisht harruar.
Humbasim në këtë romancë që flet pa zë,
kemi ardhur të dy e jemi bërë një,
humbasim në sytë tanë, zhytur në shkëlqim…
unë në zemrën tënde, ti në shpirtin tim.
NOSTALGJI…
Në sytë e mi çel buzëqeshja kristal,
si uji i një burimi që kurrë nuk u ndal,
diell edhe yje në buzëqeshje e shikim,
këngë dashurie, mall për fshatin tim.
Me buzëqeshje flas, përherë me çiltërsi,
buzëqeshja bëhet këngë, aty je dhe ti
shëtisim ëndërrimesh deri në agim,
ëndrra na çon larg, atje në fshatin tim.
Qesh me botën e grisur, të arnuar,
puthem, me fshatin tim dashuruar,
ndjenjat, emocionet rrezatojnë në fytyrë,
harrohem fshatit, në të bukurën natyrë.
Atje puthen malet me fushat, lëndinat
në valle për dore janë zënë kodrinat,
qëngjat përhidhen livadhit me rrëmujë,
pastaj vrapojnë burimesh për të pirë ujë.
Mallëngjyer shtegëtoj, si zogu në hapësirë,
atje në fshatin tim, lëndinash erëmirë,
ku deh aromë e bukës herët në mëngjes,
dhe zemra më rreh kur njerëzit përshëndes.
Ndoqa fatin tim, këtu në dhe të huaj,
në heshtje mendoj e në heshtje vuaj,
jam vajzë fshati, atje kam prindërit, folenë,
ndaj ndjej nostalgji për vendlindjen, atdhenë.
Mirela Nasi
