Një fëmijëri mes minjve, si Putin ndërtoi filozofinë e tij të luftës
Asgjë nuk e dallon shtëpinë me numrin 12 në Ulitza Baskova, në zemër të Shën Petersburgut, nga pjesa tjetër e ndërtesave anonime pranë saj. Shenja e vetme është se nuk është e mundur të vizitohet.
Në vitet 1950 ishte një ‘komnunalka’, një nga ato shtëpitë e lindura nga nënndarja e apartamenteve të mëdha madhështore të epokës cariste, ku në Bashkimin Sovjetik jetonin së bashku disa familje, një për dhomë, me kuzhinë, banjë dhe korridor.
Vladimir Putin lindi dhe u rrit atje, në qytetin që atëherë quhej ende Leningrad. Në kushte kaq modeste, saqë gjuetia e minjve në të cilën ai u dallua nuk ishte vetëm lojë e një fëmijërie të varfër, por e një lufte të vazhdueshme për të mos i lejuar ata që të përhapeshin.
Një ditë, Vladimiri i ri ndoqi një mi të madh tek shkallët me një shkop në dorë, derisa u detyrua të fshihej në një qoshe. Papritur miu u hodh drejt tij, dhe vetëm duke kërcyer shpejt, ai arriti të shpëtojë.
Incidenti, tha Putin, në të vetmen autobiografi që shkroi me disa gazetarë në vitin 2000, i dha atij një mësim jete, të paharruar kurrë: “Të gjithë duhet ta kenë parasysh këtë: mos lini e dikë në qoshe”.
Mësimi i miut
Më 24 shkurt, presidenti rus urdhëroi aksionin më të madh ushtarak tokësor në Evropë që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore. Një luftë agresioni kundër Ukrainës, e vendosur kundër çdo logjike racionale, në një rrezik gjeopolitik ku rreziqet dhe kostot po dalin shumë më të larta se një përkufizim kalimtar i fitores. Dhe ndoshta duke pasur parasysh miun e famshëm, Putini e motivoi atë duke thënë se ai ishte i detyruar ta bënte këtë, pasi “Rusia nuk kishte zgjidhje tjetër”. Kthimi në biografinë e njeriut që vetë-investoi me misionin e ribashkimit të Russki Mirit, botës ruse të ndarë nga fundi i Bashkimit Sovjetik, mishërimi i fundit i ëndrrës perandorake të një Rusie të përjetshme, është thelbësore për të kuptuar misterin e saj.
