Ermal Meta rrëfehet ekskluzivisht për të përjavshmen “Oggi” pas ënjtjes së fytyrës që e detyroi të ndërpresë përkohësisht koncertet. Dhe janë rrëfimet e një shpirti të lirë që ka bërë një rrugë të gjatë në Itali, jo vetëm si kantautor.
Babai im na braktisi – Ermal Meta nis duke folur për pezullimin e koncerteve të tij për shkak të ënjtjes së fytyrës: “Më vinte keq, por ishte e nevojshme. Në fund nuk ishte asgjë shqetësuese”. Dhe më pas ai tregon se si për të lumturia është rezultat i një rruge me shumë kthesa: “E kuptova vonë se gëzimi është një çështje serioze. Buzëqeshja është një hapje për të tjerët dhe unë kisha nevojë për të fshehur atë që vinte nga larg, nga një familje në të cilën nuk mund të tregoje kurrë anën tënde”.
Ermal Meta tregon edhe për babain e tij “që nuk do ta fal, që në ato vite të tmerrshme, me dhunë, krim, të vdekur rrugëve, na la vetëm”, për mbërritjen në Itali me një traget të marrë papritur, në moshën 13-vjeçare (“Vitin tjetër, kur u ktheva për pushimet e verës, miqtë e mi më trajtuan si të huaj. Bëheshin sikur nuk isha atje. “Çfarë di ti, ti je italian”, ishte refreni. Ishte e tmerrshme”), rinia me stereotipin e shqiptarit-delikuent: “Ndjeva se duhej të provoja se nuk isha si shqiptarët e pikturuar në gazeta. Ndihesha si një mysafir që nuk duhej të bënte zhurmë. Më shqetësoi dhe më pas me muzikën bëra zhurmë sa munda”.
Nuk kam bërë asgjë për t’u integruar – Ermal Meta shpjegon edhe pse nuk i pëlqen të konsiderohet shembull integrimi: “Sepse nuk kam bërë asgjë për t’u integruar, përkundrazi kam dashur gjithmonë të bie në sy. Që nga viti 2006 pasaporta ime thotë se kam edhe kombësi italiane, por është pasaportë. Në Shqipëri kam jetuar 13 vjet, në Itali 28. Por nëse shikon një bimë nuk mund të injorosh se është kaq e bukur falë rrënjëve të shëndetshme. Si zakonisht, gjërat e rëndësishme nuk shihen”.
