Pas nëntë vitesh të gjata, 16-vjeçarja Pooja Gaud më në fund mund të vendosë kokën në prehrin e nënës së saj.
Pooja u zhduk më 22 janar 2013 kur ishte shtatë vjeç.
Ajo thotë se u rrëmbye jashtë një shkolle në qytetin Mumbai në shtetin perëndimor indian të Maharashtra nga një çift që e joshi me akullore; Më 4 gusht të këtij viti ajo u gjet në atë që cilësohet si “arratisje e mrekullueshme”. Nëna e saj Poonam Gaud thotë se është shumë e lumtur.
“Unë kisha hequr dorë nga shpresa për të gjetur ndonjëherë vajzën time. Por Zoti ishte me mua,” thotë ajo.
Policia pretendon se fëmija është rrëmbyer nga Harry D’Souza dhe gruaja e tij Soni. D’Souzes janë një çift që nuk mund të kishin një fëmijë të tyren. Harry u arrestua.
Para se të zhdukej, Pooja jetonte me dy vëllezërit dhe prindërit e saj në një shtëpi të vogël në periferi. Ditën që u zhduk, ajo shkoi në shkollë me vëllain e saj të madh, por të dy u grindën dhe vëllai i saj u nis për në shkollë duke e lënë atë vetëm sepse ishte vonë. Më pas çifti dyshohet se e morën me vete, duke i premtuar se do t’i blinin akullore.
Pooja thotë se çifti fillimisht e çoi në Goa dhe më pas në Karnataka, shtete në Indinë perëndimore dhe jugore, duke e kërcënuas se do ta lëndonin nëse ajo qante ose tërhiqte vëmendjen ndaj vetes.
Ajo thotë se u lejua të shkonte në shkollë për një kohë, por pasi çifti pati fëmijën e tyre, ajo u tërhoq nga shkolla dhe të gjithë u transferuan në Mumbai. Pooja thotë se abuzimi u përkeqësua pas lindjes së fëmijës.
“Më rrihnin me rrip, më shkelmonin, më goditnin me grushta. Gjithashtu më detyronin të bëja punët në shtëpi dhe të punoja deri 12 orë në ditë.”
Shtëpia ku jetonte D’Souza ishte mjaft e afërt me familjen e saj – por, thotë ajo, nuk ishte e njohur me rrugët, ishte gjithmonë nën vëzhgim dhe nuk kishte para ose telefon, dhe nuk ishte në gjendje të kërkonte ndihmë ose të përpiqej të gjente rrugën për në shtëpi.
Ikja e lumtur
Por një ditë, Pooja arriti të kapte celularin e çiftit teksa ishin duke fjetur dhe futi emrin e saj në YouTube. Ajo gjeti video dhe postera që përmendnin rrëmbimin e saj dhe numrat që mund të thërriste për ndihmë.
“Ajo ishte kur vendosa të kërkoja ndihmë dhe të ikja,” thotë ajo.
Por asaj iu deshën shtatë muaj para se të merrte guximin e mjaftueshëm për të folur për këtë me Pramila Devendra, 35 vjecce, një ndihmëse shtëpiake.
Zonja Devendra pranoi menjëherë ta ndihmonte. Një nga numrat në posterin e zhdukur i lidhte me Rafiqin, një fqinj i nënës së Poojas. Nënë e bijë folën fillimisht me video-telefonatë dhe më pas u organizua një takim.
Nëna e saj thotë se po kërkonte një shenjë lindjeje që vetëm ajo e dinte se ekzistonte tek vajza e saj dhe kur e gjeti, ajo u pushtua nga emocionet. “Të gjitha dyshimet e mia u zhdukën menjëherë. E dija se kisha gjetur vajzën time.”
Devendra është e lumtur që luajti një rol në këtë ribashkim. “Çdo nënë duhet të ndihmojë një fëmijë që i drejtohet për ndihmë. Ne mund të mos jemi nënat e tyre biologjike, por ne jemi ende nëna,” thotë ajo.
Pas takimit, Pooja, disa familjarë dhe zonja Devendra shkuan në komisariat për denoncim. “I thashë policisë gjithçka. Madje u thashë se ku jetojnë rrëmbyesit e mi,” tha ajo. Kjo ka sjellë identifikimin dhe arrestimin e të akuzuarit.
Milind Kurde, inspektor i lartë i stacionit të policisë DN Nagar të Mumbait, tha për BBC se të arrestuarit akuzoheshin për rrëmbim, kërcënime, dhunë fizike dhe shkelje të ligjeve të punës së fëmijëve.
Dashuria i pushton të gjitha
Kthimi i Poojës në shtëpi bëri të lumtur jo vetëm familjen e saj, por edhe të gjithë ata që e njihnin. Ndërkohë, nëna e saj përpiqet të kompensojë kohën e humbur me vajzën e saj duke gatuar ushqimin e saj të preferuar dhe duke i larë flokët. Të dyja përpiqen të kalojnë sa më shumë kohë bashkë, por për momentin jeta është e vështirë për ta.
Babai i Poojës, i cili ishte mbajtësi i vetëm i familjes, vdiq katër muaj më parë nga kanceri. Prandaj, nëna e saj pranoi punën e tij duke shitur ushqime në stacionin hekurudhor për të siguruar jetesën për veten dhe tre fëmijët e saj. Por të ardhurat janë të ulëta dhe ajo mezi ia del mbanë.
“Tani kam edhe tarifa ligjore. Situata jonë është e tillë që nëse më mungon puna, të nesërmen nuk do të kemi para për ushqim”.
Pooja është ende duke përpunuar traumën e saj. Ajo ka makthe dhe është e trishtuar që nuk do ta shohë më kurrë babanë e saj. Për sigurinë e saj, ajo kalon pjesën më të madhe të kohës në shtëpi ose shoqërohet nga një familjar kur del jashtë.
“Dua të ndihmoj financiarisht nënën time, por nuk më lejohet, dua dhe të studioj”, thotë ajo.
Por pavarësisht këtyre problemeve, nëna e saj thotë se nuk mund të ishte më e lumtur.
“Puna është sfilitëse, por sa herë shoh Poojan, e gjej sërish forcën time. Jam shumë e lumtur që është kthyer”, thotë ajo.
