Kryeministrja e ardhshme e Italisë, Giorgia Meloni, presidente e partisë ”Fratelli d’Italia” (FDI), mishëron një lëvizje me ADN postfashiste, që ajo arriti ta çmitizojë për të ardhur në pushtet.
Nën drejtimin e kësaj romaneje 45-vjeçare, FDI-ja u bë partia kryesore në vend, duke fituar më shumë se një të katërtën e votave.
Në zgjedhjet legjislative të 2018, FDI-ja mori katër për qind të votave, por zonja Meloni që atëherë ka arritur të bashkojë pakënaqësinë dhe zhgënjimin e shumë italianëve, të acaruar nga qëndrimi i Brukselit, lidhur me koston e lartë të jetesës dhe të ardhmja e bllokuar të të rinjve.
E referuar nga kundërshtarët e saj për përvojën e gjatë si aktiviste në lëvizjen neofashiste, ajo pyeti turmën gjatë takimeve të fushatës së saj “a jam unë e frikshme?”.
Ajo kërkoi ta qetësonte situatën dje në mbrëmje, pas votimit, me një fjalim të shkurtër për median, ku shumëfishoi thirrjet për qetësi dhe harmoni kombëtare.
”Ne do të qeverisim për të gjithë italianët… Do ta bëjmë këtë me synimin për të bashkuar popullin”, tha ajo.
Në fakt, Meloni dhe partia e saj janë trashëgimtarët e Lëvizjes Sociale Italiane (MSI), një parti neofashiste e krijuar pas Luftës së Dytë Botërore nga e cila mori drejtimin, në themelimin e ”Fratelli d’Italia”, në fund të vitit 2012, ku si logo shërben një flakë trengjyrëshe.
Në moshën 19-vjeçare, ajo i tha kanalit francez ”France 3” se ”diktatori Benito Mussolini ishte një politikan i mirë”.
Ajo ende e pranon sot se Musolini kishte “arritur shumë”, pa e shfajësuar atë nga “gabimet” e tij si ligjet antihebreje dhe fillimin e luftës.
Por, ajo thotë gjithashtu se në partinë e saj ”nuk ka vend për nostalgjikët e fashizmit, as për racizmin dhe antisemitizmin”.
“Unë jam e krishterë”
E lindur në Romë më 15 janar 1977, Giorgia Meloni u bë aktiviste në moshën 15-vjeçare në shoqatat studentore të klasifikuara në të djathtën, ndërkohë që punonte si kujdestare apo kameriere.
Në vitin 1996, ajo u bë kryetare e një shoqate të shkollave të mesme ”Azione Studentesca”, emblema e së cilës është kryqi kelt.
Në vitin 2006, ajo u bë deputete dhe nënkryetare e Dhomës së Deputetëve.
Dy vjet më vonë, ajo u emërua ministre e Rinisë në qeverinë e Silvio Berlusconit.
Kjo është përvoja e saj e vetme në qeveri.
Më pas ajo frekuenton me zell televizionet.
Rinia e saj, guximi, formulat e saj e bënë atë një kliente të mirë për median. Ajo e kupton që, të paktën po aq sa idetë, josh edhe personaliteti i një gruaje të re dhe bionde bukuroshe, në një Itali ende seksiste.
Motoja e saj?
”Zoti, atdheu, familja”.
Prioritetet e saj?
Mbyllni kufijtë për të mbrojtur Italinë nga islamizimi, rinegocioni traktatet evropiane në mënyrë që Roma të rimarrë kontrollin e fatit të saj, luftoni kundër “lobeve LGBT” dhe “dimrit demografik” të vendit, mosha mesatare e të cilit është më e larta në botën e industrializuar, pak prapa Japonisë.
Në vitin 2016, ajo denoncoi “zëvendësimin etnik që po ndodh në Itali”, në unison me formacionet e tjera evropiane të ekstremit të djathtë.
“Meloni përfaqëson një pikë referimi për protestë dhe pakënaqësi”, thotë Sofia Ventura, profesoreshë e shkencave politike në Universitetin e Bolonjës.
”Unë jam Giorgia, jam grua, jam nënë, jam italiane, jam e krishterë”, u tha ajo mbështetësve të saj në 2019 në Romë gjatë një fjalimi të zjarrtë që u bë i famshëm.
Giorgia Meloni, e cila jeton me një gazetar televiziv, ka një vajzë të lindur në vitin 2006.
Kjo oratore e talentuar që di të flasë me italianët duke kultivuar theksin e saj popullor tipik për Romën, mund të jetë gjithashtu e brishtë, por edhe agresive.
Dhe ndonjëherë bie në shije të keqe, si në një video të postuar të dielën në TikTok ku ajo shfaqet me dy pjepra në duar në nivelin e gjoksit, në lidhje me mbiemrin e saj.
Në fund të vitit 2012, e lodhur nga mosmarrëveshjet që gllabëronin të djathtën, ajo themeloi ”Fratelli d’Italia” me disidentë të tjerë të berlusconizmit.
Kur Mario Draghi, ish-guvernator i Bankës Qendrore Evropiane, formoi një kabinet të unitetit kombëtar në shkurt 2021 për të nxjerrë Italinë nga kriza shëndetësore dhe ekonomike, ajo dhe partia e saj ishin të vetmet që refuzuan të merrnin pjesë.
“Italia ka nevojë për një opozitë të lirë”, tha ajo më pas.
Është në emër të kësaj lirie, sinonim i sovranitetit, që kjo atlantiste denoncoi pushtimin rus të Ukrainës që në ditën e parë.
