Më 27 shtator 1822, egjiptologu francez Jean-François Champollion (1790-1832) zgjidhi misterin e enigmës së Gurit të Rozetës, duke deshifruar mbishkrimin tregjuhësh, që e ndihmoi të zbulonte kodin e deshifrimit të shkrimit të gjuhës së lashtë egjiptiane. Që atëherë, hieroglifët egjiptianë nuk kanë qenë më mister.
JACQUES, NJË FËMIJË I MREKULLUESHËM. Thuhet se Jacques, i fundit nga shtatë djemtë e librashitësit nga Figéac (Franca verilindore), kishte ardhur në botë me iriset e verdha dhe ngjyrën e errët tipike për banorët e shkretëtirës, një ogur i së ardhmes së tij; lidhja e fortë me Egjiptin. Por edhe nëse ai kishte lindur me verdhëz, është e sigurt se ai fëmijë u tregua shumë i talentuar me një kujtesë të jashtëzakonshme. Prandaj, në moshën tetëvjeçare, vëllai i tij i madh, historiani Jacques-Joseph, e mori nën krahun e tij “edukator” në Grenoble.
Ishte viti 1798. Pikërisht në të njëjtin vit, Napoleon Bonaparti u nis për në Egjipt me ushtarë dhe studiues. I pari që ua vodhi ato toka osmanëve dhe goditi sundimin britanik në Detin Mesdhe, i dyti që katalogoi mrekullitë e vendit të faraonëve. Pushtimi ushtarak kalimtar përfundoi në 1801, me humbjen franceze, por nga pikëpamja arkeologjike ekspedita prodhoi rezultate të qëndrueshme kulturore dhe dy elementë që dhanë një pikë kthese në jetën e Champollion: Guri i Rozetës, i gjetur në portin e qytetit homonim, korrik 15, 1799, nga një ushtar i Napoleonit dhe botimi i parë i Description de l’Égypte botuar në 1803 nga studiuesit pas ekspeditës.
POLIGLOT. Vëllimi, së bashku me gjetjet nga Afrika, ngjalli interes për antikitetet egjiptiane në të gjithë Evropën dhe më konkretisht nga Champollion. I njëjti që një vit më parë kishte përjetuar dashurinë e tij me shikim të parë me hieroglifet, përballë mbishkrimeve misterioze të gjetura në gjetjet nga koleksioni privat i një anëtari të ekspeditës Napoleonike: “Do t’i lexoj! disa vite, kur të rritem, do t’i lexoj!”, deklaroi ai seriozisht. Dhe dashuritë rinore, e dini që nuk harrohen.
Në atë kohë, 12-vjeçari kishte filluar të përdorte aftësitë e tij të lindura si gjuhëtar. Në shkollën e mesme ai kishte filluar me latinishten, greqishten dhe hebraishten, më pas kishte provuar aftësitë e tij në arabisht, siriane, sllave, gjuhët cirilike, kaldease, etiopiane dhe koptike (që ai vetë, në moshën 17-vjeçare, e njohu si pasardhëse të drejtpërdrejtë të egjiptianes së lashtë). Më në fund u transferua në Paris për një vit, për t’u përsosur në Shkollën Speciale të Gjuhëve Orientale dhe aty plotësoi bagazhin e tij të gjuhëve të pamundura me avestikun, sanskritishten, persishten dhe pak kinezisht. Dhe rezultati ishte që në kthimin e tij, pa mbushur ende nëntëmbëdhjetë vjeç, ai u emërua profesor asistent i historisë në Universitetin e Grenoble.
PAPIRUSET EGJIPTIANE. Por ai nuk i la hieroglifet: “Unë i përkushtohem tërësisht gjuhës kopte. Dua të di edhe egjiptianishten, por edhe frëngjishten, pasi jam i sigurt se vepra ime e madhe mbi papiruset egjiptiane do të bazohet në këtë gjuhë”, i shkruan ai vëllait të tij në atë kohë. Sigurisht, kishte të drejtë. Por si ia doli, ku të tjerët kishin dështuar për dekada? Përgjigja është e thjeshtë: duke zbatuar njohuritë e tij në gurin e gjetur në Rozetë, të cilin ai e kishte parë në kopje qysh në vitin 1808.
GURI I ROZETËS. Mbishkrimi në gur, i paplotë dhe me shkronja të vogla si klauzolat e një kontrate Enel, ishte gdhendur në vitin 196 p.e.s., në tre drejtshkrime të ndryshme: greqishtja klasike (gjuha e dinastisë sunduese, e Ptolemejve), demotike (e përditshme dhe shkrimi popullor i gjuhës egjiptiane) dhe hieroglifi (“shenjat e shenjta të gdhendura” të përdorura nga priftërinjtë e Tokës së Faraonëve). Që ishte një dekret i nxjerrë nga priftërinjtë egjiptianë të mbledhur në Memfis, kryeqyteti i lashtë i Egjiptit, për të festuar faraonin e sapokurorëzuar trembëdhjetë vjeçar Ptolemeu V Epifan, tashmë dihej. Por për studiuesit nuk ishte aq shumë ajo që thoshte guri, sesa fakti që e përsëriste atë tre herë, në tre gjuhë të ndryshme. Dhe një nga këto, greqishtja.
Për vite me radhë Champollion u përpoq të zgjidhte misterin rreth të cilit gjysma e Evropës ishte tani në mëdyshje: të zbulonte kuptimin e të gjitha atyre vizatimeve të vogla që nga shekulli i 5-të pas Krishtit, askush nuk e kuptonte më. Ndërkohë, i ngatërruar ashtu si shenjat që u përpoq të deshifronte, filli i jetës së tij u zbërthye mes takimit me Napoleonin, i cili magjepsi me kërkimin e tij (1814), martesës me Rosine Blanc (1818) dhe goditjet e kolegëve më të vjetër ziliqarë, duke kulmuar me përjashtimin nga universiteti për idetë e tij politike në 1821.
Thuhet se “Kur mbyllet një derë, hapet një tjetër”. Dhe kështu ishte. “I liruar si profesor, ai u kthye në Paris, ku filloi punën përfundimtare për hieroglifet. Në këtë moment të veçantë të ekzistencës së tij, pas ankthit dhe ngacmimeve publike që pësoi, deshifrimi u bë për të mjeti i vetëm për të treguar aftësitë e tij dhe për të kuptuar plotësisht rëndësinë e qytetërimit egjiptian”, shkruante egjiptologu Giacomo Cavillier, në esenë e tij “Champolion në Egjipt. Ditari i një ekspedite shkencore” (1828-1829).
Më 14 shtator 1822, studiuesi u ul në karrigen e tij dhe thirri me mosbesimin: “E gjeta! Këtu është çelësi …!”. Më pas u shua. Cili ishte ky çelës? Ai u nis nga emri i sovranit, faraonit Ptolemeu, i lehtë për t’u identifikuar sepse ai gjendet në “gurët” dhe “ovalet” që shfaqen në mbishkrimet egjiptiane, dhe më pas e shtriu metodën në emrat e faraonëve të pranishëm në tekstin dygjuhësh (greqisht dhe hieroglif) i obeliskut i gjetur në Philae, në Nil. Kështu, nga krahasimi me greqishten, ai mundi të identifikonte vlerën e shumë shenjave. Më pak se dy javë pas atij kërcimi në karrigen e tij, më 27 shtator 1822, ai lexoi për kolegët e tij letrën e famshme “Lettre à M. Dacier”, në të cilën ai informoi sekretarin e “Académie des Inscriptions et BellesLettres” në Paris për zbulimin e tij. “Është një sistem kompleks, i një shkrimi figurativ, simbolik dhe fonetik i të njëjtit tekst, i së njëjtës fjali, do të thosha pothuajse për çdo fjalë të vetme”, shpjegoi Champollion.
REBUSI I HEROGLIFEVE. Por çfarë saktësisht do të thoshte kjo? Që një hieroglif është paksa si një rebus: çdo vizatim mund të nënkuptojë atë që përfaqëson (vlerë piktografike), një bashkëtingëllore ose grupe bashkëtingëllore (vlera fonetike), ose një fjalë tjetër në varësi të kontekstit në të cilin është futur (vlera ideografike). Nje shembull? Shenja e rosës, e pranishme në disa mbishkrime, në fakt do të thotë “rosë”, por gjithashtu simbolizon fjalën “bir”, nëse shoqërohet me Diellin si epitet i një faraoni dhe tingullin fonetik “sa”, që mund të përdoren për të shkruar fjalë që nuk kanë të bëjnë fare me puplat që pështjellin.
Që nga ai moment, Champollion ia kushtoi 10 vitet e fundit të jetës së tij, gjetjes, vizitës dhe studimit të koleksioneve egjiptiane në të gjithë Evropën, për të testuar metodën e tij dhe për të pasuruar e rafinuar fjalorin e tij. “Mundësia e deshifrimit të shkrimit hieroglifik i hapi studiuesit mundësi të pakufizuara për kërkime dhe kontakte me qarqet më të rëndësishme intelektuale të kohës, me menaxhimin e muzeve dhe me klientët e pasur”, vëren Cavillier.
GJUHA E FARAONËVE. Kështu që, ndërsa gruaja e tij po lindte vajzën e tyre të vetme, Zoraide, në 1824 Champollion nxorri në dritë trajtimin e tij të parë real mbi deshifrimin dhe gramatikën e hieroglifeve: Raportin e sistemit hieroglifik të Egjiptianëve të lashtë. Për dy vjet, ai zgjodhi dhe bleu artefakte midis Torinos, Firences dhe Livornos, duke bashkuar bërthamën e parë të seksionit të ri egjiptian të Luvrit, ku më vonë u emërua kurator dhe grumbulloi njohuri të mjaftueshme për të realizuar ëndrrën e tij: një ekspeditë shkencore në Egjipt, e sponsorizuar nga Mbreti i Francës dhe Duka i Madh i Toskanës, drejtuar së bashku me Ippolito Rosellini, një profesor i ri i Gjuhëve Orientale në Universitetin e Pizës.
MISIONI NË EGJIPT. Më 16 korrik 1828, në orën gjashtë pasdite, Champollion u largua nga Parisi. Ai do të kthehej atje një vit e gjysmë më vonë, pasi kishte vizituar Egjiptin në shpinë të një mushke, eksploroi Luginën e Mbretërve dhe ndoqi rrjedhën e Nilit në ‘kataraktin e dytë të pakalueshëm (në Sudanin e sotëm). Prej këtu, më 1 janar 1829, ai i shkruan Dacier-it: “Tani jam vërtet krenar që mund të them se nuk ka asgjë për të ndryshuar në Letrën tonë mbi alfabetin e hieroglifeve. Alfabeti ynë është i vlefshëm. Ai zbatohet me të njëjtin sukses si për monumentet egjiptiane të kohës së Romakëve dhe Lagides, si për mbishkrimet e të gjithë tempujve, pallateve dhe varreve të epokave faraonike”.
FUNDI I NJË GJENIU. Por kaq shumë përkushtim ndaj kauzës dëmtoi shëndetin e tij: njeriu që u largua nga Egjipti më 6 dhjetor 1829 me më shumë se 20 arka plot me gjetje antike dhe dokumente të çmuara ishte shumë i sëmurë. Ai arriti të gëzonte nderin më të madh akademik të marrë ndonjëherë për vetëm një vit në katedrën e Arkeologjisë Egjiptiane të krijuar për të nga mbreti Louis Philippe në Kolegjin e Francës në Paris. Si një hero i vërtetë i kulturës, ai u përball me dy humbje të papritura të vetëdijes në klasën e universitetit. Dhe në orën dy të mëngjesit të 4 marsit 1832, në moshën vetëm 41-vjeçare, ai ndërroi jetë.
