Jacopo Iacoboni – La Stampa
Imagjinoni që ndonjë lider i së majtës italiane të thotë në një moment të caktuar “më ka mbaruar energjia, është koha që të iki”.
Edhe ata që japin dorëheqjen, në gjestin maksimal që mund të lejojë karriera, herët a vonë kthehen në Itali, ose realisht nuk japin dorëheqjen, por mbeten aty në prapavijë, duke komplotuar, ngritur, krijuar konsorciume.
Mbrëmë vonë dha dorëheqjen Jacinda Arderne, kryeministrja e Zelandës së Re, e cila u bë legjendë për qendrën e majtë botërore, sepse ishte e para që u përball dhe mundi me sukses COVID-in në vendin e saj, Zelandën e Re, duke e kthyer në një ishull të lumtur me zero COVID, por edhe duke trajtuar me sukses një sërë urgjencash të vështira sociale.
Ardern, duke u paraqitur në grupin e laburistëve, mbajti një fjalim shumë të thjeshtë dhe njerëzor, i cili duket yjor, i parë nga prangat e Italisë.
“Po largohem sepse përgjegjësitë vijnë me një rol kaq të privilegjuar. Përgjegjësia për të ditur se kur jeni personi i duhur për të udhëhequr dhe madje edhe kur nuk jeni. Unë e di se çfarë kërkon kjo punë. Dhe e di që nuk kam më energji të mjaftueshme për ta bërë atë siç duhet. Është kaq e thjeshtë”.
Ajo teknikisht do të largohet jo më vonë se 7 shkurt dhe nuk është e qartë se kush do ta zëvendësojë atë në laburist në zgjedhje (ndoshta Grant Robertson, ministër aktual i financave), por ajo po largohet siç ishte: duke treguar se dikush mund të jetë një politikan i suksesshëm.
E njohur nga shumë njerëz, është një grua me pushtet, duke shpjeguar një ndryshim në lidhje me fytyrën e zymtë të ambicieve dhe fuqive të vogla që kapen pas klikave për të rezistuar.
“Unë jam njeri, politikanët janë njerëz. Ne japim gjithçka mundemi për aq kohë sa mundemi. Pastaj vjen momenti. Dhe ka ardhur koha për mua”. Ajo u shpjegoi atyre që i thanë të qëndronte, se e kishte menduar gjatë pushimit të verës dhe doli në përfundimin se nuk ishte më në gjendje të “bënte detyrën”.
“Ishin pesë vitet më të kënaqshme të jetës sime. Por kishte edhe sfida: mes një agjende të përqendruar te strehimi, varfëria e fëmijëve dhe ndryshimet klimatike, ne duhej të merreshim me një ngjarje terrorizmi të brendshëm, një fatkeqësi të madhe natyrore, një pandemi globale dhe një krizë ekonomike”, kujtoi ajo.
Renditja e krizës pandemike (e tejkaluar), bombardimi supremacist i bardhë në Christchurch (u menaxhua me vendosmërinë më të madhe të mundshme: ndryshoi ligjet e armëve të vendit.
Kur Warehouse vendosi të shkurtojë një mijë vende pune, ajo luftoi kundër, duke thënë se ishte “e zemëruar”, duke akuzuar veten se kishte një mentalitet anti-industrial.
“Doja të jetoja jashtë vendit. Doja ta kisha atë kohë dhe atë përvojë jashtë vendit. Po bëja një punë të mrekullueshme vullnetare që më pëlqente, por më duhej të siguroja jetesën, kështu që mora punën”.
Beteja e saj kundër ekstremizmit të bardhë i ka sjellë asaj kërcënime gjithnjë e më serioze nga supremacistët dhe nazistët e ndryshëm. Sfida e fituar me COVID, i ka dhënë asaj, veçanërisht vitin e fundit, kërcënime shumë serioze nga banditët.
Ajo ishte kryeministrja më e re, në moshën 37-vjeçare. E rritur nga një familje shumë e thjeshtë, babai i saj mormon, Ardern bëri betejën e parë publike për të shpjeguar që “unë nuk dua një vend ku gratë duhet t’u përgjigjen pyetjeve rreth amësisë së tyre në vendin e punës” (gjë që i ndodhi asaj).
Ajo mbeti objektivisht mjaft e veçantë dhe jokonvencionale, sigurisht jo blairiane, por as e majta e vjetër e rrëmbyer dhe e pajetë. Ajo i tha vajzës së saj: “Snou, mami mezi pret të jetë aty kur të fillosh shkollën këtë vit. Dhe për Clarke: më në fund po martohemi”. Ata e pyetën atë, në fakt, në fund, se si do të dëshironte që Zelanda e Re ta kujtonin udhëheqjen e saj. Ajo u përgjigj “si një person që gjithmonë është përpjekur të jetë i mirë. Shpresoj t’i lë Zelandezët e Re me bindjen se dikush mund të jetë i sjellshëm, por i fortë, empatik, por vendimtar, optimist por i përqendruar. Dhe se ju mund të jeni lideri juaj, i cili e di kur është koha për t’u larguar”.
