Nga Raimonda Moisiu
Eva Gavan is an Albanian-American novelist, short- storywriter and poet. She has published nine books including a novel, five books of poems, most recently “Tek ti fle pagjumësia”, (Drowsiness sleeps with you), three books of short stories and essay; she has a prominent place in Albanian Letters. Eva Gavan was born in the city of Vlore, and she grew up in an atmosphere of intellectual family. Throughout her childhood, adolescence and during high school years, she distinguished herself by her thirst for knowledge. Her early beautiful writings were published in “Voice of Vlore”, a local journal. She has completed her master’s degree in Chemistry at Natural Sciences Faculty of Tirana University. Eva Gavan later received Doctor of Science and a PhD degree in Chemistry. Nowadays, she works as a science analyst at National Drug Control Center, in Tirana, Albania. She divides her life between two countries, between Albania and America, two cities to be more precise, between Tirana, Albania and Clearwater, Florida, USA. Her books are themselves works of moral philosophy; human language and metaphors are widely used not only for communicating emotions, but also feelings and attitudes. Her creativity’s thoughts are clear and concise that comes from combining art and science. Poetry of Eva Gavan is poetry that looks into the heart of things, strengthens out interest in human nature, elevates the dropping spirit, intensifies her aspiration toward good and the beautiful in all that surrounds us, and tends to raise the level of our lives by helping us to see the essentials of life more clearly. Warmth, tenderness, understanding, kindness, and love affection –these are terms that so often seem out of tune in the jangled age in which we live. /Written by Raimonda MOISIU.
Anhydrous glucose
On such pure, magical nights,
Popping up on lily bulbs,
Dew dissolves in your eyes,
Flirting on and off in vibes
Not awaken; you melt the ice,
Antarctica, an old, greyish pal,
Above heavens, moon and stars,
Bind your magic, all in one together…
Not awaken; gold on you,
Dawn pours burning flames,
Over the moon up above the stars,
Popping up on lily bulbs…
I’m the dew of your breath
On the lily and rose petals,
All the magic of this world,
Deeply hidden in my longing soul!
February 2007
Glukozë anhidër
Nëpër net magjike,
të fanitem mbi zambak,
Vesë e tretur nëpër sy,
Lot e s’lot me ty nga pak.
Ti nuk zgjohesh, akuj shkrin,
Antarktida plakë e thinjur,
Yje e Hënë përmbi qiej,
Magjinë tënde mbajnë lidhur.
Ti nuk zgjohesh, ar mbi ty
derdh agimi ndezur flakë,
Përmbi yje e përmbi Hënë,
të fanitem mbi zambak.
Jam një vesë nga fryma jote,
Mbi zambak e trëndafil,
Gjithë magjitë e kësaj bote,
mbledhur thellë në mallin tim.
(Shkruar në një cast pune. Shkurt 2007.
Autorja është Doktor Shkencash në Kimi)
Forgotten
Along that green path,
you slowly walk away
The you, yellow leaf of my body,
That walks with wind,
Along that green path!
Wetting you within tears of rain,
Wetting, wetting and drying again…
E harruar
Rrugës së blertë,
Largohesh ngadalë,
Ti, gjethe e zverdhur e trupit tim,
që rrugës së blertë me erën shëtit,
e unë me lotët e shiut të lag,
të lag, të lag,
e të thaj sërish.
Dream
Telling you I’m leaving,
But you don’t let me,
Telling you I’m staying,
But you dismiss me,
Telling you I want to sleep,
But you wake me up,
Telling you, remember me,
But you forget me!
ËNDËRR
Unë them të ik,
E ti s’ më lë,
Them të rri,
Ti më përzë,
Unë them të fle,
E ti më zgjon,
Them më kujto,
Ti më harron.
Waiting for my man
Pot on the stovetop,
Kids are sleeping,
Our room is full of trimmings,
Smelling parfume from head to toes,
Waiting for you with anxiety heart,
Behind the door,
Lurking footsteps that run upstairs…
“Oh, isn’t him-I tell myself,
With anxiety, slowly drifting away,
Then, an emergency siren wails,
Down dark empty road,
“Oh, no, I wish isn’t him-I pray to God!
Tired of counting the minutes…
…
Hearing a familiar knock-knock at the door,
Hurried in, open the door,
Now, anxiety went away on its own!
But I know,
We’re arguing again tonight!
Pritja e burrit
Tenxherja në sobë,
Fëmijët në gjumë,
Dhoma veshur në stoli,
E parfumosur deri ne gishta,
me ankth në zemër të pres ty.
Pas derës rri përgjoj,
Hapat që ngjiten në shkallë,
Jo s’është ai – me vete them,
Me ankth largohem ngadalë.
Në rrugën e zbrazët të errët,
Një urgjencë zhurmon,
Jo s’është ai – I lutem Zotit
E lodhur minutat vështroj.
…
E kur mbi derë trokitja e njohur,
Nxitoj derën hap,
ankthi në cast largohet,
e di, do grindemi prapë.
I am for you…
I am like a mirror for you,
Where you come and look at your sin,
I am sweet like a candy for you,
That banish the flavor of fate,
I am a mountain fairy for you,
That’s warding off the temptations
I am the deepest longing for you,
Where all our sorrows drown…
Unë jam për ty..
Unë jam për ty një pasqyrë,
Ku ti vjen e sheh mëkatin,
jam për ty një ëmbëlsirë,
që të largoj shijen e fatit.
Unë jam për ty një zanë mali,
Që të largoj tundimet,
Jam për ty një ëndërr malli,
Ku thyhen pikëllimet.
Fill my glass..
Fill my glass,
Make me feel crazy tonight,
Under the moonlight…
Fill my glass,
Get me drunk,
Under your breath,
Fill my glass,
Get me drunk,
Can’t beat me in my dreams…
Fill my glass,
Make me forget myself,
Kill me if you can!
Fill my glass,
Make me forget myself,
Under the rhythm of jazz…
Fill my glass,
Let me run rampant,
And drown me in joy,
Fill my glass,
Let me run rampant,
Hate being sober,
Fill my glass, when I awake,
Let me be another Eve!
Mbushma gotën
Mbushma gotën lermë të çmendem,
Nën një rreze hëne,
Mbushma gotën, lermë të dehem,
Nën firomën tënde.
Mbushma gotën, lermë të dehem,
N’ëndrra mjaft më munde,
Mbushma gotën të harrohem,
Edhe vramë po munde.
Mbushma gotën të harrohem,
Nën një ritëm xhazi,
Mbushma gotën të tërbohem,
Të mbytem nga gazi.
Mbushma gotën të tërbohem,
Mos të bëhem esëll,
Mbushma gotën kur të zgjohem,
të jem Evë tjetër.
Still
Still living in the skeleton of a memory,
All filled with you,
As in a dissolved fabric of a dream
Waiting for autumn rains,
Washing your dead memory away!
Ende
Ende skeleti i kujtesës,
ngarkuar me ty,
si me një pëlhurë të tretur.
Pres shirat e vjeshtës,
Të marrin me vete,
Kujtimin tënd të vdekur.
Leave me alone…
Now leave me alone,
Wandering slowly into memory crumbs,
Till the last crumb…
I confessed to you:
All the torment inside my soul,
Even tears withered,
In a storm of torments,
Now leave me alone,
As far as I can go!
Më lër të qetë…
Më lër të qetë, tani të shkoj,
Në mikrofiltra kujtimesh
E fundmja grimcë,
Gjithë brengat e shpirtit ty ti rrëfeva
E lotët u thanë,
Në stuhi brengash…
Më lër të qetë sa mund’ të shkoj.
Portrait of my mother
(A dedication to our dear mother, Lumturi)
Goldish grizzles in your black hair,
What makes you as beautiful as ever,
Upon your pure white skin as marble,
Why do wrinkles “forget” to appear?
To spoil your own beauty,
Even god himself feels sorry!
Dear mother, as dearest as you are,
That takes it all to your name, Lumturi,
it’s just kindness itself in your black eyes,
An hour without you, the world seems so lonely!
March 8, 1999
Portret për time më.
Lumturisë, nënës sonë të dashur
Të florinjtat thinja mbi flokët e zezë,
Bukurinë sec ta shtojnë,
Mbi lëkurën e bardhë si mermer,
rrudhat të vijnë pse harrojnë?
Të ta prishë bukurinë,
I vjen keq vetë Perëndisë,
Nënë moj e shtrenjta ime,
që emër i jep Lumturisë.
Është vetë mirësia,
Në sytë e tu të zinj,
bota më duket e shkretë,
dhe një orë të jetë pa ty.
8 mars 1999
Written in Albanian by Eva Gavan
Translated by Raimonda Moisiu
