Nick Beake – BBC News, Tel Aviv
22-vjeçarja Neta Portal nuk kishte folur me të atin për gjashtë vjet, pas divorcit të prindërve.
Por kur persona të armatosur të Hamasit hynë në shtëpinë e saj në komunitetin hebre Kfar Aza dhe e qëlluan gjashtë herë, ajo e dinte se ai ishte i vetmi person që mund t’i shpëtonte jetën.
Shimon Portal, polic, ishte tashmë në një përplasje zjarri në qytetin e afërt të Sderot kur mori mesazhin e parë nga vajza e tij.
Por sulmi tashmë kishte nisur.
Në një spital në Tel Aviv, mjekët tani kanë hequr me kujdes çdo plumb – pesë në këmbën e saj të majtë dhe një nga e djathta.
Ajo dridhet teksa kujton se si humbi vetëdijen pasi personat e armatosur hynë dhe hapën zjarr.
“Ata po qëllonin njerëzit. Po qëllonin fëmijët. Dhe njerëzit bërtisnin ‘Ju lutem jo, ju lutem jo’. U përpoqa të vija në vete sepse nuk doja të vdisja”.
I ulur pranë saj në dhomëzën e saj është i dashuri i saj Santi, i cili përpiqet të mbajë lotët.
Çifti ka kaluar katër muaj në Kfar Aza – një vend që ata e cilësojnë si më të bukurin në tokë.
Duart e tyre zbardhen ndërsa shtrëngimi i tyre forcohet dhe Neta kujton atë që ndodhi më pas.
“Santi më tha ‘Neta, të lutem hape dritaren, të lutem hidhu. Fillova të hap dritaren dhe pashë 10 ose 15 terroristë”.
Nuk mund t’i besonte syve.
“Ata po qëndronin në një makinë me një automatik të madh, duke pirë cigare dhe duke qeshur sikur të ishin me pushime”.
Ata kishin frikë të hidheshin, por kur një sulmues hodhi një granatë në dhomë, Santi e kapi atë dhe ata u hodhën nga dritarja së bashku.
“Terroristët na panë dhe filluan të qëllonin sikur të ishim asgjë”.
Neta u godit edhe me më shumë plumba në këmbë dhe në dorë.
“Santi më bërtiti: Të lutem ngrihu – fillo të vraposh. Nëse nuk ngrihesh në këmbë, ne do të vdesim, do të vdesim”.
Ai arriti ta çonte në një vend të sigurt dy rrugë më larg, ku u fshehën nën një grumbull të madh mbeturinash, duke u përpjekur të qëndronin sa më të qetë.
Teksa Santi përdori në heshtje këmishën e tij për t’u përpjekur të frenonte gjakun që i rridhte nga këmbët Netas, ajo arriti t’i dërgonte mesazh babait të saj përsëri”.
“Zemra më ndaloi. Mendja ime filloi të sillej rrotull. U çmenda”, tregon Shimon Portal për momentin e marrjes së mesazhit.
Polici me rroba civile ishte tashmë në rrugën e tij për në Kfar Aza, por kur më në fund mbërriti me makinën e tij, persona të armatosur hapën zjarr dhe ai u përgjigj.
Shimon u kthye, teksa plumbat e goditën automjetin e tij dhe ai arriti të largohej.
Ai më pas u përpoq të bënte një përpjekje të dytë për të shpëtuar vajzën e tij.
Këtë herë, gjithçka ishte e qetë, kështu që ai thirri Netan.
“Papritur, tre fëmijë vrapuan drejt makinës sime, sepse më kishin dëgjuar duke bërtitur në hebraisht. Dhe unë hapa derën. Ata filluan të futen, por dy terroristë dolën nga shtëpitë dhe qëlluan mbi ne”.
Por Shimon mundi të arratisej bashkë me tre vajzat.
Ai nuk e dinte se ku jetonte vajza e tij, por mori rrugën për në vendndodhjen që ajo dërgoi.
Dhe e gjeti.
Ai e futi Netan në pjesën e pasme të makinës së tij dhe së bashku me Santin, i cili gjithashtu ishte qëlluar në këmbë, shkuan në spitalin më të afërt.
Një ribashkim i babait dhe vajzës në mes të një prej sulmeve më të tmerrshme që pësoi Izraeli.
Tani, në repart, Shimon shikon vajzën e tij, me rrobën e spitalit.
Lehtësimi i tij është i mbushur me zemërim dhe trishtim.
“Ajo është fëmijë i paqes. Ajo beson vetëm në paqe dhe nuk e kupton pse vranë fëmijë të vegjël, pse i dogjën fëmijët e vegjël”.
Shqetësimi i saj i luhatshëm duket se është kthyer në zemërim të thellë.
“Unë nuk e dua Hamasin në jetën time. Ne duhet t’i shkatërrojmë ata një nga një. Ne duhet të jemi të fortë”.
“Ushtria duhet të jetë brenda Gazës. Ata duhet të vrasin një terrorist pas një terroristi pas një terroristi tjetër. Unë dua paqe me gjithë zemër, por mendoj se nuk do të jetë e tillë”.
“Më vjen keq që e them këtë. Por isha në shtëpinë time dhe më qëlluan në shtratin tim”.
Por çfarë mendon ajo për civilët në Gaza, të cilët në mënyrë të pashmangshme do të vriten në një operacion tokësor kaq intensiv?
“Gjithçka që them është për xhihadistët dhe Hamasin. Vendi im nuk dëshiron të lëndojë civilët. Unë nuk dua të lëndoj civilët. Unë dua që ata të shpëtohen. Unë nuk mendoj se ata duhet të vdesin. Ashtu si unë nuk kanë nevojë të vdesin. Ata janë si unë”.
“Por ne duhet të luftojmë”.
