Federico Rampini*
Një raund i zgjedhjeve lokale i ka dhënë pak frymëmarrje Partisë Demokratike. Në veçanti, ne vërejmë fitoren në Virxhinia, një shtet i luhatshëm me një guvernator të moderuar republikan (Glenn Youngkin) i cili konsiderohet një rival i mundshëm i Donald Trump për garën presidenciale.
Në Ohajo, është vendosur e drejta për abort. Edhe në Kentaki, një sukses i së majtës shpjegohet të paktën pjesërisht fushata për të mbrojtur të drejtën për të ndërprerë shtatzëninë.
Një skenar i ëndërruar nga demokratët po bëhet realitet: nëse sulmi i së djathtës ndaj të drejtës së grave mobilizon elektoratin femër, partia e Joe Biden mund të fitojë brenda një viti kur do të mbahen zgjedhjet për Shtëpinë e Bardhë dhe Kongresin.
Këto rezultate të zgjedhjeve lokale janë në kontrast të plotë me mesazhin e shprehur nga sondazhet e fundit kombëtare: kryesimi i Donald Trump në pesë nga gjashtë shtetet kyçe (ato shtete që lëvizin nga një parti në tjetrën dhe zakonisht vendosin në fund). Dyshimi po rritet se problemi është me të vërtetë ai: Biden. Zërat brenda partisë së tij që bëjnë thirrje që ai të tërhiqet nga gara do të bëhen më të forta. Por rënia e tij e pandalshme në popullaritet zbulon gjithashtu një problem strukturor, zhvendosjen djathtas të disa pakicave etnike.
Pas rrëshqitjes së vazhdueshme të Bidenit në sondazhe ka një fenomen shqetësues, jo vetëm për presidentin por për partinë e tij në tërësi: është rrëshqitja e vazhdueshme ndaj republikanëve të disa segmenteve të pakicave etnike që Partia Demokratike i konsideroi më besnike. afrikano-amerikanët dhe hispanikët. Shumica e këtyre grupeve mbeten besnike ndaj Partisë Demokratike, por mbështetja e tyre zvogëlohet nga një pale zgjedhje në tjetrën. Dhe për të frenuar këtë eksod votash, nuk duket se e majta ka gjetur një analizë konkrete për shkaqet dhe zgjidhjet.
Sondazhi i fundit i New York Times raportoi se nëse sot do të kishim një duel elektoral mes Bidenit dhe Trump, ky i fundit do të fitonte. Duke e ndarë atë sipas komponentëve etnikë, rënia e konsensusit në komunitetin e zi duket vendimtare. Në këto shtete kyçe në vitin 2016 Trump kishte fituar vetëm 6% mes afrikano-amerikanëve; në vitin 2020 ishte pak më i lartë, duke u rritur në 8%. Sot, kjo përqindje është pothuajse trefishuar, votuesit me ngjyrë që thonë se preferojnë më shumë Trump sesa Biden në sondazh janë rritur në 22%. Nëse këto shifra do të konfirmoheshin brenda një viti në votime, rezultati do të ishte sensacional: për gjysmë shekulli asnjë kandidat republikan nuk ka fituar më shumë se 12% të votave afrikano-amerikane. Rrëshqitja e mbështetjes midis kësaj kategorie votuesish është edhe më e rëndësishme duke pasur parasysh se afrikano-amerikanët ishin vendimtarë në emërimin e Biden si kandidat i partisë demokratike në 2020.
Tek hispanikët, rritja e votave për Trump-in vihej re që në vitin 2020 dhe tani po bëhet më e theksuar. Studiuesi më autoritar i këtij fenomeni është Ruy Teixeira, autor i esesë së re “Ku kanë shkuar të gjithë demokratët?” Vetë Teixeira u bë i famshëm 21 vjet më parë me një libër tjetër, “Shumica Demokratike në zhvillim”, i cili parashikonte një skenar diametralisht të kundërt. Në vitin 2002, Teixeira pa një Amerikë të dorëzuar në dominimin politik “të përhershëm” të së majtës, si rezultat i dinamikës demografike: flukset e vazhdueshme migratore ishin të destinuara të forconin pikërisht ata komponentë që votuan demokratët.
Ai libër i botuar në fillim të mijëvjeçarit i frymëzoi politikanët e majtë me besim të tepruar në “determinizmin elektoral” që supozohej të konsolidonte hegjemoninë e tyre. Sigurisht që i forcoi ata në besimin se një politikë e hapjes ndaj migrantëve do të jepte efekt të konsiderueshëm elektoral.
Sot Teixeira e përmbys plotësisht parashikimin e tij të 21 viteve më parë. Në esenë e re ai paralajmëron se latinët po braktisin Partinë Demokratike dhe paradoksalisht një nga arsyet është politika e dobët ndaj emigrantëve. Në një studim të fundit, 61% e hispanikëve që jetojnë në Teksas thonë se duan të forcojnë policinë kufitare, të rrisin pengesat dhe të forcojnë kontrollet mbi imigracionin e paligjshëm. Edhe në mesin e zezakëve, përqindja që është kritike ndaj migrantëve të paligjshëm po rritet.
Për Teixeira, ky qëndrim do të kërkonte që e majta të kthehej në “normalitet”: historikisht Partia Demokratike, si përfaqësuese e klasave punëtore, ishte kundër kufijve të hapur, sepse fluksi i emigrantëve uli pagat e punëtorëve, duke dëmtuar dhe varfëruar para së gjithash zezakët punëtorët si dhe emigrantët e rregullt. Edhe burimet publike për mirëqenien, nga shkollat te kujdesi shëndetësor e deri te shtesat e të ardhurave, përfunduan duke u pakësuar nëse ndaheshin me hyrjet e reja.
Ndjenja se flukset migratore janë të pakontrolluara nën Administratën e Bidenit, e ka shtyrë qeverinë federale të bëjë disa rregullime.
Por kufizimet janë të pamjaftueshme dhe ndjenja e pasigurisë përkeqësohet nga rritja e krimit në shumë qytete amerikane: një degradim i rendit publik, viktimat e para të të cilit janë klasat më pak të pasura dhe pakicat etnike.
*Corriere della Sera
