E lindur mes tmerreve të luftës në Gaza, foshnja një muajshe e vendosur një inkubator nuk e ka njohur kurrë përqafimin e një prindi. Ajo u lind me prerje cezariane pasi nëna e saj, Hanna, u vra në një sulm ajror izraelit. Hanna nuk jetoi për t’i vënë emrin vajzën e saj.
“Ne thjesht e quajmë atë vajza e Hanna Abu Amsha,” thotë infermierja Warda al-Awawda, e cila po kujdeset për të porsalindurin e vogël në spitalin al-Aqsa në Deir al-Balah në Gazan qendrore.
BBC sjell dëshmitë nga kaosi i shkaktuar nga luftimet e vazhdueshme dhe me familje të tëra pothuajse të shuara, ku mjekët dhe shpëtuesit shpesh luftojnë për të gjetur kujdestarë për fëmijët e prindërve të humbur.
“Kemi humbur kontaktet me familjen e saj”, thotë infermierja. Asnjë nga të afërmit e saj nuk është paraqitur dhe ne nuk e dimë se çfarë ka ndodhur me babain e saj.
Ibrahim Abu Mouss, vetëm 10 vjeç, pësoi lëndime të rënda në këmbë dhe stomak kur një raketë goditi shtëpinë e tij. Por lotët e tij janë për nënën, gjyshin dhe motrën e vdekur.
“Vazhduan të më thoshin se po trajtoheshin lart në spital”, thotë Ibrahimi ndërsa babai i tij shtrëngon dorën.
“Por e mora vesh të vërtetën kur pashë foto në telefonin e babait tim. Qava aq shumë sa u lëndova plotësisht”.
Kushërinjtë e familjes Husein dikur luanin së bashku, por tani ata ulen pranë varreve me rërë, ku disa nga të afërmit e tyre janë varrosur nga një strehë e kthyer në shkollë në qendër të Gazës. Secili ka humbur një ose të dy prindërit.
“Raketa ra në prehrin e nënës sime dhe trupi i saj u bë në copa. Për ditë të tëra ne po i merrnim pjesët e trupit të saj nga rrënojat e shtëpisë,” thotë Abed Hussein, i cili jetonte në kampin e refugjatëve al-Bureij.
“Kur më thanë se vëllai im, xhaxhai im dhe e gjithë familja ime u vranë, u ndjeva sikur zemra më rridhte gjak nga zjarri. Kur mami dhe babi im ishin gjallë, unë flija, por pasi u vranë, nuk mund të fle më. Unë flija pranë babait tim,” shpjegon ai.
Abed dhe dy vëllezërit e motrat e tij të mbijetuar po kujdesen nga gjyshja e tij, por jeta e përditshme është shumë e vështirë.
“Nuk ka ushqim apo ujë,” thotë ai. “Kam dhimbje barku nga pirja e ujit të detit”.
Babai i Kinza Huseinit u vra duke u përpjekur të merrte miell për të bërë bukë. Ajo është e përhumbur nga imazhi i kufomës së tij, i sjellë në shtëpi për varrim pasi ai u vra nga një raketë.
“Ai nuk kishte sy dhe i ishte prerë gjuha”, kujton ajo. “Gjithçka që duam është që lufta të përfundojë”, thotë ajo. “Gjithçka është e trishtuar.”
Pothuajse të gjithë në Gaza tani mbështeten në ndihmat për bazat e jetës. Sipas shifrave të OKB-së, rreth 1.7 milionë njerëz janë zhvendosur, me shumë të detyruar të lëvizin vazhdimisht në kërkim të sigurisë.
Por agjencia e OKB-së për fëmijë, Unicef, thotë se shqetësimi i saj më i madh është për rreth 19,000 fëmijë që janë jetimë ose kanë përfunduar vetëm pa asnjë të rritur që të kujdeset për ta.
“Më të rinjtë shumë shpesh nuk mund ta thonë emrin e tyre dhe madje edhe më të moshuarit zakonisht janë në shok, kështu që mund të jetë jashtëzakonisht e vështirë t’i identifikosh ata dhe potencialisht t’i rigruposh me familjen e tyre të gjerë.”
Fëmijëve, të cilët përbëjnë gati gjysmën e popullsisë prej 2.3 milionë banorësh të Gazës, u është shkatërruar jeta nga lufta brutale.
Megjithëse Izraeli thotë se përpiqet të shmangë viktimat civile, duke përfshirë lëshimin e urdhrave për evakuim, sipas zyrtarëve palestinezë shëndetësorë janë vrarë më shumë se 11,500 nën-18 vjeç. Edhe më shumë kanë lëndime, shumë prej tyre që ndryshojnë jetën.
Është e vështirë për të marrë shifra të sakta, por sipas një raporti të fundit nga Euro-Mediterranean Human Rights Monitor, një grup jofitimprurës, më shumë se 24,000 fëmijë kanë humbur gjithashtu njërin ose të dy prindërit.
