Hugh Schofield, BBC News, Paris
Çfarë ndodhi me Emmanuel Macron i cili krejt papritur u kthye në një luftënxitës në çështjen e Rusisë dhe Ukrainës?
Kjo – thënë në mënyrë të papërpunuar – është pyetja që bëhet anembanë Europës, teksa presidenti francez po ndihet mirë me rolin e tij të ri si kundërshtari i përgjithshëm i kontinentit ndaj Vladimir Putinit.
Disa vende po e mirëpresin konvertimin e dukshëm të Presidentit Macron. Të tjerët – veçanërisht Gjermania e kancelarit Olaf Scholz – janë të tronditur nga kjo frymë franceze e sapogjetur.
Të gjithë janë të hutuar dhe të pasigurt. Sa e vërtetë është qasja e re e Macron? A është refuzimi i tij i kohëve të fundit për të përjashtuar dërgimin e trupave në Ukrainë vetëm një tjetër nga surprizat e tij – dëshmi për nevojën e tij të pangopur për të ndërprerë një hap diplomatik?
Dhe sa nga pozicionimi i tij i ri është thjesht politikë?
Zgjedhjet europiane po afrohen dhe e djathta e fortë e Marine Le Pen dhe Jordan Bardella duket se do të mposht makronitët.
Pra, a po e përdor Emmanuel Macron Ukrainën për të krijuar një vijë gabimi midis palës së tij dhe opozitës, duke vendosur një kontrast midis armiqësisë së tij të qartë dhe bashkëpunimit të turbullt të zonjës Le Pen me Moskën në të kaluarën?
Në një intervistë të drejtpërdrejtë në televizionin francez të enjten në mbrëmje, presidenti pranoi në mënyrë implicite se këto pyetje po bëheshin kritike.
Jo shumë i turpëruar për “konvertimin” e tij nga’ ‘pëllumb në skifter’, pikëpamja e presidentit ishte se njëra në mënyrë të pashmangshme duhej t’i paraprinte tjetrës.
Vetëm pasi të jenë shteruar të gjitha përpjekjet për t’iu afruar një kundërshtari, argumentoi ai, është e mundur të thuhet përfundimisht se ai kundërshtar është përtej zbehjes.
Për më tepër – në pjesën e dytë të vetëjustifikimit të tij – ai argumentoi se rusët tani e kanë shtyrë agresionin e tyre në një nivel krejtësisht të ri.
Kremlini, tha ai, muajt e fundit ishte “dukshëm më i ashpërsuar” – duke e vendosur ekonominë ruse në një bazë të përhershme lufte; shtimi i represionit të opozitës së brendshme; përshkallëzimi i sulmeve kibernetike ndaj Francës dhe vendeve të tjera.
Me Ukrainën që dukej gjithnjë e më e rrethuar dhe Shtetet e Bashkuara nuk janë më të besueshme si aleate, Europa po hynte në një botë të re, ai tha: “Një botë ku ajo që mendonim se ishte e paimagjinueshme ndodh në të vërtetë.”
Kjo është arsyeja pse, sipas doktrinës së re të Macron, Franca dhe Europa duhej të përgatisnin një sursaut – një kërcim mendor nga siguritë komode të epokës së vdekjes drejt realiteteve të ashpra të së resë.
Ai beson se për të ruajtur paqen, Europa duhet të jetë gati për luftë. Si gjithmonë me Emmanuel Macron, logjika është e pametë; argumentet e pathyeshme.
Por si gjithmonë me Emmanuel Macron lind edhe pyetja: a mund të bindë ai?
Sepse vështirësia e vazhdueshme e kreut të shtetit francez nuk është, padyshim, mungesa e fuqisë së trurit – por aftësia për ta kthyer atë shkëlqim në një talent tjetër: lidership. Një aftësi për t’i bërë të tjerët të ndjekin. Nuk dihet sa do e ndjekin.
Shenja më e dukshme është përçarja që ndan liderin francez nga njeriu që supozohet të jetë aleati i tij më i ngushtë në Europë, gjermani Olaf Scholz.
Emmanuel Macron udhëtoi për në Berlin të premten për bisedime me kancelarin Olaf Scholz rreth pushtimit rus të Ukrainës.
Asnjë përqafim mes tyre nuk mund të fshehë mosmarrëveshjen themelore: Franca akuzon Gjermaninë për zvarritje të ndihmës për Ukrainën; Gjermania akuzon Francën për luftë të pamatur, hipokrizi (dërgesat e saj të armëve janë në fakt shumë prapa atyre të Gjermanisë) dhe lavdinë makronike.
Duke u shndërruar në anti-paqtuesin kryesor të Europës, Presidenti Macron po hap sërish terren të ri.Ai po merr drejtimin dhe po i shtyn europianët të mendojnë shumë për sigurinë e tyre dhe për sakrificat që së shpejti mund të bëhen të nevojshme.
E gjithë kjo është pa dyshim e mirëseardhur. Vështirësia e tij është se shumë njerëz reagojnë keq ndaj tij.
Ata e indinjojnë besimin e tij në vetvete dhe mendojnë se ai me lehtësi ngatërron atë që është e drejtë për Europën dhe botën me atë që është në të vërtetë e drejtë për Francën – ose për veten e tij.
