Hezbollahu ka konfirmuar vdekjen e liderit të tij, Hassan Nasrallah, pas njoftimit të Izraelit se ai ishte vrarë në një sulm ajror në Bejrut të premten.
Grupi deklaroi se Nasrallahu u vra pas një “sulm ajror tradhtar sionist në periferitë jugore.”
“Saget Hassan Nasrallah i është bashkuar shokëve të tij martirë (…) gjurmët e të cilëve ai i udhëhoqi për gati tridhjetë vjet,” njoftoi organizata pro-iraniane në një deklaratë. Rrjeti televiziv i Hezbollahut Al Manar TV filloi transmetimin e vargjeve nga Kurani pas njoftimit të vdekjes së Nasrallah-ut.
Nga ana tjetër, në një postim në llogarinë e saj në “X”, IDF deklaroi se “Hassan Nasrallah nuk do të jetë më në gjendje të terrorizojë botën”.
Kush ishte Hassan Nasrallah
Hassan Nasrallah ishte lideri i organizatës Hezbollah dhe për vite me radhë ai nuk u pa në publik nga frika se Izraeli do të përpiqej ta vriste. Personaliteti i tij është i lidhur ngushtë me Iranin dhe ai luajti një rol kyç në shndërrimin e Hezbollahut në forcën politike dhe ushtarake që është sot.
Nën udhëheqjen e Nasrallahut, Hezbollahu ndihmoi në trajnimin e milicive në Irak dhe Jemen, si dhe bleu raketa nga Irani për t’i përdorur kundër Izraelit.
Irani ka drejtuar evolucionin e Hezbollahut nga një milici e formuar për të luftuar trupat izraelite që pushtojnë Libanin në një forcë ushtarake më të fortë se ushtria libaneze, një ndërmjetës pushteti në politikën libaneze, një ofrues kryesor i shëndetësisë, arsimit dhe shërbimeve sociale, dhe një pjesë kyçe si mbështetëse e Iranit për supremacinë rajonale shkruan BBC.
I lindur në vitin 1960, Hassan Nasrallah u rrit në lagjen lindore të Bourj Hammoud në Bejrut, ku babai i tij, Abdul Karim, drejtonte një dyqan të vogël perimesh. Ai ishte më i madhi nga nëntë fëmijët.
Ai iu bashkua lëvizjes Amal, më pas një milici shiite, pasi Libani hyri në luftë civile në 1975.
Pas një qëndrimi të shkurtër në Najaf të Irakut, për të ndjekur një seminar shiit, ai iu bashkua Amalit në Liban përpara se ai dhe të tjerët të ndaheshin nga grupi në vitin 1982, pak pasi Izraeli pushtoi Libanin në përgjigje të sulmeve nga militantët palestinezë.
Grupi i ri Amal mori mbështetje të konsiderueshme ushtarake dhe organizative nga Korpusi i Gardës Revolucionare iraniane me bazë në Luginën Bekaa dhe u shfaq si më i shquari dhe efektivi i milicive shiite që më vonë do të formonin Hezbollahun.
Në vitin 1985, Hezbollahu shpalli zyrtarisht themelimin e organizatës duke botuar një “letër të hapur” që identifikonte Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimin Sovjetik si armiqtë kryesorë të Islamit dhe bëri thirrje për “fshirjen” e shtetit të Izraelit, për të cilin tha se kishte pushtuar tokat myslimane.
Nasrallah u ngrit në radhët e Hezbollahut, ndërsa organizata po rritej. Ai tha se pasi ishte luftëtar, u bë drejtor i saj në Baalbek, pastaj në të gjithë rajonin Bekaa dhe më pas në Bejrut.
Ai u bë lider i Hezbollahut në vitin 1992 në moshën 32-vjeçare, pasi paraardhësi i tij Abbas al-Musaëi u vra në një sulm izraelit me helikopter.
Një nga veprimet e tij të para ishte hakmarrja për vrasjen e Mousawi-t. Ai urdhëroi sulme me raketa në veri të Izraelit, por pa pasoja të rënda.
Nasrallah gjithashtu pati një luftë me intensitet të ulët me forcat izraelite që përfundoi me tërheqjen e tyre nga Libani jugor në vitin 2000, megjithëse ai pësoi një humbje personale kur djali i tij i madh Hadi u vra në një përleshje me trupat izraelite.
Pas tërheqjes, Nasrallah deklaroi se Hezbollahu kishte arritur fitoren e parë arabe kundër Izraelit. Ai u zotua gjithashtu se Hezbollahu nuk do të çarmatoset, duke thënë se besonte se “i gjithë territori libanez duhet të rikthehet”, duke përfshirë zonën e Fermave Shebaa.
Ishte relativisht situatë paqësore deri në vitin 2006, kur militantët e Hezbollahut nisën një sulm ndërkufitar që vrau tetë ushtarë izraelitë dhe marrjen e dy pengjeve prej tyre, duke shkaktuar një përgjigje masive izraelite.
Avionët luftarakë izraelitë bombarduan bastionet e Hezbollahut në periferinë jugore dhe jugore të Bejrutit, ndërsa Hezbollahu hodhi rreth 4000 raketa në drejtim të Izraelit. Më shumë se 1,125 libanezë, kryesisht civilë, vdiqën gjatë konfliktit 34-ditor, si dhe 119 ushtarë izraelitë dhe 45 civilë.
