Kënga e Festivali të 27-të në RTSH, “E duam lumturinë”, kompozuar nga Pirro Çako, me tekst të Agim Doçit, ka qenë temë bisede në emisionin e djeshëm “Pasdite në Top Channel”.
Ata që e kanë jetuar atë kohë, vështirë të mos kujtojnë Parashqevi Simakun dhe grupin e fëmijëve, veshur të gjithë në rozë, një performancë (atëherë nuk quhej kështu) që ndodhte për herë të parë dhe që fitoi çmimin e parë.
Të ftuar në studio, së bashku me të tjerë bashkëpunëtorë, Pirro Cako dhe Agim Doçi, kanë rrëfyer gjithë prapaskenat e asaj kënge, që nuk ka qenë aspak e thjeshtë të vinte në atë formë që ne e njohim.
“Parashqevia hoqi dorë nga kënga. Iku sepse nuk i pëlqeu orkestrimi. Të pasnesërmen ishte festivali”, rrëfen Pirro Çako, duke treguar gjithë peripecitë dhe takimin me Gjergj Lekën, që ishte i vetmi që pranoi ta riorkestronte këngën për gjatë gjithë natës. Mirë kënga u ribë, po Parashqevia? Nëse mendoni se këngëtaret e asaj kohe kanë qenë vajza të thjeshta e të bindura, ja ku e keni këtë histori që na tregon tërësisht të kundërtën.
Parashqevia ka qenë e llastuara e kompozitorëve dhe i vetmi që mund ta bindte që t’i kthehej bashkëpunimit me Pirron, ishte Agim Doçi.
“Vij, vetëm po më gjete tafta bojë rozë”, ishte kushti që vendosi Parashqevia. “I vetmi vend ku mund ta gjeja ishte Komiteti Qendror. Perdet e Komitetit Qendror ishin bojë rozë. I kam vjedhur dhe me copën në dorë kam shkuar tek rrobaqepësja më e mirë e artistëve, Shpresa Zeraliu, të cilës sa nuk i ra pika kur m’i pa në dorë, sepse i njohu që ishin perdet e Komitet”. Vetëm pasi siguroi fustanin me tafta rozë (që s’ishte parë ndonjëherë mbi atë skenë dhe asokohe u kthye në katalogun e zonjave ai fustan që Parashqevisë i rrinte aq bukur) dhe u bind që orkestrimi ishte bërë siç duhej, Parashqevia u bind të këndonte këngën, që fitoi çmimin e parë.
