Ajo sot bën 78, kanë 58 vite bashkë! Një urim për ditëlindje dhe rrëfimi i Elenës për natën e tyre të parë: Si reagoi Ismaili kur mësoi se isha e virgjër
Në përvjetorin e lindjes të shkrimtares Helena Kadare, bashkëshorti i saj, shkrimtari Ismail Kadare, ka një mesazh urimi, publikuar sot në media.
Pyetjes se “Çfarë është Helena për ju?”, shkrimtari i madh i përgjigjet: “Është gruaja më e afërt e imja në këtë botë. Kështu ka qenë që në fillim të njohjes sonë, e deri tani në mbarim, në këtë pjesë të fundit të jetës. Njeriu më i afërt, që më ka dhënë gjithë gëzimet e kësaj bote, ndaj së cilës ndihem i detyruar për gjithçka.
Shumë e vështirë të gjej një fjalë, që përkufizon gjithë lidhjen tonë. Zakonisht për gjërat e bukura të kësaj bote, gjërat e mëdha, gjërat e përjetshme, nuk i përkufizon dot, nuk e durojnë dot përcaktimin në fjalë gjuhësore. Prandaj nuk do ta merrja përsipër një aventurë të tillë”.
Helena Gushi Kadare lindi në Fier në 21 shtator 1943 nga prindër me origjinë gjirokastrite, nga është edhe Ismaili.
Ajo është autore e shtatë vëllimeve, nder te cilat Kohë e Pamjaftueshme, Bashkëshortët, Një grua nga Tirana, dhe Një lindje e vështirë.
Ismail Kadare dhe Helena Gushi u martuan në 22 tetor të vitit 1963. Ishin fillimvitet ’60 dhe skema e lidhjeve të asaj kohe ishte: një njohje, fejesë dhe më tej martesa.
Në librin “Kohë e Pamjaftueshme”, Helena tregon historinë e takimit të parë me shkrimtarin:
“Meri L. më shoqëroi me vendosmëri deri te dera e apartamentit. Ishte në katin e dytë. Me dorë të pasigurt i rashë ziles. U dëgjuan hapat e tij, pastaj dera u hap. Ndryshe nga gjallërimi që kishte treguar në telefon, Is se si m’u duk. Jo i gëzuar. Ishte i parruar.
Më ftoi në dhomën përbri. M’u duk i pavëmendshëm dhe fytyra e parruar ia shtonte ngrysjen dhe mosvëmendjen. Më tha të ulesha në një kolltuk ngjyrë vishnje, ndërsa vetë u ul në shtrat. Ai më ofroi cigare dhe, ndonëse unë në atë kohë nuk e pija, e mora. Ndihesha si e hipnotizuar.
-Të kam premtuar se do të shfaq ca filma, tha ai, herën tjetër do ta mbaj fjalën.
Biseda mezi lidhej dhe heshtja ishte e gjatë. Ashtu gjysmë shtrirë, siç po rrinte në shtrat, më shikonte në një mënyrë të çuditshme. Pastaj më tha të afroja kolltukun.
Bëra siç më tha pa e hequr atë cigare nga dora, edhe pse më shkaktonte një marramendje të frikshme. Pa thënë asgjë, ai zgjati dorën, mori dorën time të lirë dhe ma vuri te qafa e tij. Unë e humba fare. Një zë i brendshëm më thoshte se duhej të bëja diçka, sidoqoftë. S’kisha parë e as lexuar gjëkundi që prekja midis një djali e një vajze të niste kështu.
Ai vazhdonte të pinte cigaren e vet sikur unë të mos isha aty. Atëherë, instinktivisht nisa t’ia përkëdhel flokët te qafa. Ai zgjati dorën e lirë, më tërhoqi lehtë nga gërsheti dhe më puthi në buzë qetësisht.
-Më puth dhe ti, tha me zë fare të ulët.
Unë e putha. Gjithçka ishte si në ëndërr. Ai vazhdonte të rrinte gjysmë shtrirë, kurse unë, për shkak të lartësisë së kolltukut, isha gjithmonë sipër kokës së tij.
Jashtë po ngrysej.
-Kur e ke provuar për herë të parë dashurinë?- më pyeti. Unë shtanga. S’dija ç’t’i përgjigjesha. Pyetja m’u duk edhe e vështirë, edhe e pamundur pa përgjigje. Desha t’i them: kam pasur ca dashuri kalimtare, por i pari, i vërteti, je ti. Mirëpo, ai e kishte fjalën për tjetër gjë.
-Desha të them, kur ke bërë dashuri për herë të parë… Unë u skuqa deri në rrëzë të flokëve. Ngrita supet dhe ai për herë të parë m’u duk kureshtar.
-Si? Nuk e mban mend? – tha. Unë vazhdova të ngre supet dhe diçka belbëzova.
-Çfarë? Çfarë?- ia bëri. Po ti ke qenë edhe e fejuar. Unë vazhdova të ngre supet.
-Domethënë, ti qenke e virgjër…
E kisha menduar se do të vinte një çast që ai të merrte vesh atë paradoks (askush s’mund ta besonte se unë, studente e vitit të parë të Letërsisë, e aq më tepër e fejuar, të isha e tillë), por reagimin e tij kurrsesi nuk e prisja.
-Çudi, mërmëriti ai dhe ndezi një cigare tjetër. Jo vetëm që s’pati ndonjë ngazëllim në fytyrë, por, përkundrazi, m’u duk se u ngrys përsëri. Kisha dëgjuar se meshkujt e quanin veten të favorizuar kur u vinte rasti të kishin lidhje dashurie me një vajzë të virgjër, por ky njeri qenkësh ndryshe.
Vështrimi i tij u bë i mosvëmendshëm.
-Dëgjo, tha më në fund. Ku do ta kalosh Vitin e Ri?
– S’e di, i thashë. Në shtëpi ndoshta, në Elbasan.
– Në qoftë se do të jesh në Tiranë, eja ta kalojmë bashkë… domethënë të flemë bashkë këtu. Ndryshe kjo do të ndodhë kur të kthehesh të nesërmen nga Elbasani.
Domethënë, më 1 janar. Më përkëdheli pak, më puthi, pastaj më pëshpëriti te veshi: një vajzë e virgjër është pak e bezdisshme… Tani s’e fshihte se s’i kishe pëlqyer fare që isha e tillë. Madje, m’u duk se i ra pak respekti.
Më 1 janar qëndrova me të gjer në mëngjes. Gjithçka ishte e bukur, e pangjashme me asgjë.
Më kujtohet ai mëngjes i ndritur kur dola nga apartamenti i tij. Ecja si e dehur në Rrugën e Kavajës, që sapo ishte larë nga makina e pastrimit të rrugëve, nën një qiell të ftohtë e të shndritshëm, siç janë zakonisht mëngjeset e tilla në Tiranë.
Majat e çative të shtëpive tiranase, si dhe pemët në mes të rrugës dhe në të dyja anët e saj ishin të veshura nga një mjegull e lehtë e tejdukshme. Pikërisht kur po kaloja në trotuarin e kishës katolike, në të djathtë…”
