Ata nuk besojnë në Zot dhe duan të jetojnë të lirë nga rregullat fetare: Ateistët nga bota vijnë si azilkërkues në Gjermani. Jo vetëm në atdheun e tyre ata kërcënohen dhe vriten. Edhe në Gjermani ata nuk janë të sigurtë.
Astrid Prange De Oliveira – DW
Emri i tij ishte në listën e vdekjes në Bangladesh. Pas vrasjes së pesë miqve dhe bashkëpunëtorëve të tij, autoritetet e paralajmëruan blogerin, “Ne nuk mund të bëjmë asgjë më për ju.” Në vitin 2015, Mahmudul Haque Munshi duhej të largohej nga vendi i tij. Ai së pari iku në Nepal, pastaj në Sri Lanka dhe në fund erdhi në Gjermani.
Kur më në fund ai arriti në një qendër për refugjatët në Detmold, nuk u besoi me syve: disa nga banorët ishin gjithashtu nga Bangladeshi dhe ata nuk ishin të kënaqur me të. “Ditën tjetër kam marrë 4500 kërcënime me vdekje në faqen time në Facebook në një ditë të vetme”, thotë ai. Por kjo nuk është e gjitha: emri i Munshit është tani në një të ashtuquajtur “Lista e Përgjithshme Globale”, e cila liston emrat e bengalëve të arratisur jashtë vendit të cilët duhet të vriten.
Frika nga Allahu
Mahmudul Haque Munshi ndodhet nën patronazhin e Ndihmës Ndërkombëtare të Refugjatëve. Ai është një nga 37 azilkërkuesit e pranuar fetarë që organizata i mbështet që nga nëntori 2017. Dhe ata shtohen çdo ditë. Frika e vdekjes i shoqëron shumë refugjatë në Gjermani. Pa pushim, vullnetarët e Shoqatës së Ndihmës të Refugjatëve Laikë, të njohur gjithashtu si “Atheist Refugee Relief”, janë të zënë me mbrojtjen e grave në veçanti nga persekutimi i mëtejshëm këtu në Gjermani.
“Myslimanët konservatorë i kritikojnë gratë që ecin pa shami,” thotë supervizori, Dittmar Steiner i Ndihmës Shekullare për Refugjatët: “Ne në të vërtetë kemi të bëjmë me sulme, përjashtime, kërcënime dhe dhunë”. Irakianja Worood Zuhair e ka përjetuar këtë vetë. Biologia nga qyteti Kerbela merr kërcënime me vdekje dhe është nën mbrojtje të policisë. “Do të vijmë për gjysmë ore tek ju dhe do të të vrasim,” e kërcënoi atë një zë mashkullor në telefon kohët e fundit.
Të besuarit në Engjëllin e vdekjes
Ajo duhet të ndalojë provokimin e Lindjes së Mesme me postimet e saj laike. Deri më tani, 31-vjeçarja ka dhimbje të mëdha të shpinës dhe të këmbës. Për shkak se ajo ishte rrahur nga vëllai i saj derisa humbi vetëdijen. Arsyeja: ajo ishte larguar nga shtëpia pa leje atërore dhe kishte zbuluar dyshime për besimin e saj mysliman. Abuzimi fizik dhe mendor e la atë me trauma të thella. “Kur babai yt e dorëzon shpirtin tënd tek engjëlli i vdekjes Azrael, atëherë është jashtëzakonisht e dhimbshme”, thotë ajo në një intervistë për DW: “Ai e ka bërë këtë kaq shumë herë, nuk mund ta duroja më atë”.
Ndërkohë, Worood Zuhair është njohur si refugjate. Ajo arrin të flasë për hidhërimin e saj dhe për të luftuar për gratë e tjera, të cilat gjithashtu kanë përjetuar dhunë. Zuhair mbështet punën e organizatës për të drejtat e grave‘ Organizata e Lirisë së Grave në Irak (OWFI)‘. Ajo punon së bashku me aktivisten e të drejtave të njeriut, Mina Ahadi nga “Këshilli Qendror i Ish-Myslimanëve”. Biologia Worood Zuhair nga Iraku dhe blogeri Mahmudul Haque Munshi nga Bangladesh janë në mesin e grupit të refugjatëve që janë persekutuar për braktisjen e besimit islam dhe vazhdojnë të ndiqen nga shtetet e tyre. Për të dy ata, mospajtimi i tyre me Zotin ishin një çështje jete apo vdekjeje.
Lufta kundër kriminelëve të luftës
Kur blogeri Munshi themeloi lëvizjen Shahbag në vitin 2013 në Bangladesh kapi zemërimin e islamistëve. Lëvizja kërkoi dënimin e atyre që ishin përgjegjës për krimet e luftës të vitit 1971. Në atë kohë Bangladeshi luftoi për pavarësinë e tij kundër Pakistanit. Gjatë luftës, vdiqën rreth tre milionë njerëz. Munshi ishte një yll në atdheun e tij. 500,000 përdorues e ndoqën atë në blogun e tij, një milion njerëz dolën në rrugë kur rrjeti i tij “Blogerët në rrjetin e aktivistëve online” bëri thirrje për protesta. “Ishte e mrekullueshme, një ëndërr”, thotë Munshi duke i shkëlqyer sytë. Por ëndrra u shndërrua në një makth. Me demostratat masive erdhën edhe kërcënimet me vdekje. Lëvizja ishte jo-islame, udhëheqësit e saj ishin ateistë, kështu argumentuan kundërshtarët. Pastaj filloi një gjueti sistematike për Munshin dhe udhëheqësit e “Lëvizjes Shahbag”.
Ateistët, një pakicë në rritje
Edhe sikur të duket kështu në shikim të parë, lufta e refugjatëve ateistë nuk është një luftë kundër Islamit. Është një luftë për liri nga feja. Një luftë për të drejtën për të sfiduar doktrinat dhe traditat. Një luftë për të drejtat e grave dhe të pakicave, për të drejtën për të udhëhequr një jetë pa rregulla fetare. Ateistët janë ende një pakicë. Sipas „Indeksit Global të Fesë dhe Ateizmit” nga një hulumtim i vitit 2012 del se 13 përqind e popullsisë së botës i referohen vetes si ateistë.
Në Arabinë Saudite dhe SHBA, përqindja është pesë përqind, në Gjermani, sipas këtyre statistikave, 15 përqind e quajnë veten ateistë, në Kinë 47 përqind. Në politikën gjermane të refugjatëve, grupi i ateistëve nuk është marrë në konsideratë. “Origjina nga ndonjë vend i caktuar ose një arsye specifike për emigrim, për shembull, përkatësia fetare ose ateizmi, nuk çojnë automatikisht në një status mbrojtjeje”, thuhet në një deklaratë të Zyrës Federale të Migracionit dhe Refugjatëve (BAMF).
Rasti i parë në të cilin ateizmi ishte njohur si arsye për emigrim nga BAMF kishte të bënte me kameramanin iranian Siamak Zare. Pas një beteje të gjatë ligjore, ai u njoh zyrtarisht si një refugjat në prill 2010, rasti i parë në të cilin persekutimi fetar i personave jofetar u pranua nga shteti si arsye për azil. Deri më tani, lufta ligjore dhe politike për njohjen e ateizmit si arsye për azil është kryesisht i nxitur nga fondacionet që merren me çështjen.
Këtu përfshihen Fondacioni Giordano Bruno, Fondacioni Heinrich Böll dhe organizatat amerikane “Fondacioni i Lirisë nga Feja” dhe “Freedom House”. Në nivelin e partisë politike, puna lobuese në këtë vend është mjaft e vështirë. Të paktën kjo është ajo që konstatojnë Konfederata Ndërkombëtare e Jo-Fetarëve dhe Ateistëve (IBKA) dhe Ndihmës Sekulare të Refugjatëve e shohin atë. Dittmar Steiner është i bindur se kjo do të ndryshojë. “Numri i të prekurve është në rritje,” thotë ai. “Një vit më parë ishte 2-3 kërkesa në javë, tani kemi mes shtatë dhe nëntë ditë.”
