Në një varr të lashtë në atë që tani është Argjentina veriperëndimore, një person u varros me një kafshë që nuk ishte një qen.
Varri mbante skeletin e një dhelpre që mund të ketë konkurruar dikur me qentë për dashuri njerëzore.
Analiza e re e provave nga një varrim Patagonian që daton rreth 1500 vjet më parë, i bën studiuesit të besojnë për një lidhje të ngjashme të ngushtë midis një gjahtari në Amerikën e Jugut dhe specieve të mëdha të zhdukur të dhelprave Dusicyon avus.
Arkeologët fillimisht zbuluan skeletin pothuajse të plotë D. avus të varrosur përkrah një njeriu në Canada Seca, një vend në Patagoninë veriore, në vitin 1991. Nuk kishte shenja të prera në eshtra, kështu që dhelpra nuk ishte ngrënë, tha Dr. Opphelie Lebrasseur, studiues.
Një analizë e thellë e ADN-së në mbetjet e dhelprës zbuloi se ajo hëngri të njëjtin ushqim si njerëzit asokohe. Së bashku me vendosjen e skeletit në varr, dieta e kafshës sugjeroi që dhelpra ishte e zbutur dhe mund të ishte mbajtur si kafshë shtëpiake, raportuan shkencëtarët të mërkurën në revistën Royal Society Open Science.
Zbulimi shton një numër në rritje të provave nga vendet e varrimit në kontinente të tjera që tregojnë se dhelprat u zbutën nga njerëzit dhe ndanin një lidhje të bazuar në shoqëri.
“Nocioni i dhelprave si kafshë shtëpiake në Amerikën e Jugut përputhet me provat nga varrosjet e tjera të dhelprave në Europë dhe Azi”, tha Dr. Aurora Grandal-d’Anglade, biologe.
Grandal-d’Anglade, e cila nuk ishte e përfshirë në studimin e ri, përshkroi varre të epokës së bronzit në Gadishullin Iberik që përfshinin dhjetëra qen dhe katër dhelpra të varrosura përkrah njerëzve. Studiuesit zbuluan se dhelprat ishin vendosur si qentë, duke sugjeruar se edhe ata ishin shoqërues të njerëzve.
“Nuk ka asnjë arsye pse dhelprat nuk mund të zbuten,” tha Grandal-d’Anglade për CNN. “Ne e dimë se njerëzit në shumë shoqëri krejtësisht të ndryshme shpesh mbajnë kafshë shtëpiake (jo vetëm qen, por p.sh. majmunët, zogjtë, zvarranikët) thjesht si kafshë shoqëruese”.
