Mjeku i spitalit Papa Giovanni XXIII në Bergamo, Angelo Vavassori, 53 vjeç, ka arritur të dalë nga terapia intensive. Ai rezultoi pozitiv me koronavirus, por tashmë është rikthyer në shtëpi.
Duke folur për gazetarët që ishin larguar nga spitali, Vavassori rrëfeu përvojën e tij si një pacient Covid-19.
Vavassori fillon tregimin e tij duke shpjeguar se ai filloi të ndjehej keq në 29 Shkurt, pasi ai kishte filluar të trajtonte pacientët e parë të infektuar që ishin paraqitur në spitalin e Bergamos që nga 22: “Pas disa orësh shkova nga 15 në 40 frymëmarrje në minutë . Asnjë ajër nuk më hyri në mushkëri dhe unë pothuajse humba shikimin. Nëse jam këtu, ia kam borxh kolegëve të mi mjekësorë, heronjve jo-retorikë. Në momentet më të vështira ata më bënë të ndjehem i qetë. Historia ime, në orët e zeza, mund të ndihmojë shumë që duan të dalin e nuk e kuptojnë situatën.”
Pasi vendosi të izolohej në shtëpi në pritje të rezultatit të tamponit, Vavassori gradualisht filloi të përkeqësohej derisa situata u përkeqësua në 4 mars: “Për dy ditë më lanë ushqim para derës së mbyllur. Unë e tërhoqa atë me doreza dhe një maskë, pastaj dezinfektova gjithçka. Pozitiviteti u konfirmua të enjten 5 mars. Temperatura ishte gjithë kohës 39. Në mbrëmje fillova të marr frymë me vështirësi. Pas disa minutash humba ndjesinë e nuhatjes dhe shijes, pashë gjithnjë e më pak. Dhimbja e kokës dhe dizenteria gjithashtu u rritën për shkak të mungesës së oksigjenit”.
Doktori më pas tregoi për momentin në të cilin ishte shtruar në spital nën kujdesin intensiv, i ndihmuar nga përkrenarja për ventilim mekanik dhe nga një koktejl me ilaçe antivirale të dhëna nga protokolli në rastet e koronavirusit: “Për dy ditë isha pa ndjenja. Mendoni në gjumë se mjekët dhe makinat ju injektojnë me oksigjen dhe ju hidratojnë. Koha është e përqendruar në një çast: tani e di se është pikërisht ky përshpejtim që fshin të kaluarën dhe të tashmen, kufirin midis jetës dhe vdekjes”.
Kthimi në shtëpi
Pasi u kthye në shtëpi, 53-vjeçari ishte në gjendje të përqafonte familjen e tij, edhe nëse për disa ditë do të duhej të ndihmohej gradualisht për t’u shëruar nga sëmundja: “Mendimi për gruan dhe fëmijët e mi nuk më kishte lënë kurrë. Nëse i kam infektuar, nëse humbas njërin prej tyre, si mund të jetoj? Po sikur të mos duhet t’i shoh përsëri? ‘Lorenzo, Ilaria, Federico dhe Safiria kishin përgatitur një shenjë duke thënë ‘mirëserdhe sërish’ dhe mendime si: “ti je heroi ynë”. Më në fund mund të kthehesh te praktikimi i vesit tënd që do të na japë shumë puthje’. Për dhjetë minuta sytë tani ishim një burim lotësh. Heshtje absolute, por ishte një zhurmë emocionesh.”/Notizie.it/
