Roberto Baggio nuk ishte vetëm një nga lojtarët më të fortë të të gjitha kohërave, por gjithashtu ndër më të dashurit e të gjitha kohërave. Idhull i shumëkujt dhe simbol për një brez të tërë, me klasin e tij i bëri të gjithë të ëndërronin, edhe përtej ngjyrave që përfaqësonte.
Në jetën e tij të përditshme, sot futbolli ka një rol jashtëzakonisht margjinal. Në të vërtetë, në një intervistë të gjatë me revistën javore “Venerdi” të “La Repubblica”, ai pranoi se jeton shumë mirë larg një bote që i dha aq shumë: “Gjithmonë e dija që futbolli kishte një fund. Ne duhet të biem dakord: a janë dështime ata që ndihen të kënaqur dhe të lumtur pa futbollin”.
Baggio u largua nga futbolli 17 vite më parë dhe që atëherë është parë shumë pak në publik: “Ka më shumë se unë, ka edhe të tjerë, është momenti kur nuk varet më nga gjykimi i atyre që ju shikojnë. Unë u shkëputa nga topi, por ka gjëra që më lëndojnë, si vdekja e Paolo Rossi. E kam të vështirë ta pranoj, vlera e karakterit nuk ka rëndësi, kjo është për shkak të trishtimit dhe hidhërimit. Ai kishte një jetë të re, kishte dy vajza, një familje, kishte pasion tokën, e meritonte të kishte jetë përpara. Përkundrazi, asgjë, humbi gjithçka”.
“Bishtalecit” nuk i pëlqen të shfaqet dhe nuk do të kishte pranuar një rol si komentator televiziv: “Mungesa e interesit për mua duket e çuditshme për të gjithë, nuk shikoj më ndeshje futbolli. Gjykimi i të tjerëve më bën të pakëndshëm, nuk shkoj aq TV. Shoh ish-kolegë që i reklamojnë si profesorë, por i mbaj mend që nuk kanë mundur të bëjnë tri driblime radhazi. Jam me fat që kam qenë futbollist dhe më pas kam gjetur diçka që më jep kënaqësi: lopatë dhe mbjellje. Unë e kuptoj se kush bën zgjedhje të tjera. Kur takova Tottin, i thashë: luaj sa më shumë që të mundesh. Edhe Ibrahimovic është gjithashtu i këtij lloji. Nëse jeni të lumtur t’u jepni gëzim të tjerëve, kur ju mohohet mundësia, ndiheni keq”.
Ndryshe nga Totti, Baggio po e jeton “pensionin” me shumë qetësi: “Ai nuk donte të ndalej, unë mezi prisja. Largimi nga futbolli më dha jetë dhe oksigjen. Asokohe isha i mbytur, shumë keq, plot dhimbje fizike. Kur kthehesha në shtëpi nga Breshia, nuk mund të dilja nga makina. Thirrja Andreinën, gruan time, e cila më ndihmonte të kapesha pas saj”.
Sot, Baggio preferon të ndjekë sporte të tjera: “Tani preferoj basketbollin, mbështes Lakers, më pëlqente Shaquille O’Neal, kam brohoritur Dove, e dua LeBron dhe isha i çmendur për Bolt, për lehtësinë e tij në Karaibe dhe për muzikalitetin që ata njerëz kanë. Më pëlqen futbolli i femrave, sepse ato kanë pasion dhe karakter”.
Ndër momentet vendimtare të karrierës së tij ishte lamtumira nga Fiorentina, një skuadër prej se cilës nuk do të donte të largohej: “Quhet mirënjohje dhe unë e ndjeva atë për një qytet që më ka pritur për dy vite, ose më mirë tri. Kur isha i dërrmuar, me gjunjë të thyer, qyteti më përkëdhelte dhe më respektonte. Jo vetëm. Teksa po kthehesha në orën 3 të mëngjesit nga Cesena, ku kisha shënuar dy gola për ekipin kombëtar, rruga që të çonte te shtëpia ime ishte plot me njerëz, që donin të më përgëzonin.
Si mund ta harroj një gjë të tillë? Unë nuk doja të largohesha nga Fiorentina, isha 23 vjeç, po blija një shtëpi, u zhvendosa, prisnim një fëmijë, pastaj zbulova se pronarët në largim, Pontellos, më kishin shitur tashmë tek Agnelli. Unë shkova në Romë dy herë për të biseduar me Cecchi Gori dhe herën e dytë ai më thotë: nëse nuk shkon te Juve, nuk do të më lejojnë ta blej klubin”.
Shpesh është folur për një marrëdhënie të vështirë midis Baggio dhe trajnerëve të tij: “Nuk jam i zemëruar me trajnerët, mendoj se gjithmonë do të ketë ca xhelozi nga ana e tyre. Ne kemi këmbët, ata kanë dërrasën e zezë. I vetmi me të cilin u ndjeva mirë ishte Carletto Mazzone, sepse ishte një njeri i lirë dhe i aftë, nuk garonte me lojtarët”.
