Sot popullsia e Europës, duke përjashtuar vendet transkontinentale (Rusinë dhe Turqinë), është rreth 700 milionë banorë: nëse kthehemi pas në kohë, në periudhën midis 360 000 dhe 560 000 vjet më parë, qytetarët e Europës Perëndimore ishin midis 13,000 dhe 25,000 persona, shkruan revista shkencore italiane, Focus.
Studimi u mbështet nga Ana Mateos dhe Jesús Rodríguez nga ”Centro Nacional de Investigación sobre la Evolución Humana” (CENIEH), të cilët punuan me një grup studimi, qëllimi i të cilit ishte pikërisht të kuptonte madhësinë e popullsisë në zonën e Perëndimit të sotëm.
Pavarësisht numrit të vogël të njerëzve që mund të takoheshin, i krahasueshëm me një qytet të vogël sot, ajo popullsi ishte më e madhe se sa mendohej më parë pas studimeve të mëparshme.
Periudha e studiuar nuk u zgjodh rastësisht: ajo konsiderohet si një nga më të rëndësishmet në evolucionin njerëzor. Gjatë asaj kohe, Neandertalët u shfaqën në Tokë (rreth 500,000 vjet më parë), dhe nga fundi i periudhës filloi të zhvillohej një teknikë e veçantë për prodhimin e veglave prej guri – e quajtur teknika ”Levallois”.
Përsëri, nga fundi i asaj periudhe pati luhatje masive klimatike, të cilat padyshim ndikuan fuqishëm në shpërndarjen dhe evolucionin e qenieve njerëzore.
Sa vdekje ka në Tokë?
Këtu është një pyetje e çuditshme, së cilës, megjithatë, ne mund t’i japim një përgjigje, të përafërt, por të mundshme, dhe të kufizuar në specien tonë, Homo sapiens.
Sipas vlerësimeve të Byrosë së Referencës së Popullsisë dhe modeleve të llogaritjes të zhvilluara në 1995 nga demografi Carl Haub – përditësuar çdo vit nga ekipi që mblodhi trashëgiminë – sapienët që kanë shkelur Tokën që nga shfaqja e tyre e parë e konsoliduar janë mbi 108 miliardë. Nëse i heqim afro 8 miliardë qeniet e gjalla aktuale nga kjo masë e konsiderueshme individësh, ne kemi numrin tonë të vdekjeve.
Sipas studiuesve, ky ekskursion nga 13,000 deri në 25,000 individë lidhej me zonat e banueshme që u zgjeruan ose u zvogëluan në lidhje me shtrirjen e akullit të akullnajave: periudhat më të ngrohta favorizuan rritjen e popullsisë.
Megjithatë, grupet njerëzore gjatë periudhave të akullnajave nuk u izoluan plotësisht në gadishujt e Europës Jugore, madje edhe në periudhat më të vështira duhet të ketë pasur një zonë lidhëse midis Gadishullit Iberik dhe Ishujve Britanikë.
Europa, pra, ishte e banuar edhe në periudhat më të ftohta, veçanërisht në një brez që shkonte nga Franca në Gjermaninë Perëndimore: zonat e banueshme, gjatë pleistocenit të mesëm, në Europë ishin mjaft të mëdha, dhe kjo na shtyn të supozojmë se jetonte një numër i madh i njerëzve më të lartë se sa mendohej më parë.
