Aktori i madh i skenës shqiptare, Viktor Zhusti ka bërë një urim të ndjerë për kolegun e tij dhe “babain” në rol, aktorin Robert Ndrenika.
Përmes një shkrimi në Facebook, Viktor Zhusti i drejtohet si vëlla Robert Ndrenikës, ku i shpreh urimet për Vitin e Ri 2021.
Në një shkrim që të mbërthen nga emocionet, Zhusti kujton kohët kur luanin së bashku në skenë me Robert Ndrenikën, gjithmonë në rolet e babait dhe të birit.
Aktori ndjen mungesën e kolegut Robert Ndrenika, kur thotë se ka mbi një vit që nuk është takuar me të, e shpreh dëshirën që ky vit i ri të jetë më i gëzueshëm.
URIMI NË FACEBOOK I AKTORIT VIKTOR ZHUSTI:
Urime për Vitin e Ri 2021.
(Sivëllait dhe kolegut fisnik ROBERT NDRENIKA)
Robert i dashur!
Unë, përgjithësisht shkruaj urime dhe për Krishtlindje dhe për Bajram dhe për ditëlindje dhe për ndonjë festë tjetër. Shkruaj pse, urimet në të tilla raste, si një urë e brishtë më lidhin me jetën, pasi, me pëlqen a jo, pensioni dhe mosha, vendosin një kufi të dhimbshëm me njerëzit, botën, artin…
Do desha, i dashur Bert, më këtë rast, së bashku me ty, emër për emër, të uroj dhe dhjetra miq, kolegë, aktorë e regjisorë, brenda e jashtë vendit, por siç fort mirë e di dhe ti, kjo “dreq raca jonë”, ka kujtesë njerëzore kur është rasti për të justifikuar harresat e veta (qoftë dhe të tekstit gjatë shfaqjes), por nëse “guxon” të harrosh pa përmendur qoftë dhe njërin prej tyre, (siç dhe më ka ndodhur), ke lënduar keqazi sedrën e tij dhe, ky “mëkat i ububushëm”, jo vetëm që nuk të falet, por as dhe të fshihet më kurrë nga CiVi-ja, (siç dhe e kam provuar), pasi në të tilla raste, kemi kujtesë elefantësh… Prandaj, duke mos dashur të rregulloj një gabim bëj një më të madh, urimi për të gjithë, ndonëse tepër i përzemërt, është i përgjithshëm.
I miri Bertuç! I nisëm studimet së bashku, në të njëjtën klasë, në vitin e hershëm 1960 dhe 60 vjet pas tyre, nuk u lodhëm as nga humori dhe as nga hallet e njëri-tjetrit. Ka rastisur që dhe ta kemi mërzitur njëri-tjetrin, por kurrë nuk iu mërzitëm njëri-tjetrit.
Diferenca jonë në moshë është 10 muaj (e ke ndjerë, besoj, respektin ndaj teje si më i madh…) e megjithë këtë diferencë të vogël, çdoherë, në skenë t’i luaje “babanë e dhimbshëm”, unë “djalin plangprishës”, ti të mirin, unë të keqin, kur luajtëm një akt nga Shekspiri, ti zgjodhe Otellon, mua më le Jagon, unë (nga respekti siç të thashë), të kam thirrur më shkurtime miqësore: Bert, Bertuç, (së fundi me shkurtimin amerikan) Bob, kurse ti (si me karakter më të qëndrueshëm), vazhdimisht me nofkën “ e grek-o”, e prapë nuk u keqkuptuam si njerëz, nuk u ndamë si shokë, nuk nguruam të bashkëpunojmë si kolegë.
Po bëhet gati një vit që nuk jemi takuar, ti në atë-dhe, unë në mëmë-dhe. Na distancoi (s’më vjen për mbarë të them “na ndau”) Covid 19-ta e megjithatë qetësohem sa herë dëgjoj emrin dhe zërin tënd dhe në atë zë, shquaj nuancë humori e gjallërie, pasi edhe pse “bir plangprishës”, më shqetëson shëndeti jot, “baba”…
S’ka pse nxitohemi dhe as të mërzitemi se u lodh duke na pritur Shën Pjetri, kemi akoma motive për të qëndruar në këtë botë, në këmbë, të gjallë, energjikë, hajde, po shtoj dhe: optimistë… Pastaj ti vetë e ke pohuar (sa kam qeshur kur tek “Thëniet filozofike”, krahas atyre të Aristotelit, Konfucit, Comeniusit etj, lexova të shtuar dhe thënien tënde) “S’ka pse nxitohesh, nëse është fat, herët apo vonë, do të ndodhë”!
Dhe kështu, Bob i dashur, të uroj që motmotin e ri 2021 ta kalojmë gëzueshëm, mes dashurisë (reale a virtuale) të të afërmve, miqve, kolegëve edhe pse në horizontin tonë dhe të këtij vendi sherrxhinjsh ku u rritëm, në këtë fillim dimri, shfaqen herë pas here, re të zeza…
