Para fillimit të sulmit ndaj Ukrainës, të urdhëruar nga Putin në orën 4 të mëngjesit të sotëm – Sekretari amerikan i Mbrojtjes, Lloyd Austin, kishte takuar dje ministrin e Jashtëm ukrainas, Dmytro Kuleba, duke premtuar “ndihmë ushtarake”.
Por duke i kujtuar atij se Shtetet e Bashkuara nuk do të ndërhyjnë drejtpërdrejt për të mbrojtur Ukrainën. Arsyeja është e thjeshtë dhe presidenti Joe Biden e shpjegoi: “Nëse rusët dhe amerikanët fillojnë të qëllojnë njëri-tjetrin, do të thotë se Lufta e Tretë Botërore ka shpërthyer”, mes fuqive bërthamore, duhet shtuar.
Pozicioni i Biden varet në balancë. Nga njëra anë, ai mund të akuzohet se ka lejuar Vladimir Putin të gëlltisë një pjesë të Evropës. Nga ana tjetër, rrezikon të tërheqë SHBA-në në një konflikt të frikshëm.
Kjo është arsyeja pse Uashingtoni është përpjekur, ditët e fundit, të shfrytëzojë në maksimum shifrat e “angazhimit të tij ushtarak”, duke i lënë “rrugë të hapur diplomacisë”.
Faqja e internetit të Pentagonit, thekson se tani janë “rreth 90,000 ushtarë” të dislokuar në Evropë. Në muajin e fundit, 4700 ushtarë u larguan nga baza Fort Bragg në Karolinën e Veriut, ata u drejtuan për në Poloni, ku u bashkuan me 300 ushtarë të dërguar nga garnizonet gjermane.
Dhe 8,500 të tjerë janë gati të largohen nga Shtetet e Bashkuara, me njoftim të shpejtë. Më pas, Pentagoni zhvendosi një mijë luftëtarë dhe batalione të blinduara “Stryker” në Rumani dhe një garnizon të vogël prej 100 njësive në Bullgari.
Së fundmi, pardje, Mbrojtja amerikane njoftoi edhe katër “ripozicione” të tjera. Rreth 800 këmbësorë amerikanë, të vendosur tani në kampin Ederle, Vicenza, do të vendosen në Letoni, Estoni dhe Lituani. Gjithashtu në Balltik do të mbërrijë një batalion i përbërë nga 20 helikopterë sulmues, aktualisht të palëvizshëm në Gjermani.
12 helikopterë të tjerë të të njëjtit lloj (AH-64) do të fluturojnë nga Greqia në Poloni. Së fundi, tetë avionë luftarakë F-35 do të largohen nga bazat gjermane për të përforcuar garnizonet në Poloni, Rumani dhe Bullgari.
Por e gjithë kjo duket se nuk i bën shumë përshtypje Putinit. Llogaritja politiko-strategjike e liderit rus bazohet në dy supozime. E para është se ushtria amerikane me të vërtetë nuk do të hyjë kurrë në Ukrainë. Në të vërtetë Lloyd ka rikthyer tashmë 150 trajnerët ushtarakë të pranishëm në Kiev.
Së dyti: Putini sigurisht e di mirë se si funksionon NATO. Gjatë njëzet apo tridhjetë viteve të fundit, SHBA e ka lehtësuar praninë e saj ushtarake në Evropë. Vetëm një shifër: në vitin 1987 bazat e mëdha të ushtrisë, marinës dhe forcave ajrore amerikane ishin 80; sot janë 29, të shpërndara kryesisht në Gjermani, Itali, Spanjë, Mbretërinë e Bashkuar dhe Turqi. Me përfundimin e Luftës së Ftohtë, SHBA gradualisht ia la vendin NATO-s.
Tani, Aleanca Atlantike e përkufizon veten si një organizatë mbrojtëse që vihet në lëvizje vetëm nëse një vend kërkon ndihmën e partnerëve të tjerë, duke iu drejtuar detyrimit të mbrojtjes reciproke, të parashikuar në nenin 5 të Traktatit. Ose NATO mund të veprojë me një mandat nga OKB-ja, edhe jashtë kufijve të saj.
Ndodhi në vitin 1995, me operacionin në Bosnjë dhe Hercegovinë. Megjithatë, në vitin 1999, Aleanca Atlantike vendosi të bombardonte Beogradin për të ndaluar masakrat e urdhëruara në Kosovë nga udhëheqësi serb Slobodan Millosheviç. Ky është precedenti që disa analistë sugjerojnë të përsëritet për të ndaluar Putinin.
Në vitin 2014, pikërisht në përgjigje të aneksimit rus të Ukrainës, vendet e NATO-s vendosën të ngrenë “Forcën e Reagimit”, një bërthamë e aftë për të mobilizuar menjëherë deri në 40,000 ushtarë brenda pak ditësh.
Përveç kësaj, objekti përfshin nëntë Korpuse të Shpejtë të Dislokueshme, me një potencial prej 60,000 njësi secila. Prandaj, në letër, Aleanca do të ishte në gjendje të kundërshtonte përparimin e Putinit.
Çështja, megjithatë, është se misionet e NATO-s vendosen “me konsensus”, praktikisht me unanimitet të tridhjetë vendeve anëtare. Është parë sa shumë përpjekje është dashur që evropianët dhe amerikanët kanë rënë dakord për sanksionet që do të vendosen ndaj Rusisë. Është e lehtë të imagjinohet se fronti do të thyhej nëse do të planifikohej një ekspeditë ushtarake për shpëtimin e Ukrainës.
Partnerët më të përgjegjshëm ishin Danimarka, e cila dërgoi një fregatë në Detin Baltik dhe katër avionë luftarakë F-16; Spanja e cila ka vënë në dispozicion anije luftarake në Mesdhe dhe Jet për Bullgarinë.
Italia është e angazhuar në tre operacione që tani do të forcohen: mbikqyrja ajrore në Rumani; Misioni i NATO-s në Letoni (200 ushtarë); patrullë ajrore-detare. Franca dhe Gjermania dhanë kontribute të kufizuara. Parisi planifikon të dërgojë “disa qindra” ushtarë në Rumani. Berlini ka dërguar tashmë 130 personel ushtarak në Lituani, përveç rreth 350 tashmë të pranishëm.
Tani ai mund të dërgonte më shumë. Në thelb ato janë vetëm masa të përforcimit të dislokimit mbrojtës. Këtë herë Perëndimi po vë bast gjithçka për sanksionet dhe politikën.
