Editorial i The Guardian
Nëse tendenca e debatit rreth azilkërkuesve që mbërrijnë përmes varkave të vogla është disi më pak e ethshme se në gushtin e kaluar, kjo ndodh sepse nuk është tema kryesore e garës së lidershipit konservator. Ashpërsia e krizës së kostos së jetesës, lufta në Ukrainë dhe një thatësirë alarmante bëjnë që mendjet të përqendrohen diku tjetër. Fatmirësisht, kohët e fundit nuk ka pasur mbytje pas fundosjes tragjike në të cilën vdiqën më shumë se 30 persona në nëntor.
Por politika që rrethon këtë çështje mbetet po aq dëshpëruese si kurrë më parë. Protesta rreth marrëveshjes së qeverisë me Ruandën për dërgimin e azilkërkuesve atje, një propozim që do të dukej i paimagjinueshëm vetëm disa vite më parë, rezultoi i pamjaftueshëm për të penguar ministrat që të ecin përpara. Doli të enjten se një përpjekje e re për një “fluturim dëbimi” është duke u zhvilluar, pasi e para u anulua në qershor pas veprimeve ligjore. Deri më tani, asnjë nga pretendentët e udhëheqjes konservatore nuk ka thënë se ata planifikojnë të bëjnë diçka tjetër përveçse të vazhdojnë me këtë operacion çnjerëzor dhe jopraktik. Me një grumbull të madh kërkesash për azil, i cili arriti në 125,000 në korrik, i gjithë sistemi mbetet në një gjendje rrëmujë, duke përfshirë praktikën e tij të pambrojtur të mbajtjes së njerëzve në burgje.
Emigrantët shqiptarë e promovojnë ikjen në Angli me gomone në rrjetet sociale ndërkohë që shprehen se po shkojnë për një jetë më të mirë për to dhe familjet e tyre.
Zbulimi i inteligjencës ushtarake që tregon se Britania e Madhe është në shënjestër të grupeve shqiptare të krimit të organizuar, duhet të jenë sinjali për të ndryshuar diçka. Krahasuar me 23 shqiptarët që erdhën midis janarit dhe qershorit të vitit të kaluar, 2,165 që erdhën në të njëjtën periudhë të këtij viti është një ndryshim i rëndësishëm që meriton vëmendje. Por një qasje e njëanshme është e dënuar të dështojë. Bashkëpunimi me fqinjët tanë europianë, përfshirë francezët, është thelbësor dhe është e papërgjegjshme të pretendosh ndryshe.
Rastet e trafikantëve nuk duhet të citohen sikur janë tipike apo të errësojnë nevojat njerëzore.
Rreziku i dukshëm është se ministrat dhe aleatët e tyre, duke përfshirë edhe shtypin, do të përdorin në vend të kësaj shtimin e numrit të të ardhurve shqiptarë për të turbulluar më tej ujërat mes kontrabandistëve, të cilët paguhen për të transportuar njerëz përtej kufijve dhe trafikantëve që punojnë për rrjetet kriminale, merren me shitjen e drogës dhe armëve, ose me prostitucion. Ndërsa ka shembuj të kriminelëve shqiptarë që janë kthyer pasi janë dëbuar, dhe rritja e bashkëpunimit me autoritetet shqiptare ka kuptim në kontekstin aktual, raste të tilla nuk duhet të citohen sikur janë tipike, ose të lejohen të errësojnë pamjen më të gjerë të nevojave njerëzore. Një numër i ngjashëm afganësh dhe iranianësh mbërritën në Britaninë e Madhe gjatë gjysmës së parë të këtij viti dhe azilkërkuesit e një kombësie nuk duhet të përdoren si koka turku. Secili paditës ka të drejtë që çështja e tij të dëgjohet deri në fund.
Duke qenë se proporcioni që u është dhënë e drejta për të qëndruar qëndron në 76%, duhet të jetë e qartë për të gjithë se shumica e atyre që arrijnë në MB vijnë si refugjatë. Siç propozuan Laburistët muajin e kaluar, Agjencia Kombëtare e Krimit duhet të jetë e pajisur më mirë për të penguar bandat e trafikimit. Por ekzistenca e një aktiviteti të tillë në asnjë mënyrë nuk e justifikon qasjen e përgjithshme të qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar ndaj detyrimeve të përcaktuara në konventën e OKB-së për refugjatët. Emigrimi i parregullt është një sfidë globale. Një mentalitet i Anglisë së Vogël, i adoptuar për qëllime politike, gjithmonë do të dështojë.
