“Tri ditë e tre netë në makinë, duke ecur në pyll. Në duart e kalimtarëve, tragetet e emigrantëve të paligjshëm. Ne u larguam pa asgjë, duke i lënë gjyshërit tanë në Prishtinë. Sapo mbërritëm në Trieste, taksisti na zbriti në qendër. Po binte borë, ndjeva të ftohtin në kocka. Ishte një mbrëmje nëntori i vitit 2002, unë isha shtatë vjeç. Natën e parë fjetëm nën shkallë, të nesërmen në mëngjes shkuam në komisariat, duke kërkuar statusin e refugjatit. Babi Xhelil kishte punuar si kamarier në Gjermani, por ishte kthyer në Kosovë gjatë luftës. Nëna Hajrije është shtëpiake. Ata donin të na ofronin një të ardhme më të mirë”.
Pikërisht me këto fjalë shefi i kuzhinës, shqiptari Emin Haziri flet për vajtjen e tij në Itali. Ai është mysliman dhe në arabisht emri i tij do të thotë i devotshëm, i virtytshëm. Ai u vlerësua nga revista Forbes si kuzhinieri më i mirë nën 30 vjeç dhe më 7 qershor do të inaugurojë restorantin e tij Procaccini në rrugën me të njëjtin emër.
Pasionin për gatimin Emin e ka trashëguar nga nëna dhe gjyshet, ndër recetat e fëmijërisë janë byreku dhe flija, të dyja të shijshme. Por këto nuk janë pjatat që mund të shijohen në Procaccini, ku shija është e ndërthurur me estetikën. Ndërsa bisedojmë, shkruan Corriere della Sera, kamarieri na shërben: tacos misri me açuge, majonezë me levrek dhe açuge, havjar açuge, salmon; Tartleta Fassona me bazë viçi, majonezë tartufi i bardhë; merluc kremoz i skuqur në kornflakes.
Prindërit nuk donin që Emini, djali i tyre i madh, të regjistrohej në shkollën e hotelerisë: “Këmbëngulën që të studioja për mjekësi”. Nga diploma trevjeçare në profesion ishte një hap i shkurtër.
“Fillova stazh në Brescia me Philippe Leveille, më pas shkova në Milano te Carlo Cracco, në Mudec te Enrico Bartolini dhe në Villa Crespi për Antonino Cannavacciuolo. Dëshira për të bërë diçka vinte nga fakti se që i vogël ndihesha i poshtëruar sepse nuk flisja mirë italisht dhe shokët e klasës kishin më shumë gjëra. Familja ime nuk kishte para. Unë jam gjithmonë në kuzhinë, me kokën ulur si Jannik Sinner në fushën e tenisit: ne jemi të rinj, të heshtur, punëtorë”.
Eksperiencat jashtë vendit
Eksperiencat jashtë vendit janë të shumta: nëntë muaj në Noma të Kopenhagës punoi në restorantin Mecca të shefit të kuzhinës Rene Rexhepi.
“Në kuzhinë ishim 60 veta dhe për t’u vënë re, duhej të ishe i mirë dhe të punoje nga ora 6 e mëngjesit deri në 1 në mesnatë”. Pas Danimarkës, Emini u transferua në Marsejë te Gerald Passedat (me tre yje Michelin).
Kuzhinnieri i njohur italian Antonino Cannavacciuolo, e bëri Eminin kryekuzhinier të Gran Madre, në Torino, dhe më pas u transferua në Hotelin Grand Royal and Golf Courmayeur, ku kanë punuar edhe kuzhinierët e famshëm Maura Gosio dhe Paolo Griffa.
Industria e restoranteve, në këto nivele, është një mjedis ushtarak.
“Fiton 1400 euro, duhet të paguash qiranë dhe të mbetet shumë pak. Pas pandemisë ka më pak konkurrencë, shumë janë larguar nga sektori për të shpenzuar më shumë kohë me familjen dhe miqtë”, thotë Emini, duke shtuar se ai është gjithmonë në punë.
“Fillova nga e para dhe më në fund arrita të blej shtëpinë e prindërve të mi. Ndërkohë vëllai im Erioni ka kryer studimet për mjekësi, ndaj do të kemi edhe një mjek në familje”, përfundon Emini./ Corriere della Sera
