Nga Anila Hoxha
Sot Liljana Gjonaj, grua e një burri të vrarë dhe nënë e një djali të zhdukur mbush 49 vjeç. Kapa telefonin për ta uruar dhe sapo më dëgjoi zërin qau duke ma kthyer; faleminderit, s’më intereson ditëlindja dhe as pse po jetoj. Dua djalin.
Liljana Gjonaj është një nënë siç do nënë e cila, derisa të mos ketë frymë do kërkojë drejtësinë për të birin. U takuam në një nga ato ditët më të zeza të saj (që vazhdojnë të jenë të tilla) kur duke mos i dhënë asnjë shpresë i përplaseshin dyert e prokurorive përpara atyre syve që kërkojnë të shohin edhe njëherë djalin. Ai quhet Mariglen Gjonaj, zhdukur më datë 18 maj 2015. Ishte 15, dëshironte të bëhej boksier, ndaj dhe ndiqte një shkollë private sporti. Atë e kishte lënë jetim i ati që ja vranë, dhe Liljana i rriti e vetme të 3 fëmijët
Gjatë këtyre 7 vite kërkime dhe asnjë indicie nëse është apo jo gjallë, nëse ka ndërruar jetë kush e vrau, kam shkruar disa herë për një grua si Liljana dhe për Mariglenin, derisa një eshtër e gjetur në fundjavë ja zgjoi sërish shpresat nënës në kërkim të tij.
Zemra e Liljanës, dëshiron që i biri të jetë gjallë, e megjithatë e njëjta zemër i thotë kobin se trupi i fëmijës dergjet diku. Diku ku ajo e kërkon dhe e kërkon, rend mbas çdo fjale që dëgjon poshtë e lartë, e megjithatë s’ka gjetur asnjë gjurmë të tij.
“Kur të vijë momenti- më tha në një nga ato ditë të ngarkuara me zi Liljana – dua të flasësh për mua, unë po iki nga ky vend sepse askush s’më ndihmoi dhe më duhet me shpëtu dy djemtë e tjerë”.
Kështu ajo më shkruan sa herë që merr lajme prej atje ku ndodhet për eshtra të paidentifikuara.
Nëna më pyet; mos janë të djalit tim?
Të dielën u takuam prapë në telefon. Më tha ‘Kam dëgjuar lajme që është gjetur një kufomë. Shpirti po më dhemb. Nëqoftëse merr vesh diçka a mos është djali im?’’. Në kërkim të eshtrave të Mariglenit në bisedë me zyrtarë policie dëgjoj se nuk dihet aspak nëse mund të jetë ai, por mund të jetë edhe “filani e mban mend që u zhduk”, ‘po filani e tjetri e tjetri që s’dihet ku janë, po ai që u rrëmbye?”.
Kuptoj përgjigjem në telefon, kuptoj. Por a kuptohet mosha e atyre eshtrave?
A mos janë të një fëmije adoleshent?
S’marr përgjigje. S’di ç’përgjigje të jap dhe ngre telefonin që mos të mendohem më gjatë e i them nënës së tij:- dëgjo Liljanë, duhet të bësh durim.
Nëna e Mariglenit nga ai zëri që i ishte gjallëruar, ia ndjej fjalët që i fiken dhe përgjigjet: -duhet me ba durim. Të gjithë më thonë je më e fortë se një burrë. Kështu mbyllet takimi ynë në telefon me një nënë, e cila kërkoi hetime nga krimet e rënda, ato s’ia gjetën, denoncoi në policinë lokale në atë kohë, as ata s’ia gjetën, ju lut shkollës sportive t’ia kishin kujdes mbasi ishin në hasmëri, ata se dëgjuan. Një ditë Liljana më shkroi: pashë djalin në ëndërr dhe nuk po më njihte”. A thua po më fajëson që s’po arrij t’ja gjej? Heshta.
Zhdukja e Maiglenit u denoncua nga xhaxhai i tij dhe fillimisht policia e Kurbinit i nisi hetimet për rrëmbim. ‘Nipi im është larguar nga shtëpia dhe nuk ka patur tendenca vetëvrasjeje ‘thotë në denoncim xhaxhai i tij. Xhaxhai shtoi se fëmija ishte parë me shokët në një kafene ku njëri ndër ta e kishte pyetur “sa e shtrenjtë kjo varësja”. Megjithatë ai tregon në denoncim se babai i fëmijës i quajtur Andon e kishin vrarë në vitin 2005. Megjithëse itinerari i fëmijës shpjegohet nga shokët e tij, mes tyre edhe të dyshuar, një udhëtim nga Mamurrasi në Shëngjin, nuk u gjet asnjë gjurmë e tij. Ndonëse në atleten e njërit prej të rinjve u gjetën gjurmë gjaku, asnjë prokurori nuk zbuloi dot se për farë bëhej fjalë. Por prokuroritë njëra pas tjetrës, në 7 vite firmosnin pezullim hetimesh me arsyetimin “nuk provohet që gjendemi përpara një rrëmbimi”. Tanimë një eshtër tjetër e gjetur në atë zonë, i ktheu sërish të afërmit Mariglenit në dyert e institucioneve. Për ti kujtuar se Marigleni mungon, dhe koha ka ngrirë për familjen e tij.
