My Motherland!
(Dedicated To All Immigrants)
Written in Albanian by Astrit BLLACA
Translated into English by Raimonda MOISIU
My Motherland,
I was whispering so loud,
In my mother’s tongue,
When I was a little kid,
In a strange and foreign land!
Bite after bite,
Even with my eyes closed,
Memories are taking my mind,
Back to the nights as day, days as night,
When I had nothing left to eat,
And one small child running barefoot,
Like I always wanted to rest
Upon the sweet lap of the motherland!
My Motherland, my Fatherland,
I’m all grown up now; I’m a big man!
My Homeland, I seek in vain,
Out in the endless space I ride!
A fully-grown man, but I still feel like a kid,
That wants his mother and shakes the door
as it hurries past…
Oh, My Motherland,
Tell me, where to find you,
I don’t really know where to find you,
There is no hint left on your ground,
But here and there,
Still any broken bones whiten behind,
But here and there,
It’s a place where all searches end,
Where I planted my roots!
Oh, My Motherland,
They’ve banished me from your lap,
Where I was born, since they grabbed you,
They want you for themselves!
They’ve banished me like a reckless son,
Being abandoned by a father, too!
Oh Motherland,
I Left, taking to the open roads of the world,
Left, leaving other half of my soul behind!
My Motherland,
There’s been so many times,
I’m longing for you,
And I wish I could get back there,
Where I grew up as a barefoot kid,
Soaking the bread in the river of tears,
I can’t make it anymore, no longer an orphan,
That there is no place to live in!
Oh Motherland,
Tell me, do you miss me?
Perhaps the greedy bastards have
Nothing left for you and me and us!
My Motherland,
When you need me, just call me,
I am way too young to feel old
I will always be there for you,
‘Cause I am tired of running on the roads,
And the tears keep rolling down my eyes!
Written in Albanian by Astrit BLLACA
Translated into English by Raimonda MOISIU
Atdheu im –poezi nga Astrit Bllaca
(Për gjithë emigrantët)
Atdhe, u ushqeva me ty kur isha fëmijë, pa e ditur,
kafshatë më kafshatë symbyllur të kapërdija,
dhe ditëve e netëve kur s’kisha asgjë për të ngrënë,
me vrap fëmijënor, në prehrin tënd unë vija.
Atdhe, jam rritur tani, jam bërë burrë,
e të kërkoj më kot në hapësirën pa fund,
nuk të kërkoj si burrë por prapë si fëmija,
që nënën kërkon e portën furishëm e tund.
Ku të kërkoj Atdhe, më thuaj, ku të të gjej,
s’ka ngelur nga trupi yt asnjë shenjë,
tek tuk gjej ndonjë kockë që zbardh që përtej,
tek tuk kur kërkoj, gjej nga ty ndonjë rrënjë.
Më ndoqën Atdhe, ata që të donin për vete,
më ndoqën si djalin plangprishës i ati, e ndjek nga shtëpia,
dhe ika Atdhe e mora rrugët e botës,
unë ika me gjysmën e shpirtit që prapa e lija.
Dhe sa herë për ty Atdhe, uria më merr,
të kthehem dua atje ku u rrita fëmijë,
ta ngjyej kafshatën në lotët që rrjedhin si lumë,
t’mos endem jetim që s’ka vend ku të rrijë.
Më thuaj Atdhe, unë a të dhimbsem ndopak?
Apo ata egërsirat asgjë s’kanë lënë më nga ty,
më thirr të vij, i ri në jam apo plak,
u lodha së enduri rrugëve me lotët në sy.
Written in Albanian by Astrit BLLACA
Translated into English by Raimonda MOISIU
July, 2021
