Një ngritje horizontale e një rakete hapësinore nuk është teknikisht e pamundur.
Megjithatë, ajo vertikale është mënyra më e lirë për të lejuar një anije kozmike të arrijë orbitën e Tokës, pasi trajektorja vertikale është më e shkurtra për të kaluar atmosferën.
Raketa shtyhet direkt nga motorët, ndërsa për ta nisur horizontalisht duhet edhe të fluturojë përveç shtytjes, pra shfrytëzohet edhe ngritja e krijuar nga krahët.
Këto shfrytëzojnë shtytjen aerodinamike të ajrit dhe stabilizojnë pajisjen në fluturim.
Ndërsa janë një sistem efikas për aeroplanët, ato nuk janë të përshtatshme për automjetet që udhëtojnë në lartësi të mëdha, ku ajri ka shumë më pak dendësi.
Shtimi i krahëve në raketa do të rriste peshën e tyre, të cilën ne përpiqemi ta minimizojmë.
Krahët janë gjithashtu një problem për rihyrjen në Tokë: ato të anijes, të cilat janë vendosur gjithashtu sepse është hamendësuar balanca mes kostove dhe përfitimeve më të larta (fakti që automjeti është i ripërdorshëm), bëhen inkandeshente.
