Parlamenti i Turqisë miratoi para dy ditësh hyrjen e vendit skandinav në Paktin Atlantik. Tani do të ketë mbi 1300 kilometra kufij të rinj me Rusinë.
Joe Biden e sheh këtë në këtë mënyrë: “Putin mendoi se po finlandizohej NATO, përkundrazi”.
Shakaja e presidentit amerikan, një nga të preferuarat e tij, daton në verën e kaluar.
Procesi i afrimit zgjati më shumë sesa pritej, por dy ditë më parë edhe parlamenti turk i dha “dritën jeshile” Helsinkit.
Pastaj do të vijë koha e Suedisë. Në atë pikë, Deti Baltik do të bëhet një hapësirë e madhe e dominuar nga Aleanca Atlantike.
Dhe kjo është ndoshta llogaritja e gabuar më e dukshme e numrit një të Kremlinit.
Deri më tani kryqëzorët, nëndetëset pjesë e “Flotës Veriore”, me bazë në Kaliningrad, enklavën ruse të ndara midis Polonisë dhe Lituanisë, kanë lëvizur pak a shumë lirshëm, duke shqetësuar, në të vërtetë më mirë, duke ngacmuar trafikun e dy kombeve neutrale të Evropës.
Tash e tutje, radarët e NATO-s, satelitët, sistemet e spiunazhit, si dhe luftanijet amerikane, do të ruajnë zonën e fundit të lirë të Evropës.
Do të ketë gjithashtu pasoja në ekuilibrin në veriun e largët, në Arktik, ku shkrirja e akullit po hap rrugë të reja komunikimi dhe po shkakton një konkurrencë të nxehtë ndërkombëtare për kërkimin e fushave nënujore të gazit.
Rusia është një nga tetë shtetet që kufizohen me kapakun polar; shtatë të tjerat janë të gjitha pjesë e aleancës transatlantike: SHBA, Kanada, Islanda, Norvegjia, Danimarka dhe, natyrisht, Suedia dhe Finlanda.
Është e lehtë të imagjinohet se kush do të gjejë avantazhin në betejën për hegjemoninë ushtarake, e cila do të shoqërojë në mënyrë të pashmangshme konkurrencën ekonomike dhe tregtare.
Por ndikimi do të jetë gjithashtu i thellë në tokë. Finlanda ndan 1340 kilometra kufi me fqinjin e saj “të rëndë”.
Për vite me radhë ishte një nga kufijtë më largët të Kontinentit të Vjetër, me një lëvizje intensive mallrash dhe njerëzish, si dhe shkëmbime kulturore.
Tani kryeministrja socialdemokrate, Sanna Marin dëshiron të ndërtojë një mur, përgjatë 260 kilometrave të pambrojtur nga lumenjtë, liqenet apo pyjet.
Dhe pastaj është ushtria laponeze. Dhe këtu kontabiliteti bëhet katastrofik për Putinin.
Qeveritë finlandeze kanë kultivuar një sistem ‘neutraliteti të dyshimtë’. Shumë anëtarë të NATO-s, kanë hequr rekrutimin. Finlanda jo.
Komanda e përgjithshme e Aleancës në Bruksel, tani është në gjendje të mobilizojë rreth 40,000 ushtarë brenda pak ditësh.
Qëllimi është të arrijnë shpejt në 300,000. Helsinki, në rast emergjence, mund të vendosë menjëherë një ushtri prej 280,000 njësish, të përbërë nga departamente të supertrajnuara, me pajisjet më të avancuara teknologjike dhe mbi të gjitha të afta për t’u integruar me formacionet e vendeve të tjera të NATO-s (p.sh. – e quajtur “ndërveprueshmëri”).
Natyrisht, nuk është rastësi që Shtetet e Bashkuara të Amerikës e mirëpritën me entuziazëm vendimin e finlandezëve.
Aleanca e re europiane nuk do të jenë barrë për NATO-n. Përkundrazi, ata do të japin një kontribut neto, për sa i përket burimeve dhe mjeteve ushtarake.
Për më tepër, Finlanda është një nga klientët më të mirë të industrisë amerikane të luftës.
Në dhjetor 2021, vetëm për të dhënë një shembull, qeveria e Sanna Marin porositi 64 avionë luftarakë F-35 nga kompania shumëkombëshe, “Lockheed Martin”.
