Nga dr. Bledar Kurti
Nga mitra në varr, udhëtimi i jetës së njeriut është një mision. Është një rrugëtim ekzistencial dhe i vazhdueshëm që me vetëdije apo pa vetëdije, me apo pa ndërgjegje, është fakt, ndodh. I vetmi ndryshim në ecjen e racës njerëzore është nëse bëhemi aktorë apo spektatorë.
Mendimtarët, artistët, filozofët, shkrimtarët, shkencëtarët dhe edukatorët janë ata që e regjistrojnë këtë vendmbërritje ekzistenciale, pra shkrimin e historisë, dhe të tjerët janë thjesht dëshmitarë dhe vëzhgues të krijimit të historisë.
Adami dhe Eva u mërguan nga Kopshti i Edenit. Ata u dëbuan dhe u dënuan me misionin për të populluar botën dhe iu dha premtimi se një ditë do të kthehen në Eden. Kjo është arsyeja pse njerëzit e parë ishin nomadë. Shtegtarë pa vendbanim në kërkim të shtëpisë, Edenit. Dhe kështu erdhi Epoka Bujqësore dhe më pas Epoka Industriale, e ndjekur nga Epoka e Teknologjisë. Epoka e vetëshkatërrimit.
Ky udhëtim na mbajti për mijëra vjet, na mbajti njerëz. Të vetmet krijesa në të gjithë universin që ndjejnë, ëndërrojnë, krijojnë, skuqen, vishen dhe kanë konceptin e së shkuarës, të tashmes dhe së ardhmes. Të pajisur me inteligjencë. Por ne hoqëm dorë. Ne e pranuam humbjen. Ne i lejuam makineritë të sundonin jetën tonë. Tani jemi çnjerëzuar.
“Erunt etiam altera bella, atque iterum ad Troiam magnus mittetur Achilles.” (Do të ketë luftëra të tjera dhe Akili i madh do të dërgohet përsëri në Trojë.) shkroi Virgjili. Nëse një mijë herë do të shkonte të vdiste në Trojë një mijë herë ai do të zgjidhte fatin e tij. Sepse ky ishte destinacioni i njerëzimit. Deri më sot, kur hoqëm dorë nga lufta dhe vendosëm të jetonim në flluskën e izolimit. Çnjerëzorë. Të mundur. Të kontrolluar lehtësisht nga ata që kontrollojnë teknologjinë. Të ushqyer me kotësinë e idiokracisë. Pre e lehtë e korporatave, qeverive dhe politikanëve që na çojnë drejt humnerës, sipas pëlqimit të tyre.
Sundimi i teknologjisë është vdekja e njerëzimit. Teknologjia nuk ka atdhe, familje, Zot, dashuri, pasion. Nuk simpatizohet me vuajtjet, dhimbjet, torturat, gjenocidet, luftën e kombeve për pavarësi, nderimin për heronjtë. Nuk ka respekt për lirinë. Nuk e vlerëson lirinë sepse nuk ka përjetuar kurrë skllavërinë, pushtimin, robërinë. Nuk dha kurrë jetën për një kauzë fisnike!
“Unë mendoj, prandaj jam”, tha Dekarti. Nëse telefoni yt, kompjuteri yt dhe teknologjia jote e dashur mendojnë për ty, atëherë ti thjesht nuk ekziston.
Vetëm peshqit e ngordhur shkojnë me rrjedhën. Rezisto dhe ji i gjallë. Ushqeje shpirtin tënd me libra, art, muzikë dhe aspirata përtej flluskës tënde. Ndrysho dhe ndiko në jetën e njerëzve.
Nuk ka teknologji në varr. Vetëm trashëgimia e viteve të tua në këtë tokë. Të jepet vetëm një herë. Dhurata më e çmuar në univers.
Ji kalorës dhe jo kufomë.
Mendo. Jeto.
