“Dy roje të armatosur rëndë hapën derën e dhomës sonë të intervistës në burgun e Sigurisë së lartë të Floridës dhe Bernard Giles eci ngadalë brenda saj, teksa ne i dhamë dorën njëri-tjetrit”.
Kështu nis rrëfimi i gazetarit të mirënjohur britanik Piers Morgan për intervistën e tij me një nga vrasësit më famëkeq të Amerikës, për të cilin thotë se sytë i ndizeshin me eksitim kur përshkruante pasionin e tij për ekzekutimet.
“Ai ishte 1.8 metër i gjatë, tullac, i parruar dhe me uniformën blu të burgut. Ne shkëmbyem biseda të vogla për disa minuta dhe ai dukej, në fytyrë, të ishte një njeri i butë, artikuluar, inteligjent dhe racional. Nëse nuk do të dija historinë e vrasjeve të tij, do të thosha se Bernard Giles ishte vetëm një tip i padëmshëm. Por unë e njihja ndryshe. Në fakt, e dija se ai ishte shumë larg të padëmshmit”, tregon Morgan.
Sipas tij, Giles ishte një nga vrasësit më seriozë dhe më famëkeq të Amerikës, dhe pa dyshim njeriu më i rrezikshëm që vetë gazetari kishte intervistuar ndonjëherë.
“Teksa u ulëm vetëm 2 metra larg njëri-tjetrit, sytë u mbyllën për disa sekonda. Vështrimi i tij i zellshëm kurrë nuk shmangej, dhe papritmas ndjeva një dridhje të ftohtë, të errët poshtë shpine. E imagjinova se si po e ndiqte në të njëjtën mënyrë të pamëshirshme, emocionuese, viktimat e reja të tmerrshme femra, pak para se t’i vriste”, shprehet gazetari.
Gjatë një periudhe tre mujore të hidhur në fillim të viteve 1970, Giles nisi një zbavitje vrasëse me tmerr të paimagjinueshëm.
Viktimat e tij ishin të gjitha ato që ai i ndalte në autostop dhe pasi i kërcënonte me armë i çonte diku larg dhe abuzonte me to seksualisht e më pas i vriste. Ato ishin Paula Hamriç, një nënë 22-vjeçare, Nancy Gerry, 18 vjeç, Carolyn Bennett, 17 vjeç, Sharon Wimer dhe Krista Melton, të dyja vetëm 14 vjeçe.
Giles nuk tregoi për asnjë prej tyre një grimcë mëshire, duke u kënaqur me marrjen e jetëve të tyre të reja e të pafajshme në mënyrën më të dhunshme dhe të çoroditur.
Intervista e tij me Morgan ndodh 45 vjet më vonë. Ai është shumë më i vjetër, natyrisht, dhe pa flokët e gjatë të errët dhe mustaqet e trasha që ai kishte në atë kohë, por sytë i mbeten të njëjtët.
Ashtu siç një nga fqinjët e tij më parë i tha gazetarit: ‘Ai kishte sytë më të errët që kisha parë ndonjëherë.’
“Takimi im i ftohtë me Giles do të shfaqet në ITV të enjten. Është i katërti i dokumentarëve të Serial Killer-ave dhe deri tani më shqetësuesi. Ndryshe nga tre vrasësit e parë që kam takuar, Giles nuk ka shpenzuar orë duke u përpjekur për të më bindur mua për pafajësinë e tij”, shpjegon Morgan.
“Ju po kryeni pesë dënime të përjetshme për vrasjen e pesë grave të reja. Pra, pyetja ime e parë është, a i keni vrarë ato gra?”, i tha gazetari dhe ai u përgjigj: “Po zotëri, i kam bërë.”
Pyetja e madhe që ka mbetur pa përgjigje për 45 vjet është pse Giles i vrau ato gra dhe Morgan thotë se shpresonte t’i merrte një përgjigje.
Gjëja e jashtëzakonshme për Bernard Giles është se sa i zakonshëm ishte sfondi i tij para se të fillonte vrasjet. Ai ishte një nga katër fëmijët e një familje të qëndrueshme që gëzonin një fëmijëri të përkryer të lumtur dhe të dashur pa abuzime. (Vëllezërit e motrat e tij janë të gjithë njerëz të suksesshëm dhe të rregullt)
Një mik i shkollës së mesme i ka thënë gazetarit se Giles ishte “djali më i mirë që do të donit të takonit”. “Një djalë i ëmbël, i ri, artistik, i talentuar dhe i këndshëm”.
Në kohën kur filloi vrasjet e në moshën 20 vjeçare, Giles po punonte si një elektricist dhe nuk kishte një dosje penale. Ai jetonte në Titusville, një qytet i vogël në bregun lindor të Floridas, që qëndron në hijen e Qendrës Hapësinore Kennedy, me gruan e tij 18-vjeçare Leslie dhe vajzën e tyre pesë-muajshe, Heather. Askush rreth tij nuk kishte ndonjë ide se ai ishte një bombë me sahat I përmasave të tilla të tmerrshme. Askush, dmth, përveç Giles vetë.
Që nga mosha gjashtë vjeçare, ai e kishte ditur se ai kishte një dëshirë të keqe për dhunën seksuale ndaj grave. Së pari u manifestua gjatë një loje të gjuetisë me një fqinje të re të një moshe të ngjashme, kur ai e kapi atë në një dhomë gjumi të pasme të shtëpisë së saj dhe e përdhunoi.
“Më kujtohet që e mbërtheva dhe e mbyta. Ky ishte imazhi im fillestar seksual. Prej asaj pike, çdo gjë që pashë apo lexoja se kishte të bënte me dhunën seksuale ndaj një gruaje, ishte një impuls seksual. Si një fëmijë në rritje, unë u bëra i fiksuar me këtë”, i tha ai gazetarit.
Gjatë dekadës së ardhshme, obsesioni u rrit intensivisht derisa më në fund, në moshën 16 vjeç, duke dështuar në shkollë dhe duke u larguar, ai arriti kulmin e etheve.
Giles ishte duke ecur poshtë një rruge kur pa një grua të re dhe ndjeu një kërkesë të papritur për ta vrarë atë. “Ishte një mundësi që më ishte paraqitur”, tha ai, në një mënyrë të qetë, në mënyrë të matur, sikur të ishte një biznesmen që diskutonte një marrëveshje të re potenciale.
Çfarë ndjeu ai?
“Një ndjenjë të jashtëzakonshme. Ajo u vra. Kjo grua nuk kishte asnjë ide se sa me fat ishte. Asnjëherë nuk u kthye nga mua”, tha ai.
Por Giles nuk kishte asnjë dyshim se ai do të vepronte një ditë ndaj kërkesave të tij. “Ishte pasioni i jetës sime”, tha ai – “të vrisja… për të vrarë gratë”.
Momenti kulminant më në fund erdhi tre vjet më vonë kur i mori jetën një këngëtareje të re me emrin Nancy Gerry.
Ai nuk mban mend emrin e saj, por 45 vjet më pas, ai kujton saktësisht se si ajo dukej: “Pak më e shkurtër se unë, mjaft e ndërtuar mirë, por jo veçanërisht e bukur, flokë ngjyrë kafe”.
Giles e çoi në pyll, e urdhëroi të dilte nga makina, e vari në një pemë dhe e la të vdekur. Ai psherëtiu pasi shfaqi emocionet e tij pas kësaj vrasje: “Shumë e stimuluar, shumë e provokuar.
