Kur djalit të tij Konstantinos iu deshën disa sekonda për të dalë nga kabina e votimit në Kifissia, një periferi e Athinës ku jetojnë dhe votojnë Mitsotakis, babai i tij Kiriakos qeshi me fotografët: “Shpresoj se nuk kishte dyshime”.
Konstandini është një djalë me syze, i gjatë dhe i hollë si babai i tij; mban emrin e gjyshit të tij, ish-kryeministër (1990-1993) dhe president i Nea Demokratia, dhe ish stërnipi i babait të vendit, Eleftherio Venizelos, emri i të cilit i është vendosur aeroportit të Athinës.
Kiriakos Mitsotakis, fituesi i zgjedhjeve greke të 21 majit, shkoi herët në mëngjes në qendrën e votimit me gjithë familjen e tij: gruan Mareva, fëmijët e tyre Konstantinos, Sofia dhe Dafne. Ata kaluan gjithë ditën bashkë dhe në mbrëmje të pestë ishin ende në selinë e partisë në Pire. Politika, për Kiriakos Mitsotakis, ka qenë në familje që në momentet e para të jetës së tij.
Ai thotë se ka lindur “i burgosur politik”, pasi kur erdhi në botë më 4 mars 1968, ishte në arrest shtëpiak, të vendosur nga klani i juntës ushtarake.
Kur ai ishte gjashtë muajsh, prindërit e tij e çuan në Turqi, në një mërgim që do të zgjaste gjashtë vjet. Pastaj kolonelët ranë, por dyshja Venizelos-Mitsotakis jo.
Sigurisht, Kiriakos Mitsotakis nuk është i vetmi politikan grek që i përket një dinastie.
Ish-ministri i tij i Transporteve, i cili më vonë dha dorëheqjen pas aksidentit tragjik të trenit në Tempi më 1 mars, është nipi i presidentit, një tjetër nga tre Kostas Karamanlis që kanë marrë kthesat në politikën e vendit, të ngjashëm edhe në emra.
Në mars ai dha dorëheqjen, duke kërkuar falje për gabimet infrastrukturore që çuan në aksidentin më të rëndë hekurudhor në historinë greke (57 të vdekur, 85 të plagosur).
Në zgjedhjet e majit, ai kandidoi sërish me Nea Demokratia dhe votuesit – në zonën e tij elektorale të Serres, në Maqedoninë Qendrore – e falën edhe atë.
Pastaj janë familja Papandreu; Bakojanët – si 47-vjeçari Kostas, kryebashkiak i Athinës, gjithashtu nga Nea Demokratia – ende të lidhur me Mitsotakis.
Por askush nuk ia del mbanë si Kiriakos Mitsotakis, në prag të mandatit të tij të dytë (gjithnjë nëse fiton shumicën absolute në 25 qershor), që paraqitet si një “njeri i ri”, thuajse i jashtëm, në shërbim të kthesës së vendit drejt progresit.
Të dielën, për të festuar në Pire, kishte një varg taksish, që i binin borive dhe valëvitnin flamurin helen; restauratorë dhe tregtarë, avokatë dhe kontabilistë, domethënë eksponentë të popullsisë së madhe të punëtorëve të vetëpunësuar në një vend, ekonomia e të cilit ka ende xhepa të mëdhenj të zi.
Sulmi ashpër dhe pa dallim në orët e fundit të fushatës zgjedhore, i kushtoi rivalit të majtë Alexis Tsipras dhe partisë së tij Syriza një hendek prej 20 për qind.
Që nga viti 2019, kur Mitsotakis u bë për herë të parë kryeministër, Tsipras dhe partia e tij kanë qenë gjithmonë gjashtë pikë në përqindje poshtë tij në sondazhe.
Por votimi i të dielës, përpiu 14 të tjerë. Si ishte e mundur kjo? “Kundërshtari i vërtetë i së majtës nuk është as Mitsotakis, por vetë e majta.
Ende nuk gjen identitet pas viteve të krizës”, shpjegoi komentatorja politike e gazetës “Kathimerini”, Dora Antoniou. Partia Socialiste, Pasok, e cila ia doli mirë pas vitesh në “gropë”, ka grumbulluar qartë votat e Syrizës.
Mirë bënë edhe komunistët e KKE. “Dhe pastaj Syriza bëri disa gabime të bujshme”. Pothuajse e pabesueshme.
Të premten, pak orë pas heshtjes elektorale, ish-ministri i Tsipras, Theano Fotiou, tha se “reformat duhet t’i paguajë shtresa e mesme”.
Domethënë, ata që fitojnë dhe e përsëriti, “më shumë se pesë mijë euro në vit”. Një ditë më parë, ish-ministri George Katrougalos, kishte deklaruar një, “ne do të taksojmë autonominë” që e detyroi të tërhiqej nga zgjedhjet.
Dhe përveç këtyre batutave, ka kushtuar shumë mungesa e një politike ekonomike të besueshme nga Syriza, njerëzit e së cilës ende nuk ia kanë falur masat shtrënguese të 2015-ës.
Madje as politikat e ashpra të migracionit – ndërtimi dhe zgjerimi i propozuar i një muri me Turqinë për të ndaluar ata që vijnë nga Azia Qendrore; Videoja e disa ditëve më parë që tregon rojet bregdetare greke, duke braktisur një gomone plot me gra dhe fëmijë në det – i kushtoi atij shumë.
Ekonomisti radikal, Yanis Varoufakis, partia e të cilit në zgjedhje mbeti nën prag, foli për një “organizim” ose një “erdoganizim” të vendit, me fitoren e Mitsotakis: një grusht i fortë, frikë për sundimin e ligjit, sovraniteti dhe liberalizmi ekonomik.
Një recetë që grekët, duke u kthyer nga një dekadë e zezë vëzhgimesh të veçanta të ekonomisë europiane, duket se nuk i tremb.
Mitsotakis e paraqet veten mbi të gjitha si njeriun e rritjes dhe të reformave që “për t’i zbatuar”, tha ai në fjalimin ku ratifikoi fitoren zgjedhore, “duhet mandati i plotë i votuesve”.
Përkthyer: me votimin e të dielës, Nea Demokratia fiton 146 deputetë. Do të mungonin pesë plus për një shumicë absolute dhe asgjë nuk do t’i pengonte traditës së vjetër politike të “tregut të lopëve”: dikush mund, dhe ka bërë gjithmonë, të bindë disa deputetë të sapozgjedhur të shkojnë me konservatorët.
Ose mund të tentonte një aleancë të pamundur me socialistët, telefonat e të cilëve qeveria Mitsotakis i përgjonte deri në verën e kaluar në një skandal që nuk kushtoi asnjë përqindje në sondazhe.
Por edhe kjo rrugë mbeti vetëm formalisht dhe Kiriakos Mitsotakis e dorëzoi mandatin në duart e Presidentit të Republikës.
Njëzet e pesë ditë pas ngërçit – 25 qershor – presidenti rishpalli zgjedhjet.
Me ligjin e ri zgjedhor, i cili kthehet në premiumet e vjetra, të konsiderueshme të shumicës (deri në 50 deputetë), Mitsotakis do të jetë kryeministër praktikisht me aklamacion dhe do të jetë në gjendje të qeverisë i vetëm.
