Nga Lutfi Dervishi
Prej 24 orësh debati në Tiranë nuk është më mes Kosovës dhe Serbisë, por mes Shqipërisë dhe Kosovës.
Shkaku një projekt për Asosacionin e komunave serbe në Kosovë i paraqitur dje në kancelaritë perëndimore nga kryeminstri i Shqipërisë.
A duhet që Shqipëria të paraqiste një draft për Asosacionin e komunave serbe?
A mundet që Shqipëria të veproje si ndërmjetës i besueshëm që shtyn përpara ngërçin 10 vjeçar për këtë çështje?
A është Shqipëria neutrale në një çështje që përfshin Kosovën?
A besohet njëlloj në Prishtinë dhe në Beograd Tirana zyrtare?
A ka Shqipëria të njëjtin ndjeshmëri kulturore, politike, strategjike si për frikën e minoritetit serb ashtu edhe për shqetësimet e shumicës shqiptare se Asosacioni është “gozhda e Nastradinit” që Serbia do ta përdorë sa herë të dojë për të destabilizuar Kosovën?
A e ka Shqipëria ekspertizën e duhur ligjore, njohuritë e mjaftueshme për ndjeshmeritë kulturore, historike, etnike, fetare, për të paraqitur një draft imponues?
A po e ndihmon Tirana zyrtare Prishtinën në këto orë të vështira apo po ushtron presion?
Nëse për këtë draft kanë punuar ekspertë të huaj kush janë? Kush i ka mandatuar? Sa kohe ka që punojnë? Cilit model i jane referuar?
Çështja e konfliktit të ngrirë Serbi- Kosovë nuk është te mungesa e një drafti të shkruar. Çështja është te burimi dhe rrënjët e tensionit në Veri të Kosovës.
Është e qartë se për një konflikt duhen dy pale dhe Beogradi e ka dëshmuar se frymëzon, nxit, planifikon organizon, ekzekuton dhe nuk dëshiron fqinjësi normale me Kosovën.
Atëherë pse duhet që Tirana të bëj propozim?
Ky propozim nuk është bërë për shkak se udheheqja e Kosovës i ka kërkuar udhëheqjes së Shqipërisë ndihmën vëllazërore për të kapërcyer këtë hendek. Marrëdhëniet e acarta të Kurtit me Ramën ta shuajnë menjëherë këtë shpresë.
Propozimi nuk është bërë as për të ndihmuar Vuçiçin të gjejë rrugën e pajtimit dhe të negociatës. Vuçiçi është i interesuar dhe pranon vetëm një skenar, skenarin e veriut fuçi baruti. Propozimi nuk i hyn në punë.
Propozimi nuk bëhet as që Shqipëria të dalë vullnetmirë përpara fuqive ndërkombëtare, nuk bëhet që Rama të bindë të mëdhenjtë, se ai nuk po trazon urët e zjarrit. Kjo nuk ka kuptim, sa kohë që askush nuk e llogarit si zjarrëvënës. Rama në Kosovë nuk mban pula, askush nuk pret prej tij që të bëjë ishshsh.
E gjithë kjo mesele ka vetëm dy shpjegime, ose Ramës ia kanë dhënë propozimin që t’ua kthejë me postë (në këtë rast postieri nuk ka pse e shet veten për dokor shkencash), ose Rama e ka nxjerrë propozimin që t’i gërricë nervat dhe të verë në siklet Kurtin, cic mic shqiptarësh dmth. Nëse është kështu, atëherë Rama ka gjetur momentin e papërshtatshëm për t’u krehur. Nuk bëhet kjo punë kur Stambolli digjet, thotë një fjalë e mençur
Një propozim nga Tirana ka pak gjasë të shtensionojë apo normalizojë situatën.
Normalizimi i nisur me bujë në Bruksel më 2013 me idenë se shumë gjëra do t’i bëj koha nuk ka arritur rezultate të pritshme.
Marrëveshja përfundimtare nënkupton që Serbia më në fund të pranojë atë që e di gjithë bota: Kosova është shtet i pavarur.
Nuk është Kosova burim destabiliteti. Kjo është e qartë për të gjithë dhe kërkimi i fajit në Kosovë i ngjan fajësimit të qengjit që, kishte turbulluar ende pa lerë, ujin e ujkut.
Prania e KFOR-it në Kosovë nuk është që të përmbajë Kosovën nga veprimet agresive ndaj Serbisë.
Ajo çfarë duhet dhe mund të bëj Kosova në këto momente të vështira është të kaloj “topin në anën tjetër” dhe të shoh “tablonë e madhe”.
Fuqitë e Perëndimit nuk dëshirojnë një vatër tjetër konflikti në kontinenet, dhe për këtë, këto kohë po marrin me të mirë “djalin e keq” dhe ushtrojnë presion te i “urti” që të mos japë shkas për sherr. Kosova duhet të kuptojë kohën.
Ka një kohë për çdo gjë. Ka edhe një kohë për iluzione.
Është koha e iluzionit se Serbia do t’i kthejë krahët Rusisë dhe do të përqafojë Perëndimin.
