Këngëtari Al Bano mbush këtë muaj 80 vjeç. Në një intervistë për Corriere della Sera, ai flet për të atin dhe lidhjen e tij me Shqipërinë, si u fut në rrugën e muzikës, këngët e tij më të suksesshme si dhe për raportin me Romina Power.
Al Bano, çfarë emri është?
Babai im Carmelo ishte në frontin shqiptar. Një granatë goditi dy shokët e tij dhe i bëri pluhur. Ai shtirej se ishte i sëmurë…
Si ia ka dalë?
Ngrohte një gur, e fuste nën sqetull, e linte të binte dhe e kapnin ethet. Ai mund të pështynte gjak, nuk e kuptoi kurrë se si. Shqiptarët i hapën shtëpitë, e ushqyen me misër. Më pas u kthye në Cellino me leje.
Dhe çfarë ndodhi?
Më pas do të ngjizesha unë. Nëna ime Jolanda ishte vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. Një dashuri e pamasë. Babai duhej të kthehej në front. Ai ishte analfabet, mësoi të shkruante për t’i shkruar asaj: letrat i diktuan të tjerët, por babai nuk donte t’ia besonte ndjenjat e tij një të huaji. Dhe në dimër nëna ime flinte pa batanije për të ndjerë të njëjtin të ftohtë që ndjente ai.
Çfarë shkruante babai juaj?
Shqiptarët më shpëtuan dhe nëse do të kemi një vajzë do ta quajmë Alba, nëse është djalë Albano. Do ta shohësh që do të jetë fati ynë.
Po emri juaj shkruhet Al Bano, apo jo?
Ma hoqën kur u bashkova me “Clan Celentano”. Stili amerikan. Dhe kështu mbeti.
Babain e kanë zënë rob pas 8 shtatorit.
Ashtu si gjashtëqind mijë ushtarë të tjerë italianë, ai preferoi të qëndronte në kampet e përqendrimit, në Wletzar, në vend që të qëndronte me Hitlerin. Ai u largua kur ishte burrë i madh; u kthye 42 kilogramë.
Cili është kujtimi juaj më i hershëm?
Babai im duke u kthyer në shtëpi nga robëria. Mami kishte parë një ëndërr paraprake: Shën Marku, shenjtori mbrojtës i Cellinos, i tha asaj se babi do të kthehej në ditën e festës së tij. E diel, 29 korrik 1945, në festën e madhe të San Markos, babai im u kthye. Më kujtohet një parfum i çuditshëm, të cilin e ndjeva për herë të parë. Ai nxori një tabletë të errët: “A e dini se çfarë është kjo? Çokollatë”. Amerikanët ua dhanë të burgosurve të liruar dhe ai kishte ruajtur një pjesë për të parëlindurin e tij, të cilin nuk e kishte parë kurrë. Dhe ai kishte dy dhurata të tjera.
Çfarë ishin?
Një klarinetë dhe një fizarmonikë e vogël. Të burgosurit ndonjëherë grabitnin shtëpitë e gjermanëve – para, bizhuteri. Ai më kishte blerë dy instrumente muzikore.
Kur do ta fillonit muzikën?
Idhulli im ishte Modugno, i cili u rrit në fshatin ngjitur, San Pietro Vernotico. Kam kënduar gjithmonë, edhe në fusha; dhe unë tashmë isha duke shkuar në fusha kur isha gjashtë vjeç. Babi më mësoi të mbledh ullinjtë, të kujdesem për hardhitë. Kam punuar dhe studiuar. Por në vitin e dytë të masterit më refuzuan.
Si vallë?
Nuk i duroja dot profesorët. Dija vetëm të vizatoja. Bëra një vizatim për vajzën me të cilën isha e dashuruar, Fiorellën: ajo mori 8, unë mora 4.
Ishte hera juaj e parë?
Me Fiorellën nuk pati as një puthje. Por, kur më mungonin një mijë lireta për të blerë kitarën time të parë, e pyeta me një letër. Arriti një zarf: brenda kishte një mijë lireta. Mund t’i kisha marrë në një mënyrë tjetër, por doja të shihja nëse më kujtonte ende. Kështu që këngën time të parë ia kushtova asaj.
Fillimisht ishit nisur për në Milano.
Ishte hera e dytë që largohesha nga Cellino.
Hera e parë ku kishte qenë?
Në San Giovanni Rotondo, me Padre Pio: më rrëfeu, e mbaj mend aromën e trëndafilave. Nëna ime ishte kundër.
Dhe ndërruat punë…
Në restorantin Ferrario, pranë Piazza Duomo, ata po kërkonin një ndihmës kuzhinier. Mendova se ishte ai që vendoste drutë. U prezantova. “Por a dini të gatuani?”. “Sigurisht, çfarë duhet për të vendosur pak dru?”. Më vendosën të shpërndaja fletushka jashtë restorantit dhe më pas të bëja pastrimin. Mësova të përgatis pica, kafe…
Si ishte Milano në vitin 1960?
Plot poezi.
Deri kur punuat si kamerier?
Kam pasur dy kolegë. Një ditë më treguan me gisht teksa po ngjitesha shkallëve pa frymë, plot pjata: “Për fat e kemi djalin e vogël…”. I mbylla në një dhomë dhe i rraha. Dhe ndryshova restorant.
Si u futët në “Clan Celentano”?
Unë iu përgjigja një reklame, kalova audicionin. Çdo ditë mund të shkoja në “Clan”. Më pas kam debutuar në përzgjedhjet për Sanremon.
Si shkoi?
Jashtë Ariston ishte një zotëri i vogël dhe leshtor, në dorën e tij një kapele të madhe, me të cilën kërkonte lëmoshë. E gjeta në garë. Ai fitoi. Ishte Lucio Dalla.
Dhe si ishte Celentano?
Kam folur me vëllain e tij Sandro, Adrianon nuk guxova ta shikoja në fytyrë, kur ai mbërriti u fsheha. E dija se ai ishte me origjinë puliane, por isha shumë i turpshëm. Unë do t’i jem mirënjohës përgjithmonë.
Suksesi erdhi me “Nel sole”: mbi një milion kopje.
Vajzat filluan të më ndiqnin, në Rimini gjeta një në dhomë, të fshehur nën krevat. Me paratë e para i solla prindërit e mi në Milano. Babai ishte shumë kundër.
“Nel Sole” u bë gjithashtu një film.
Loretta Goggi, Montesano, Nino Taranto, Franco dhe Ciccio ishin aty: dy aktorë të jashtëzakonshëm. Ciccio u shenjtërua me Felinin dhe Franco vuajti pak. E kanë gjykuar për mafie dhe ai është mbrojtur duke thënë: “Ne artistët takohemi me të gjithë. Nuk e dimë se me kë kemi përballë”.
Në set ishte dhe Romina Power.
Ajo kishte veshur një minifund; dhe nuk kisha parë kurrë një minifund në jetën time. Ajo ishte vajza e dy yjeve të Hollivudit, por ajo thurte në pushimet e xhirimeve. Tri ditët e fundit të punës e kemi dashur njëri-tjetrin. Më dukej sikur po prekja qiellin. Pastaj ajo më largoi. Telefonova në shtëpi dhe ai u përgjigj me një theks pulian: “Unë jam Antonieta, Romina është jashtë”. D.m.th një amerikane donte të më mashtronte. Kështu që e lashë të ikte. Derisa një ditë në një hotel në Romë, recepsionisti më tha: “Al Bano, ju ka thirrur Romina Power”.
Ju u bëtë çifti më i famshëm në Itali.
Në verën e vitit 1970 isha në Greqi. Kam kënduar Theodorakis Smiling Boy nën Akropol, para 90,000 të rinjve që më ndiqnin në kor. Të nesërmen, në dallgët e Egjeut, Romina më tha: Jam shtatzënë. Kështu vendosëm të martoheshim.
Komunisti Al Bano vlen një artikull.
Unë besoja te Berlusconi: ata u përpoqën ta pengonin në çdo mënyrë dhe në fund ai u fut në kurthin që kishte ndërtuar për vete, atë të grave. Tani më duket interesant Meloni. Por babai më kishte paralajmëruar si për drogën, ashtu edhe për politikën.
Çfarë ju kishte thënë?
Që politikanët ju përdorin dhe ju braktisin.
Po në Rusi keni pasur koncerte?
Në vitin 1986 dhashë tetëmbëdhjetë koncerte në Moskë dhe tetëmbëdhjetë në Shën Petersburg, që ende quhej Leningrad. Një mbrëmje vjen një drejtues shumë i sjellshëm, pothuajse i frikësuar i KGB-së. Ai zgjat dorën dhe thotë: “Unë jam një fans i juaj i madh, i di të gjitha këngët tuaja. Emri im është Vladimir Vladimirovich Putin”.
U bëtë miq?
Kam kënduar për të kur ai ishte kryeministër. Vetëm për të, kur u bë president. Por tani nuk do ta bëja më. Më zhgënjeu. Ai nuk duhej të kishte nisur luftën.
Në 1984 ju dhe Romina fituat Sanremon me “Ci sara”.
Duhej të fitonim më shumë; përkundrazi ne gjithmonë përfundonim të dytët apo të tretët apo edhe të shtatët. Zilia lind armiq.
A besoni gjithmonë se Zoti ekziston?
Nuk është se besoj; E di. E kam dëgjuar shumë herë. Ashtu siç dëgjova djallin.
Djallin?
Pas zhdukjes së Ylenisë dhe ndarjes me Rominën, kam nëntë vite vetëm. Dhimbja ishte e tmerrshme. Mendova se Zoti më kishte braktisur. Dhe me dhimbjen u rrit një zë që thoshte: Al Bano i marrë fund.
Si ju duket Papa Françesku?
I jashtëzakonshëm. Por Papa im ishte Wojtyla, për të kam kënduar shtatë herë.
