Analiza e parë e plotë e ADN-së së njerëzve të varrosur në Machu Picchu zbulon se qyteti i humbur i inkasve ishte një komunitet kozmopolit: njerëz nga e gjithë Perandoria Inka vinin këtu për të punuar në fortesë.
Machu Picchu është një vend arkeologjik i vendosur në një lartësi prej 2400 metrash në rajonin Cusco (Peru) afër xhunglës së Andeve. Qyteti antik i Inkasve, një sit i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s që nga viti 1983, u zbulua në vitin 1911 nga arkeologu Hiram Bingham (1875-1956). Kalaja është ende një dëshmi e aftësive të pabesueshme inxhinierike të banorëve të saj, të kursyer mrekullisht nga koha dhe nga kolonizimi spanjoll, i cili nuk arriti kurrë kaq larg. Por misteret e pazgjidhura fshihen ende mes rrënojave të këtij vendi arkeologjik. Pse u themelua pikërisht këtu, në më shumë se 2400 metra mbi nivelin e detit, aq larg nga qendra e perandorisë? Kush jetonte atje? Dhe mbi të gjitha nga kush u ndërtua?
Përgjigja për këto pyetje mund të gjendet pjesërisht në një studim të botuar në “Science Advances, i cili, falë analizës së parë të plotë të ADN-së së njerëzve të varrosur më shumë se 500 vjet më parë në vendin e Inkasve, demonstron diversitetin gjenetik të banorëve.
Studiuesit ishin përpjekur të vizatonin një hartë të ADN-së të qytetërimeve parakolumbiane për të rindërtuar historinë e migrimeve në këtë zonë, por këtë herë analizat u fokusuan ekskluzivisht në varrosjet e njerëzve të zakonshëm, të gjetur në qytetin e humbur, për të kuptuar se kush kishte kontribuar aktivisht për të ndërtuar me aq efikasitet këtë kështjellë mbretërore, sa që i rezistoi edhe tërmetit të fuqishëm të vitit 1950.
Qytetërimi Inkas filloi rreth viteve 1100-1200 dhe zgjati deri në pushtimin spanjoll në 1532. Kjo popullsi arriti zgjerimin e saj maksimal nën perandorinë Pachacutec (1438 1471). Fillimisht ajo pushtoi Perunë dhe më pas u zgjerua më tej, duke formuar një perandori në mesin e shekullit të pesëmbëdhjetë që varionte nga pjesa jugore e Kolumbisë deri në mes të Kilit të sotëm, duke arritur në xhunglën e ultësirës së Amazonës dhe stepat argjentinase Gran Chaco. Rreth 9 milionë individë jetonin në këtë rajon, të ndarë në 250 fise.
Kur Bingham hasi në rrënojat e Machu Picchu më 24 korrik 1911, ai fillimisht mendoi se kishte gjetur strehën e fundit ku ishin fshehur inkasit pas pushtimit spanjoll, por në realitet Machu Picchu ishte i paprekur, kështu që mbetet ende për të sqaruar pse u braktis nga banorët e saj. Dhe ky nuk është misteri i vetëm.
Arkeologët peruanë Alfredo Valencia dhe Arminda Gibaja janë përpjekur të llogarisin rendimentin e kulturave me tarraca që rrethonin perimetrin e qytetit. Vlerësimet e tyre tregojnë se prodhimi bujqësor vendas ishte maksimumi i mjaftueshëm për të mbështetur një popullsi prej 300 deri në 600 banorë.
Por qyteti ishte projektuar për të paktën dy herë më shumë banorë. Mund të konstatohet se nuk ishte shumë i populluar. Ky informacion përputhet me hulumtimin e arkeologëve amerikanë Richard Burger dhe Lucy Salazar nga Universiteti Yale. Bazuar në dokumentet spanjolle të shekullit të 16-të dhe studimet e kryera mbi qeramikën e gjetur në Machu Picchu, studiuesit argumentojnë se vendi nuk ishte një vendbanim i rregullt, as një kështjellë apo një qendër fetare, por një nga rezidencat e shumta mbretërore, e themeluar nga sundimtari Pachacutec.
Si të gjitha pronat mbretërore, Machu Picchu strehoi jo vetëm sovranët dhe oborrin e tyre, por edhe shërbëtorët, duke përfshirë artizanë dhe punëtorë të pakualifikuar, të njohur si yanacona, të cilët jetonin përgjithmonë në fortifikim dhe kontribuan në mirëmbajtjen e ndërtesave. Yanacona u sollën në pronat nga tokat e pushtuara dhe u konsideruan të privilegjuar në krahasim me pjesën tjetër të popullsisë. Kjo është ajo që doli nga testet gjenetike të kryera nga ekipi i Jason Nesbitt, profesor i asociuar i arkeologjisë në Shkollën e Arteve Liberale të Universitetit Tulane, mbi popullsinë e varrosur në vend më shumë se 500 vjet më parë.
Studiuesit krahasuan ADN-në e 34 individëve që ishin në Machu Picchu, të varrosur si yanacona, me atë të 34 individëve nga vende të tjera në Perandorinë Inka dhe me atë të disa gjenomave moderne të Amerikës së Jugut, për të parë se sa “të lidhur” ishin ato”.
Rezultatet treguan se individët vinin nga e gjithë Perandoria, një e treta e tyre deri në Amazonën e largët. Vetëm disa kishin ADN të pajtueshme, gjë që tregon se ata ishin individë të vetëm dhe jo grupe familjare të sjellë në rezidencën perandorake për të punuar. Prandaj, ata që erdhën në pallat për të kryer një detyrë specifike, ishin pjesë e një komuniteti heterogjen, i cili përfaqësonte shumë grupe të ndryshme etnike nga e gjithë Perandoria Inkas.
Nga analiza gjenetike u vu re se katër zonat e varrezave të Machu Picchu nuk ishin të ndara sipas origjinës së të ndjerit. Individët e varrosur së bashku në shpella kishin ADN krejtësisht të ndryshme: “Këto rezultate konfirmojnë se Machu Picchu ishte një komunitet kozmopolit në të cilin njerëz me prejardhje të ndryshme jetonin së bashku, martoheshin, kishin fëmijë dhe varroseshin së bashku”, përfundon Burger.
Burimi: Focus Storia
