Në një bisedë me Alda Bardhylin të publikuar në Neës24, Helena tregoi detaje nga ditëlindja e Ismail Kadaresë. Ajo u shpreh se ka marrë shumë mesazhe urimi, të cilat do të duhet t’ia lexojë bashkëshortit, pasi siç thotë ajo, ai nuk merret me telefon.
Edhe pse kanë kaluar kaq shumë vite, Helena zbulon sekretin për të sfiduar vitet, ndërsa thekson se ata vazhdojnë t’i shkruajnë pusulla njëri-tjetrit. Helena Kadare vë në dukje se pas vitesh që kanë jetuar ashtë vendit “ardhja në Shqipëri na e ka zbukuruar jetën. Jashtë janë dashamirës, por dashuria është vetëm këtu”.
Biseda e Helena Kadare me Alda Bardhylin
Helena Kadare: Ngjarje të tilla si ditëlindja e Ismailit janë një gjë që përfshin shumë njerëz. Kjo fillon me telefonin tim që mbushet dhe sot ka qenë një ditë me shumë urime që duhet t’ia lexoj Ismailit. Ai vetë nuk merret me telefon, kështu që duhet ti bëj të gjithëve një falënderim. Ka pasur shumë, shumë urime. Ardhja këtu në Shqipëri na ka zbukuruar jetën.
Kaq vite pranë një burri si Kadare, a keni një përkufizim të këtij raporti që ka qenë përtej raportit burrë grua?
Helena Kadare: Ashtu sikurse e thatë dhe ju, ky është një raport krejtësisht burrë grua! Është edhe diçka tjetër, që mënyra si e kam përjetuar ka qenë një jetë plotë dritë.
Çfarë keni bërë për të sfiduar vitet, zakonisht vitet i largojnë dy njerëz, në raporte të ndryshme dashurie, ndërsa në rastin tuaj ka qenë më interesante?
Helena Kadare: Duke më pyetur tani më erdhën në mendje fjalët e një shkrimtari, që ‘dashuria nuk është të parit e njëri-tjetrit në sy, por e të dyve bashkë në një drejtim’. Ndoshta është kjo. Nuk e përkufizoj dot me fjalë të përgjithshme. Asnjë arsye e marrë veç nuk qëndron. Janë shumë arsye bashkë. Por ajo që i mbledh është dashuria e përbashkët për letërsinë. Asnjë ditë e jona nuk është e ngjashme me ditët që kalojnë apo ato që do vijnë. Gjithmonë biem dakord me të përgjithshëm që ne të vazhdojmë të jetojmë bashkë.
Si ka vazhduar ky ritual, për çfarë i shkruan njeri-tjetrit tani?
Helena Kadare: Ajo letër ka qenë arsye sesi ne u njohëm. Unë dhe gjithë brezi im, klasa ime e adhuronim poezinë e Ismailit, atëherë kishte nxjerre një libër dhe ne i dinim përmendësh. Në atë kohë unë isha në gjimnaz dhe merreshim me letërsi. Një pjesë e tregimeve që shkuarja botohej në shtypin e ditës. Ismaili që ishte në Moskë në atë kohë dhe që kishte lexuar një tregim më bën një letër përgëzimi. Ky ishe një gëzim jo vetëm për mua por edhe për gjithë gjimnazin. Të gjithë e morën vesh që erdhi kjo letër, kjo ka qenë arsye që më pas vazhduan korrespondencën.
Ju më pyesni çfarë letra i shkruaj tani? Meqë ne tani jetojmë vazhdimisht bashkë, letrat janë ca pusulla në shpi, “do vonohem”, “do vij me vonë, ose më shpejt” “në çfarë orë është ai filmi që do shohim?”.
