Nga David Lat
Ventilatori është bërë një objekt i domosdoshëm dhe polemikë kombëtare. Pajisja mjekësore e panjohur më parë, e cila ndihmon mekanikisht pacientët për të marrë frymë, ka marrë famë në mbarë botën gjatë pandemisë së koronavirusit të ri. Shumë pacientë të sëmurë rëndë me Covid-19, nuk marrin dot frymë dhe do të vdesin nëse ventilatorët nuk japin frymëmarrjen artificialisht.
Duhet ta di. Kam kaluar gjashtë ditë në një ventilator, në gjendje kritike në njësinë e kujdesit intensiv në qendrën mjekësore të universitetit Langone në Nju Jork. Nuk do të isha këtu sot pa një ventilator.
Më 16 mars, unë shkova në spital dhe u diagnostikova me koronavirus. Kam pasur një numër simptomash të ngjashme me gripin, përfshirë ethe, dhembje koke dhe lodhje. Por ankesa ime më e rëndë ishte se nuk merrja dot frymë. Ditët e para i kalova në spital në gjendje të qëndrueshme, duke marrë oksigjen shtesë. Por në mbrëmjen e 20 Marsit, u përkeqësova. Atë natë vonë, mësova se do të më duhej të vendosesha në terapi intensive. Kjo gjë më tmerroi. Disa ditë më parë, pasi u shtrova në spital, babai im mjek më kishte paralajmëruar: “Më mirë të mos futesh në ventilator. Njerëzit nuk kthehen më”.
Ndërsa, infermierët më përgatitën dhomën për intubim, unë mendoja me vete: Nuk është koha ime për të vdekur. Kam kujtime të mjegullta për intubimin. Anesteziologu im ishte një grua me një theks të theksuar të Karaibeve dhe një sjellje autoritare. Në gjendjen time të tronditur, dukej se një duzinë njerëz ishin në dhomë, kur në realitet, ishte ndoshta vetëm disa. Ndihmuar nga anestezia, shpejt rashë në gjumë. Kam kaluar gjashtë ditët e ardhshme në gjumë, nën qetësi, ventilatori duke shërbyer si frymëmarrje për mushkëritë e mia. Nuk mbaj mend asgjë nga kjo periudhë. Që nga momenti kam mësuar që disa pacientë kanë pasur makth ose halucinacione ndërsa kanë qenë në ventilatorë, kështu që e shikoj veten si shumë me fat.
Përfundimisht, mjekët e mi u përballën me një zgjedhje, të më hiqni nga ventilatori dhe të shikoni nëse mund të merrja frymë vetë, ose të më jepni një trakeostomi, e cila do të kërkonte një prerje në qafë për të futur një tub frymëmarrjeje direkt në fytin tim. Pasi bëra teste për të vlerësuar aftësinë time për të marrë frymë vetë, mjekët vendosën të më heqin nga ventilatori dhe pata sukses. Me ndihmën e oksigjenit shtesë, mund të merrja përsëri frymë. Komenti i babait tim pasqyronte një realitet të zymtë: 40 për qind deri 50 për qind e pacientëve me shqetësime të mëdha të frymëmarrjes nuk mbijetojnë duke qenë në ventilatorë. Në Nju Jork ku isha shtruar në spital, 80 për qind ose më shumë të pacientëve me koronavirus që kishin përfunduar në ventilatorë kishin vdekur.
Shumë pacientë që dalin nga ventilimi, më pas përjetojnë shqetësime të ndryshme fizike dhe mendore. Për mua, mushkëritë e mia duhet të rindërtojnë kapacitetin e tyre. Tani nuk mund të eci nëpër një dhomë apo të nxitoj nëpër shkallë pa u lodhur. Kur bëj dush, nuk mund të qëndroj gjatë gjithë kohës në këmbë. Unë bëj pushim duke u ulur në një stol plastik që kam vendosur brenda vaskës sime. Duke qenë në ventilator për gati një javë është dëmtuar dhe zëri im, që tashmë është pak më i ngjirur. Patologu me të cilin u vizitova u shpreh optimist se dëmi nuk është i përhershëm. Vetëm koha do ta tregojë. Nuk po ankohem. Unë jam tepër mirënjohës që jam gjallë dhe për këtë më duhet të falënderoj ventilatorin.
*David Lat është themeluesi “Above the Law”, një faqe në internet që flet mbi çështjet ligjore dhe njëkohësisht është menaxher në Lateral Link, një firmë ligjore. /The Washington Post
