Kërcitja e gishtave: pothuajse të gjithë e bëjnë këtë dhe zakonisht me një sasi të caktuar kënaqësie. Por shpesh, një çast pas goditjes karakteristike, ne gjithashtu pyesim veten nëse ky zakon të dëmton apo jo?
Nëse, më saktë, me anë të manipulimit të gishtërinjve (nyjeve të gjurit, bërrylit, kyçeve apo edhe qafës) kuptojmë nëse kemi artrit apo jo? A ka një përgjigje shkencore për këtë dilemë?
Nyjet tona të gishtave janë zhytur në një lëng të quajtur lëngu sinovial, i cili ka për qëllim të ushqejë indet dhe të lubrifikojë nyjet e kyçeve.
Kur lëvizim gishtat, lëngu lëshon komponime të gazta që mbushin hapësirën boshe në nyje, duke formuar flluska të vogla.
Kur kërcasim gishtat, presioni në lëng bie papritur dhe flluskat e ajrit shpërthejnë, duke krijuar një mori flluskash më të vogla, të cilat më pas kërkojnë një kohë të konsiderueshme për t’u rikompozuar. Për këtë arsye është e nevojshme të prisni përpara se fenomeni të përsëritet.
Shkenca e ka trajtuar disi çështjen e tingujve të kyçeve, për të kuptuar nëse zakoni i kërcitjes së gishtave mund të çojë në probleme me artritin.
Në vitin 1990, një studim u shfaq në Annals of Reumatic Diseases duke shpjeguar se si, më shumë se osteoartriti, plasaritja e gishtërinjve mund të shkaktojë ënjtje të duarve dhe një rënie të përgjithshme të forcës në kapjen e duarve. Por, përveç këtyre kundërindikacioneve, studimi mbi kërcitjen e gishtave nuk shkakton dëme as përfitime.
Një mjek kalifornian, Donald Unger, gjithashtu u mor me këtë temë, duke u përpjekur të hetonte mbi këtë fenomen: për gjashtëdhjetë vjet ai plasi gishtat e njërës dorë, duke e lënë tjetrën në paqe. Epo, duke krahasuar efektet në duar, ai arriti në përfundimin se mundimi i gishtërinjve për të dëgjuar zhurmën nuk ka asnjë efekt, nuk rrit rrezikun e zhvillimit të artritit.
Sigurisht, studimi i Ungerit pati shumë vlerë shkencore, aq sa i dha atij çmimin Ig Nobel në vitin 2009. Në çdo rast, ai ka rrëzuar mitin e artritit që lidhet me kërcitjen e gishtave.
