Lorenzo Mastrotto, një menaxher italian që mbeti në karantinë me familjen e tij, na tregon se si ai jetoi këto muaj dhe si është faza 2 në Kinë.
Pas një kohe të gjatë në izolim, gjëja më e vështirë për t’u imagjinuar është se si do të rifillojmë jetën. Në Itali dhe Europë tashmë po flitet për fazën 2, sepse kurba e pandemisë po zvogëlohet, por mbarimi i kësaj situate duket ende larg. Në Kinë gjithçka nisi më herë, veçanërisht në Wuhan.
Qyteti i Hubei lehtësoi bllokimin në 8 Prill, pas 76 ditësh izolim. Lorenzo Mastrotto, 47 vjeç, menaxher shitjesh në Kinë dhe Azinë Veriore për Fiamm, një kompani nga Monteçhio Maggiore (Vicenza) ka treguar për Ilsole24Ore se si është të rifillosh jetën pas izolimit.
Tani si po shkojnë gjërat? Në fakt është e vështirë të kuptosh lajme e reja nga Kina, mes hapjes së disa qyteteve dhe izolimit të disa të tjerëve.
Në fakt kam lexuar shumë lajme të pasakta. Nuk ka gazetarë ndërkombëtarë këtu në Wuhan. Vjen vetëm ajo që shkruhet nga shtypi vendas dhe çfarë tregojmë ne të huajt që jemi këtu. E vetmja gjë që mund të them është se ne u kthyem për të punuar në Wuhan. Më 7 prill, u ktheva në zyrën time që prej datës 21 Janar që ishim izoluar në shtëpi. Gjeta ende dekorimet e Krishtëlindjes.
Çfarë tjetër ka ndryshuar në krahasim me mbylljen totale?
Është një hap i parë, ne jemi akoma shumë larg nga jeta para 20 janarit. Shkollat janë ende të mbyllura. Nuk ka të dalësh natën në një klub dhe të pish një pije me miqtë. Restorantet janë të hapura vetëm për “merr dhe ik”. Të gjithë dalin me maskë të detyrueshme. Ka edhe kufizime për të dalë. Disa komplekse të mëdha ku jetojnë mijëra familje janë ende të mbyllura. Edhe disa rrugë nuk janë rihapur. Ekzistojnë gjithashtu kufizime të lëvizjes për disa persona që nuk kanë kartën jeshile.
Çfarë?
Është kodi i shëndetit të mirë, ai thotë se mund të dal, sepse nuk jam ngjitës. Ajo është e lidhur me një kod personal kinez, sikur të ishte kodi i taksave, por më i detajuar. Është integruar në aplikacione shumë të njohura këtu si WeChat (një lloj WhatsApp por me shumë funksione të tjera, përfshirë pagesa, ed.) Dhe Alipay të Alibaba. Nëse marr metro, tren ose aeroplan duhet të përdor këtë kod QR në turnetiles. Autoritetet e dinë që unë po e marr atë dhe çfarë shtegu po marr. Nëse ata më pas zbulojnë, përmes aplikacionit, se në kamionçinën time ka pasur një të infektuar, kodi im kthehet në të kuqe dhe si një masë paraprake jam në shtëpi 14 ditë në karantinë. Ky është hapi i fundit. Më parë, gjatë periudhës së bllokimit, ne u thirrëm në shtëpi nga një zë i regjistruar duke pyetur se si ishit dhe nëse dikush në shtëpi kishte simptoma. Ju gjithashtu mund të bëni raporte: raportoni raste të dyshimta në kompleks.
Përtej çështjes së intimitetit dhe të dhënave personale, vetëm thjeshtë nga ana teknologjike është e vështirë të mendohet se një metodë e tillë mund të aplikohet në Europë?
Koronavirusi në Kinë siguroi një teknologji të tillë si inteligjenca artificiale që ishin tashmë të avancuara. Ne nuk kemi dalë prej portofolit për 3 vjet dhe kemi paguar përmes aplikacionit. Edhe lypsarët nuk mbledhin më monedha por tregojnë kodin. Unë besoj se zgjidhja e përcjelljes duke përdorur teknologji është e pashmangshme, por ato duhet të menaxhohen nga qeveria, jo nga kompanitë private.
Le të kthehemi tek rinisja e jetës tuaj jashtë shtëpisë. Po dilni jashtë tashmë?
Po, dolëm me dy fëmijët që janë në moshë 6 dhe 8 vjeç dhe me gruan time. Nuk ka shumë njerëz përreth. Ata janë të gjithë shumë të kujdesshëm, madje më shumë sesa thonë kufizimet. Mund të shkonim në park ose të ecnim përgjatë lumit, por për momentin preferojmë të qëndrojmë afër shtëpisë. Ne e dimë që problemi nuk zgjidhet. Unë kaloj para spitalit dhe ende shoh punëtorë me pantallona të bardha dhe të gjitha mbrojtjet. Ka një hyrje posaçërisht për të infektuarit e mundshëm.
Si keni jetuar këto muaj?
Ne jemi përpjekur ta marrim me pozitivitet. Para së gjithash, nuk u sëmurëm. Lajmet që na erdhën nga spitalet ishin dramatike, si disa që lexova nga Italia. Kur kuptuam se ishim mirë dhe kishim qenë 14 ditë në shtëpi, i thamë njëri-tjetrit: ok kjo do të jetë jeta jonë për një kohë. Ne mund t’i mësojmë fëmijëve tanë diçka në këtë kohë, unë u mësoj atyre anglisht dhe italisht. Sigurisht që ata nuk mund të shkojnë në palestër ose të shkojnë në shkollë për piano. Ne na mungojnë gjërat që bënim sigurisht.
Kur mendoni se mund të hyni në një fazë të normalitetit të plotë, për shembull një darkë me miqtë?
Pyetje e mirë! Për momentin, aeroportet janë rihapur këtu në Wuhan, shumë janë larguar. Supozohet se shkollat do të hapen në qershor ose korrik, kur normalisht do të kishte një mbyllje për shkak të verës. Disa provinca tashmë i kanë rihapur ato, rreth 20% e vendit. Zonat fshatare dhe në jug të Kinës janë më tej, ata më tregojnë për restorante të hapura dhe qetësi më të madhe. Në qytetet e mëdha, si Pekini dhe Shanghai, situata është e ngjashme me këtu. Restorantet janë rihapur, por ekziston një lloj shtetrrethimi i pashkruar.
Kthehemi pas në kohë, si e kuptuat që një virus i ri po qarkullonte pranë shtëpisë suaj?
Gruaja ime, e cila është kineze, më tregoi në fund të dhjetorit. Ne jetojmë 200 metra nga tregu i famshëm i cili tani është i mbyllur. Në fundjavën e 4 janarit, klasat e vallëzimit të vajzës sime u mblodhën të gjitha në një grup, sepse kishte shumë pak njerëz. Ata kishin frikë. Më 6 janar shkova në Hong Kong për punë dhe ata ishin shumë të shqetësuar, të gjithë më pyetën. Më 20 janar, Presidenti Xi Jinping foli publikisht për virusin.
Në atë moment nuk menduat të ktheheshit në Itali?
Sigurisht, kam menduar për këtë. Në fund ne zgjodhëm të qëndronim, duke qëndruar në shtëpi disa ditë përpara detyrimit. Në mëngjesin e 23 janarit në 4 të mëngjesit morëm një mesazh që na paralajmëroi se bllokimi do të vinte së shpejti. Disa njerëz u arratisën. Vjehrri dhe vjehrra ime ishin mysafirë tek ne dhe shkuan në shtëpinë e tyre. Deri në mes të shkurtit ishte ende e mundur të dilnim në dyqan dhe ushqimi merrej. Qeni gjithashtu mund të shëtitej. Atëherë shumë nuk respektuan rregullat, numri i infeksioneve ishte ende i lartë dhe më pas ata na thanë që nuk ishte më e mundur të dilni nga shtëpia. Pazari erdhi nga interneti. Kjo ka ndodhur për një muaj e gjysmë, ndërsa ata janë rihapur ngadalë që nga fillimi i prillit. Ishte e vështirë, por në mbikëqyrje bëra mirë të qëndroja këtu. Gjithashtu sepse sot të huajt nuk janë ende në gjendje të kthehen në vendet e tyre, siç janë mësuesit nga shkollat ndërkombëtare.
