Nga Aurenc Bebja*, Francë
“Drama” ka botuar, në prill të 1935, në faqen n°126, poezinë e piktores Veronica Haigh dedikuar asokohe Aleksandër Moisiut me rastin e ndarjes nga jeta të aktorit të famshëm me origjinë shqiptare, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar:
LAMTUMIRË DHE AVE ALEKSANDËR MOISI!
Në këtë vdekje të vetme sa vdekje ka!
Kështu vdes drita e ditës me një yll të vetëm
Dhe gjysma e njerëzimit tani fshihet
Pas disa të rënëve prej këtyre syve;
Mbret, subjekt, lypës, shenjtor, poet dhe klloun,
Të gjithë në këtë përmbysje janë goditur.
Por, duke menduar për vdekjen e Moisiut, është e vërtetë
Që me vdekjen e tij vdesin edhe një turmë,
Por kush vajton Moisiun, nuk e vajton më shumë
Si Hamleti, Fedja apo një mori
heronjsh të rënë – Jo! Kush e njihte nuk ka zgjidhje
Por duke vajtuar Moisiun, vajtojmë më shumë zërin e tij.
Sa aktor i mrekullueshëm është ky aktor akoma!
Duke na mashtruar, që të mos harrojmë fuqinë e tij;
Këtu ai shtrihet i pajetë, që mund të shkaktohet nga arti,
Vdekja i ka ofruar atij një pjesë (rol) tjetër,
Të cilën ai e interpreton me mjeshtëri të palëkundur.
Pjesa tjetër është heshtje – Gjithkush është ende.
VERONICA HAIGH
*Burimi: Blogu © Dars (Klos), Mat – Albania
