Sabit Brokaj ka dhënë një intervistë për “Panorama”, ku flet për sëmundjen që goditi Enver Hoxhën, e cila më pas i mori jetën.
Ndër të tjera, Brokaj shprehet se Enveri u rëndua pas vetëvrasjes së Mehmet Shehut.
“Për mua, vetëvrasja e Mehmetit vetëvrau Enver Hoxhën. Ishte shkatërrim për të.
Njerëzit që i qëndronin afër Enverit, e vunë re një gjendje të tillë.
Ai pati një rëndim të përshpejtuar të gjendjes shëndetësore, jo aq gradual saç ndodhte prej vitesh.
Efektet psiko-emocionale Enverin e rëndonin realisht.
Në aktivitetin e përditshëm fizik mund edhe të mos dukej, por kishte përjetime të forta psiko-emocionale”, thotë Brokaj.
“Ekipi i mjekëve e mbante tepër sekret gjendjen shëndetësore të Enver Hoxhës. Ne e kishim rreptësisht të ndaluar të tregonim se ku shkonim dhe çfarë bënim, përtej orëve që punonim në Fakultetin e Mjekësisë dhe në spital.
Agjenci të ndryshme, veçanërisht ajo jugosllave, krijonte lajme që “Enveri vrau veten”, ose “Enveri është shumë rëndë” etj., por kjo ka qenë loja normale e agjenturave të huaja. Sekreti për shëndetin e një udhëheqësi ruhet jo vetëm në vende të mbyllura si Shqipëria e asaj kohe, por edhe vendet perëndimore e ruanin me fanatizëm gjendjen shëndetësore të presidentëve, sepse dihej kishim të bënim me Luftën e Ftohtë mes dy blloqeve.
Sot që nuk kemi Luftën e Ftohtë, lajme të shëndetit rrjedhin më lehtë. Për vende si Shqipëria, gjendja shëndetësore e udhëheqësit si Enver Hoxha krijonte pasiguri për të ardhmen te populli”, vijon Brokaj.
“Ishte një periudhë kur agjencitë e ndryshme bënin lajme sikur Enveri ishte i vdekur, i vrarë, i helmuar, i sëmurë rëndë, invalid dhe ai si politikan duhet të jepte një mesazh nga meraku dhe për popullin. Por atij kur i mbushej mendja, nuk na pyeste më. Vetëm t’i zije rrugën dhe të mos e lejoje të dilte nga shtëpia”, thotë Brokaj.
Ai tregon edhe momentet e goditjes së Enverit, nga ishemia:
“Ne rrinim gjithmonë dy mjekë roje, asnjëherë vetëm një. Unë, në ato momente, isha futur në dush dhe i them Isuf Kalos që të kishte pak kujdes deri sa unë të dilja nga banjo. Në rast nevoje, kishim tre butona që binin, njëri ishte i alarmit të madh nga dhoma e Enverit, e cila ishte përballë dhomës së mjekëve.
Kishim një buton interfoni, ku përgjithësisht Nexhmija kërkonte ndonjë këshillë dhe një buton për nevoja jo urgjente. Isufi, si mjek i familjes, nuk qëndroi aty, por shkoi në vilë, meqenëse kishte miqësi me fëmijët. Kur ra zilja e alarmit, unë sapo kisha dalë nga dushi dhe vajta menjëherë, ashtu siç isha. Mora mjetet mjekësore dhe hyra në dhomë.
Gjysma e trupit të Enverit ishte në dysheme dhe gjysma në shtrat, sepse shtratin e kishte të ulët. I mata pulsin dhe tensionin, ishin në rregull, gjë që tregonte se nuk kishte probleme me zemrën. Menjëherë protokolli na çonte në ishemi. Ishte në gjendje kome.
E shtrimë në shtrat dhe filluam trajtimin. Isufi ishte nga familja dhe nuk po vinte, unë isha me infermieren dhe ndihmësmjekun, pjesë të ekipit. Për një gjendje reanimacioni, optimumi kërkon pesë veta, minimumi tre. U lajmërua dhe ekipi i mjekëve dhe arriti shpejt.
Pas disa minutash, 20 apo 30 minutash, shkoi makina dhe i mblodhi. Enveri filloi të reagojë, sepse nuk ishte komë e thellë. Më thotë profesor Fejzi Hoxha, si gjirokastrit i mirë dhe i rregullt: “I ke shënuar ato që ke bërë deri tani në kartelë?” Unë i thashë: O do shkruaja, o do i jepja ndihmë shokut Enver, s’mund t’i bëja të dyja.
Shkoi te kartela dhe shënoi se ato gjykohen në fund. Nuk e harroj këtë qartësi të tij në ato momente. Në atë kohë erdhi Ramizi dhe Adili, ndërsa unë plotësova të gjithë protokollin e ndërhyrjeve të mia pas atij episodi. Por edhe kur vdiq Enveri, unë isha mjek roje.”
Në fund, Brokaj rrëfen edhe vdekjen e tij:
“Në mëngjes të 9 prillit. Në orën 9 të mëngjesit, Enveri doli pak. Një ditë më parë, më 8 prill, ai doli me karrocë me Nexhmijen, ka dhe një foto të asaj dite. Ka qenë e fundit e Enverit. Më parë, ai ka qenë rëndë si gjendje, por sapo ndihej pak më mirë, dilte nga shtëpia, e linte shtratin.
Rreth orës 9 të datës 9 prill i bëmë vizitën. Tensioni ishte mirë, ritmi i zemrës normal, si një gjendje për regjim shtrati. Enveri doli pak dhe ne ishim në dhomë. Bie zilja e alarmit. Vrapojmë në dhomën e tij. E gjetëm në vdekje klinike. E goditëm shumë herë me elektroshok, u rikthye zemra, u rikthye tensioni dhe u rikthye pa u çrregulluar deri në mesnatën e datës 11.
Gjatë kësaj kohe, Enveri ishte në gjendje kome të thellë, por zemra i punonte. Nuk iu rikthye koshienca, nuk iu rikthye as funksioni i veshkave. Në ato 1-2 minuta që ne rikthyem zemrën në jetë, nuk shpëtuam trurin. Truri kishte vdekur sepse nuk ishte furnizuar me gjak.
Edhe te njerëzit e shëndetshëm, nëse truri nuk furnizohet për 4-5 minuta, ai vdes e jo më te truri i Enverit, i cili ishte sklerotik, donte rikthim të shpejtë. Edhe veshka duket se ishte shumë e ndjeshme, sepse edhe urinimi nuk iu kthye.
Por ne vazhduam me shpresën se do të dilte nga kjo gjendje. Afër orës 13:00 zemra ndaloi, e dha aparati. Ishte i gjithë grupi i mjekëve aty.
Në këtë moment, unë nisa të bëj elektroshok, bëra goditjen e parë, bëra të dytën, pa asnjë rezultat. Kur bëra të tretën apo të katërtën, ishin nxehur elektrodat dhe Enveri dha përshtypjen se ndjeu dhimbjen nga nxehtësia, sepse u konsumua xheli që vendosja në elektroda.
Pasi bëra disa goditje, pashë nga ekipi për të thënë që nuk ka më shpresë, a duhet të vazhdoj?! Kryetar i ekipit të mjekëve ishte Petrit Gaçe. Kur kryqëzova shikimin me Gaçen, ai më tha: Lëre o Sabit…! Të gjithë qëndruam si të ngrirë. Pastaj filluan disa të bënin teatër. Dikush të qante, dikush të thurte vargje…”
