Një libër (Chiarelettere), i cili supozon një ndërthurje të komploteve të Vatikanit dhe masonerisë devijonte pas vrasjes së Papës Gjon Pali II nga vrasësi turk Ali Agca në vitin 1981
Ka fjalë që rrotullohen rreth librave dhe ndonjëherë kanë kuptim – të papritur – për ato libra të njëjtë. E quajmë përkushtim, grup i mbuluar, citim, shënim, kthim… Dhe ndodh që ata nuk janë gjithmonë të padobishëm. Ashtu si në rastin e romanit të ri nga Antonio Ferrari. Titulli: Amen (Chiarelettere), historia e vërtetë e sulmit ndaj Gjon Palit II. Le të ballafaqohemi tani: e famshme “pista bullgare” është (ishte, ka qenë gjithmonë) një mashtrim. Ka diçka tjetër në mes: kaq e kalbur në Vatikan, komplote të shërbimeve të fshehta, kardinalë mashtrues, nëntokë të lidhur me fuqitë politike, masoneri devijante, para të pista.
Sheshi i Shën Pjetrit. Njerëzit janë pushtuar nga Papa i parë jo-italian pas 455 vjetësh. E mërkurë, 13 maj 1981, përvjetori i shfaqjes së Zojës në tre barinjtë e Fatimesë në vitin 1917, lëvizja e lëvizshme lëviz ngadalë në Sheshin e Shën Pjetrit. Në 17.17, 23-vjeçari turk, Mehmet Ali Agca (që i përket grupit neo-nazist, revole vdekjeprurëse) qëllon me dy të shtëna te Papa. “Por në sheshin e mbushur me njerëz Agca nuk është i vetmi që ka synime vrasëse. Përzier me turmën ka edhe ata që duhet të kontrollojnë që çdo gjë të bëhet sipas planit.
Vrasës në shërbim të shumë armiqve të Papës, gjithashtu thellësisht brenda Vatikanit, i cili do të jetë gati për të eliminuar vrasësin dhe për të anuluar gjurmët me kompromis. Ata e dinë mirë se Agca do të përfaqësojë një rrezik vdekjeprurës. Ata kanë parashikuar gjithçka”.
Pastaj Ferrari na tërheq në zemrën e zezë të intrigave: “Në mbrëmje, ndërsa turma në Piazza San Pietro pret në heshtje, në mes lotëve dhe lutjeve, lajme nga Poliklinika Gemelli, ku Gjon Pali II lufton midis jetës dhe vdekjes, një nga komplotistët, braktis banesën në Via della Conciliazione, arrin të tjerët në një shtëpi luksoze romake private për të vlerësuar dështimin: Papa është ende gjallë dhe Agca i burgosur. Fatkeqësi totale, nëse vrasësi hap gojën e tij, do të jetë një tragjedi”.
Nga atje autori i romanit na çon në Milano, në selinë e “Corriere”-s, ku gazetarët u mblodhën për të diskutuar disa hipoteza mbi sulmin. Ferrari është një prej tyre; në roman quhet Anton Giulio Ferrer, i dërguar i posaçëm i të përditshmes, dhe dëgjon shkrimtarin dhe dramaturgun e njohur katolik Giovanni Testori, i cili, duke torturuar mjekrën e tij, pyet: “Çfarë mendoni? Unë mendoj për një operacion të përbashkët të Freemasonerisë dhe Kriminalitetit”. “Për fat të keq – shton Ferrari sot – Testori kurrë nuk do të dijë se sa, me aftësinë e tij të natyrshme për analizë dhe kuptim të njerëzimit, ai i afrohej së vërtetës”. Mjafton të shtohen shpirtrat e financave të devijuara, të korrupsionit politik, të krimit të organizuar, të neveritjes së pedofilisë që kanë kapluar Vatikanin. Ferrari i ka sfiduar ata me hetimet e tyre në kërkim të nxitësve të vërtetë të sulmit.
Nga Roma në Stamboll deri në Sofje, në një shakullinë të shantazhit, komplotet ndërkombëtare dhe keqdrejtimet si e ashtuquajtura “pista bullgare”. Çfarë mund të shpiket më bindës se një vrasje politike e urdhëruar nga një vend satelit nën urdhrat e një Bashkimi Sovjetik që e pa Papën polak si një rrezik edhe për mbijetesën e tij ose, të paktën, për stabilitetin e tij?
Vojtila vetë do të shkatërrohet përfundimisht 21 vjet pas sulmit me një lëvizje që askush nuk priste, duke iu drejtuar vetë Presidentit të Bullgarisë gjatë vizitës së tij në Sofje. Ferrari ishte atje: ai ishte duke ndjekur hetimet e gjata që e kishin përhumbur atë për dekada të tëra. Sot ai shkruan: “Surpriza ishte e mrekullueshme, madje edhe për të dërguarin e Milanos. Kurrë nuk do të kishte imagjinuar se Papa, me zërin e tij të përzier, pasi hoqi dosjet e fjalës zyrtare në ligjëratë, ngriti kokën dhe tha: “E di, zoti President, kurrë nuk kam besuar, nuk besoj dhe nuk do të besoj kurrë gjurmët bullgare”. Atë ditë, disa fideistë nga pista bullgare preferonin të qëndronin të qetë. Përkundrazi, ai u heshtua nga Papa.
Amen, si titulli i romanit. Por ka edhe një “amen” që tingëllon si një mallkim: është fjala kryesore që mbyll atë që do të ishte dënimi me vdekje për Vojtyla. Për ta shpallë këtë, në një restorant romak, do të jetë një peshkop: “Ai, me theksin e tij amerikan, nuk do të thotë asgjë më shumë”. Një fjalë, një dënim, një vrasje. Amin.
