Gazetari veteran amerikan Thomas Friedman beson se amerikanët, edhe pse nuk janë të vetëdijshëm se kush fitoi zgjedhjet presidenciale, e dinë shumë mirë kush është humbësi: Shtetet e Bashkuara.
Në artikullin e tij në The New York Times, Friedman përshkroi mandatin 4-vjeçar të Donald Trump, i cili sapo ka përfunduar, si një periudhë e ndarjeve më të mëdha dhe pandershmërisë në historinë amerikane, sepse u sulmuan dy shtylla të demokracisë: e vërteta dhe besimi.
Ai kritikoi Trumpin që nuk kaloi asnjë ditë të mandatit të tij duke u përpjekur të ishte president i të gjithë qytetarëve dhe ai se theu rregullat dhe shkatërroi normat në mënyra që asnjë president tjetër nuk guxoi, madje të martën në mbrëmje, kur bëri akuza të rreme për mashtrim zgjedhor dhe bëri thirrje që Gjykata e Lartë të ndërhyjë dhe të ndalojë votimin, sikur diçka e tillë është edhe e mundur.
Friedman sugjeroi që Joe Biden mund të fitojë me një diferencë të vogël votash në disa shtete kryesore. Nuk do të ketë një shumicë të madhe që do t’i tregojë Trump-it dhe atyre përreth tij se mjafton dhe “shkoni dhe mos e ktheni një politikë të tillë të ndarjes në këtë vend”.
Pakica e bardhë
Friedman vuri në dukje se këto zgjedhje, nëse asgjë tjetër, tërhoqën vëmendjen për çarjet. Presidenti Trump, duke përdorur shumë metoda të diskutueshme gjatë fushatës, e prezantoi veten si udhëheqësi i një shumice të bardhë që ulej në Amerikë.
Ky është një fakt, sepse Byroja Amerikane e Regjistrimit parashikon që jo-të bardhët do të përbëjnë shumicën e 74 milion fëmijëve të vendit deri në mes të vitit dhe vlerësohet se deri në vitin 2040, të bardhët do të përbëjnë 49 përqind të popullsisë amerikane, ndërsa latinët, afrikano-amerikanë, aziatikë e të tjerë do të përbëjë 51 përqind.
“Partia Republikane do të vazhdojë me një strategji të përdorimit të çdo metode ligjore, edhe nëse ato janë të dëmshme për demokracinë, për të fituar pushtetin, edhe pse shumica e amerikanëve votojnë kundër tyre.”
Midis shumë të bardhëve, posaçërisht burrave të klasës punëtore të bardhë pa një diplomë kolegji, ekziston qartë shqetësim për një fakt, madje edhe rezistencë ndaj tij, dhe kjo është se kombi amerikan po ecën fort drejt të bardhëve duke u bërë një “pakicë”. Prandaj ata e shohin Trumpin si një fortesë kundër implikimeve shoqërore, kulturore dhe ekonomike të këtij ndryshimi.
Atë që shumë demokratë e shohin si një ndryshim të mirë, shumë të bardhë e shohin si një kërcënim themelor kulturor dhe që nxit një tjetër prirje vdekjeprurëse që këto zgjedhje vetëm janë intensifikuar, tha Friedman.
Trumpizmi, e ardhmja e republikanëve
“Kjo do të thotë që Trumpizmi është e ardhmja e Partisë Republikane”, tha Gautam Mukunda, një profesor i sjelljes organizative në Universitetin e Harvardit.
“E vetmja gjë në lidhje me Trumpizmin, nga një këndvështrim taktik, është se ai kurrë nuk përpiqet as të marrë mbështetjen e shumicës së amerikanëve,” shtoi Mukunda.
“Kështu që Partia Republikane do të vazhdojë strategjinë e saj të përdorimit të çdo metode ligjore, edhe nëse ato janë të dëmshme për demokracinë, për të fituar pushtetin, edhe pse shumica e amerikanëve votojnë kundër tyre, si mënyra se si ata futën dy gjyqtarë të Gjykatës së Lartë.”
Kjo do të thotë që të gjitha presionet mbi sistemin amerikan të qeverisjes do të vazhdojnë të rriten, sepse sipas sistemit tonë të vjetër elektoral, republikanët mund të kontrollonin teorikisht si Shtëpinë e Bardhë ashtu edhe Senatin, pavarësisht dëshirave të shumicës dërrmuese të popullit amerikan, shtoi Mukunda.
“Asnjë sistem nuk mund ta përballojë këtë lloj presioni dhe ai do të prishet në një moment,” përfundoi ai.
Në fund të tekstit, Friedman shprehu shpresën se gjithçka do të ishte mirë, se vendi do t’i kapërcente këto vështirësi dhe kushdo që fiton në këto zgjedhje do të dalë në përfundimin e saktë se ne thjesht nuk mund të vazhdojmë të ndajmë njëri-tjetrin.
“Por politika aktuale dhe sistemi politik i këtij vendi nuk sugjerojnë që gjërat do të lëvizin në masën dhe shpejtësinë për të cilën kemi shumë nevojë”, sipas autorëve.
