Kur jeni të lumtur dhe duke kënduar këngën tuaj të preferuar ose duke fishkëllyer, kjo është një gjë normale. Njerëzit përdorin fishkëllimën ose për të marrë vëmendjen ose për të thirrur dikë ose thjesht për të argëtuar veten. Por në shumë kultura, sidomos fishkëllima në ambiente të mbyllura shoqërohet me fat të keq.
Në Turqi besohet gjerësisht se fishkëllima gjatë natës po bën thirrje për djallin. Megjithatë, kjo bestytni e veçantë nuk është unike për Turqinë, por mund të gjendet në shumë kultura të tjera në mbarë botën. Në Japoni, njerëzit besojnë se fishkëllima gjatë natës mund të prishë qetësinë dhe kështu të sjell rrezik për veten. Është e njëjta gjë në Kinë, por ata nuk besojnë se fishkëllima është vetëm një thirrje për shpirtrat e këqij. Profesionistë të aftë të yogas besojnë se mund të thërrasin qeniet e mbinatyrshme, kafshët e egra dhe fenomenet e motit me një bilbil.
Në Rusi dhe në kultura të tjera sllave, zhurmat në shtëpi besohet se sjellin varfëri. Megjithatë, ndryshe nga çdo kulturë tjetër, rusët nuk besojnë se fishkëllima në ambiente të mbyllura ose jashtë bën ndonjë ndryshim. Në Estoni, gjithashtu besohet gjerësisht se zhurmat në ambiente të mbyllura mund të sjellin fat të keq.
Në Britani, supersticioni rreth fishkëllimës merret në një nivel tjetër. Në kulturën britanike, ekziston një besim paragjykues në “Shtatë Whistlers”, të cilat janë shtatë zogj misteriozë ose shpirtra që thërrasin për të parathënë vdekjen ose një fatkeqësi të madhe. Në fakt, në vitin 1800, qindra punëtorë pushojnë së punuari për një ditë, duke pretenduar se kanë dëgjuar një bilbil misterioz dhe nuk kanë mundur të punojnë duke menduar se diçka e keqe do të ndodh. Të gjitha këto bestytni ndoshta lidhen me kohën kur njerëzit ishin paganë dhe ishin shumë të shqetësuar me shpirtrat dhe botën e panatyrshme. Sot, shumica e njerëzve as nuk e dinë pse ata janë kundër firshkëllimave; megjithatë ato janë gjithsesi, duke ndjekur gjurmët e paraardhësve të tyre.
