“Ka raste kur maska plastike dëmtohet. Lotët e bëjnë gjithçka më të paqartë: në repart duhet të jeni të fortë për veten tuaj, por mbi të gjitha për pacientët. Shpesh dora e vetme që ata mbajnë kur të largohen është e juaja”.
Isabella Racca është 31 vjeç dhe punon si infermiere në dhomën e urgjencës në Rivoli. Ajo e bën punën me frymën e përkushtimit dhe shërbimit që karakterizon profesionin, por në zemrën e saj ekziston edhe vetëdija për të qenë të mbijetuar. Në mes të marsit ajo zbuloi se ishte pozitive në Covid-19. “Leximi i tamponit ishte si një dush i ftohtë. U tremba, kushdo që të kishte qenë – thotë ajo – unë duhej të hiqja dorë nga puna dhe për 16 ditë të gjata u mbylla në shtëpi në karantinë. Kam qenë me fat sepse jam shëruar dhe nuk kam nevojë për shtrimin në spital dhe ventilimin. Por ishin akoma ditë të vështira. Pastaj tamponët pasues dhanë rezultate negative. Gëzimi më i madh ishte kthimi në punë”.
“Ne infermierët jemi kontakti i vetëm me realitetin”
Ka dhjetëra infermierë dhe mjekë që sëmuren çdo ditë në spital. Por, sapo shërohen, ata kthehen në punë. Ashtu siç bëri Isabella. “Të kthehesh në korsi ishte një ndikim shumë i fortë emocional. Çdo ditë ne nuk jemi vetëm në kontakt me sëmundjen, por me frikën e pacientëve. Vetmia është aspekti që i mundon më shumë ata që janë në spital. Ata nuk kanë komoditetin e familjes dhe kështu ne infermieret bëhemi kontakti i vetëm me realitetin. Jemi thirrur të kujdesemi për trupin e tyre, por edhe shpirtin e tyre”.
Nata është koha më e keqe, kur dritat dalin jashtë dhe zhurmat e vetme janë humori i monitoruesve. “Të gjithë kanë më shumë frikë natën. Pacienti po ju thërret sepse dëshiron të heq helmetën e tij, sepse nuk mund ta marrë më. Dhe ai që në vend të kësaj kërkon vetëm që ti të shtrëngosh dorën për një moment”.
Dhe pastaj ka mirësitë, zemërthyer. “Përshëndetja e fundit tani është një thirrje video. Ju mbani ekranin ndërsa zhvillohet ai ritual i dhimbshëm. Dhe duart tuaja po dridhen. Dhe një herë vizori njolloset”./Corriere della Sera
