Si është e mundur që një histori e vogël dashurie që lind dhe më pas zbehet rezultoi të ishte një triumf dhe, në të njëjtën kohë, një nga filmat më të mirë të vitit?
“Marriage Story” nuk është vetëm pika më e lartë e karrierës së regjisorit Noah Baumbach. Është gjithashtu një vitrinë e jashtëzakonshme për yjet e saj, Adam Driver dhe Scarlett Johansson, të cilët japin një pasqyrë të shkurorëzimeve dhe avokatëve të shekullit XX.
Driver vjen me personazhin Charlie, i cili nuk arrin të dalë nga një krizë. Johansson është Nicole, gruaja e tij prej 10 vjetësh dhe nëna e Henryt 8-vjeçar (Azhy Robertson).
Në sekuencën fillestare, një skenë aq e pakujdesshme sa është mashtruese, bashkëshortët lexojnë dy lista – një klasik i terapisë së martesës – për të shpjeguar atë që ata duan për njëri-tjetrin. “Ajo është ngjitëse, konkurruese, një kërcimtare e shkëlqyer, një nënë që pëlqen të luajë”, thotë Charlie, i shoqëruar nga një montazh i mrekullive martesore.
Pastaj kalohet në listën tjetër: (“Ju e dini kur unë kam nevojë për të nxitur dhe kur është më mirë të më lini vetëm”). Gjithashtu lista e Nicole përmban fjalën “konkurruese”, pastaj thotë: “Vishet mirë, qan lehtësisht në kinema dhe i pëlqen të jetë baba. Ai përballet me të gjitha ndryshimet e mia të humorit dhe kurrë nuk më bën të ndihem fajtor”. Në listat nuk ka vend për pabesinë e Charlie dhe pakënaqësitë e Nicole.
Të dy ata e dinë se duhet të përballen, por nuk dinë të fillojnë. Dhe kjo është detyra e filmit dhe e Baumbach – aftësitë e skenarizmit, të të cilëve nuk kanë qenë kurrë kaq shkëlqyese dhe të përzemërta – që detyron Charlie, Nicole dhe gjithë publikun të përballen me një uragan emocional që alternon shpërthimet e të qeshurave dhe lotëve të papritur.
Vendimi për t’u ndarë nxjerr në pah anët më të këqija të të dyve. Në Los Anxhelos, Nicole mbështetet te nëna e saj (e cila e adhuron Charlie), një ish-aktore e luajtur nga Julie Hagerty dhe motra e saj (Merritt Wever), e cila do ta ndihmojë atë që t’i japë burrit të saj letrat e divorcit. Është gjithçka argëtuese, atëherë Charlie zbulon se, për të pasur ndonjë shpresë për të parë djalin e tij, ai duhet të dëshmojë se është një banor në Kaliforni.
Tani hyjnë në skenë avokatët. Charlie ka dy, një “peshk” të vogël (Alan Alda, i jashtëzakonshëm) që preferon një qasje të butë, dhe një “peshkaqen” të vërtetë (një Ray Liotta elektrik) që bën të kundërtën.
Nicole, nga ana tjetër, punëson Nora Fanshaw, avokate që nuk merr të burgosur, e luajtur nga e bujshmja Laura Dern me një përzierje të kujdesshme të gëzimit dhe keqdashjes që duhet t’i garantojë asaj një vend mes nominimeve për Aktoren Mbështetëse më të Mirë.
Dihet që Baumbach përdori divorcin e tij me aktoren Jennifer Jason Leigh si frymëzim për këtë histori dashurie të thyer, por filmi do t’i bëjë të gjithë të ndiejnë ndarje të tilla drejtpërdrejt. Zgjedhjet regjisoriale janë të patëmeta, që nga fotografimi i fuqishëm i Robbie Ryan, deri tek redaktimi inciziv i Jannifer Lame, apo deri në zbukurimet që përshkojnë muzikën e Randy Newman.
Sidoqoftë, “Marriage story” jeton dhe merr frymë përmes aktorëve të saj superlativë. Në rolin e Henry, biri i diskutueshëm i prindërve që ai njeh dhe sistemi ligjor që ai nuk e pranon, Azhy Robertson ofron një portret prekës të një fëmije të hutuar dhe të lënduar, me një dhimbje të lehtësuar vetëm nga rezistenca e fituar.
Por më shumë se gjithçka tjetër, ky film përfaqëson dy orët e lavdisë së Adam Driver, i cili këtu dëshmon se është një nga aktorët më të mirë të brezit të tij. Ish-marinari që fëmijët e adhurojnë si Kylo Ren të Luftërave dëshmon edhe një herë se është një artist i jashtëzakonshëm, i shkëlqyeshëm. Historia e një dasme është një demonstrim mahnitës se sa e gjerë është rrezja e emocioneve që mund të përçojnë, nga forca në përsosje.
Driver, Johansson dhe Baumbach do ju vendosin në gjunjë duke mbledhur një seri të vërtetash të ashpra, të treguara përmes empatisë zemërthyer që do t’ju bëjnë të kuptoni se çfarë do të thotë me të vërtetë të jesh i gjallë: “Marriage story” është ai lloji i filmit që prek këdo që e shikon.
