Adriano tregon historinë e tij, me zemër të hapur, në një autobiografi përmes së cilës dëshiron të shpjegojë përfundimisht arsyet e zgjedhjeve të tij të jetës, shpesh të kritikuara dhe të pakuptuara. Kjo vjen vetëm disa ditë pasi disa foto dhe video të tij u shpërndanë duke e treguar në favelen e Vila Cruzeiro, lagjja e varfër braziliane ku ai lindi dhe ku është kthyer tani.
Një rrëfim prekës në të cilin Perandori brazilian rikujton karrierën e tij sportive, të mbushur me demonë përballë të cilëve gjithmonë ka humbur, duke pranuar një fat të hidhur me të cilin më në fund ka mësuar të bashkëjetojë: “E di çfarë do të thotë të jesh një premtim dhe mbi të gjitha një premtim i parealizuar. Humbja më e madhe në botën e futbollit? Unë.”
Përballë shumë spekulimeve të reja që e rikthyen në faqet e para të gazetave sportive dhe të tjerave, Adriano ka thënë edhe një herë “mjaft”. “Mjaft”, si atëherë kur vendosi të mbështeste nënën e tij pas vdekjes së babait, që humbi jetën si pasojë e një plage në kokë nga një plumb qorr; “mjaft”, si atëherë kur braktisi Eldoradon e Serie A për nostalgjinë e shtëpisë; “mjaft”, si kur la pas një jetë me luks dhe famë për t’u rikthyer në favelen e tij, Vila Cruzeiro, ku jeton i lumtur edhe sot. Kështu, në një letër prekëse, ai i shpjegoi botës që e kritikon arsyen e zgjedhjeve të tij, duke u zhytur brenda vetes, duke njohur demonët me të cilët lufton gjithmonë dhe përballë të cilëve gjithmonë ka humbur, por pa u dorëzuar kurrë.
Varësia e Adrianos nga alkooli: Pi çdo ditë
Drama e parë me të cilën Adriano mësoi të jetojë ndër vite ishte varësia nga alkooli. Një problem që filloi që herët, kur ai, ende fëmijë, piu për herë të parë në një festë. Babai i tij e qortoi, por vdekja e papritur e tij – i goditur në kokë nga një plumb që e dënoi me krizë të vazhdueshme epilepsie deri në vdekje – e përkeqësoi gjithçka: “Vdekja e babait tim ndryshoi jetën time përgjithmonë. Është ende një problem që nuk kam arritur ta zgjidh: u rrita duke jetuar me krizat e tij dhe me nënën që mori përsipër gjithçka. Dhe unë fillova të pija: si mundet dikush si unë të pijë pothuajse çdo ditë?
Nuk më pëlqen t’i hapem të tjerëve,” shkruan ai në autobiografinë e tij të fundit “Adriano, frika ime më e madhe”. “Po, pi çdo ditë… dhe edhe në ditët kur nuk duhet. Nuk është e lehtë të dish që je një premtim që do të ngelet borxh për gjithmonë.”
Adriano e futbolli: Unë kam qenë humbja më e madhe
Një premtim i futbollit, që arriti majat e famës dhe të njohjes larg shtëpisë, nga Brazili që e nderoi në “Hall of Fame” të më të mëdhenjve të të gjitha kohërave. Pikërisht në Itali, në periudhën e tij me Interin, skuadra që investoi te ai dhe që në njëfarë mënyre u përpoq gjithashtu ta ndihmonte në momentet e tij më të dobëta.
“U përpoqa të bëja atë që donin. Bëra negociata me Roberto Mancinin dhe provova shumë edhe me José Mourinho. Kam qarë mbi supin e Morattit, por nuk mund të bëja atë që më kërkonin. Qëndrova mirë për disa javë, e shmanga alkoolin, u stërvita si një kalë, por gjithmonë ka pasur një rikthim. Përsëri dhe përsëri… të gjithë më kritikuan. Nuk mund ta përballoja më. E dini çfarë do të thotë të jesh një premtim? Unë e di dhe mbi të gjitha e di çfarë do të thotë të jesh një premtim i papërmbushur. Humbja më e madhe në futboll? Jam unë, më pëlqen ai term: humbje”.
💔🇧🇷 Qué tremenda esta carta que escribió Adriano, sí El Emperador, a puño y letra, sobre su vida actual, la favela y el alcohol, a los 42 AÑOS:
“Sé lo que se siente ser una promesa, incluyendo una promesa incumplida. El mayor desperdicio del fútbol: yo. Me gusta esa palabra… pic.twitter.com/whfE2w0Rmg
— Ataque Futbolero (@AtaqueFutbolero) November 12, 2024
Adriano e takimi me Seedorf: Piva një shishe vodka dhe rashë pa ndjenja
Ndër shumë kujtime, mes hidhërimit dhe pendimit, Adriano thekson brishtësinë e tij me një episod që për shumë është i panjohur, gjatë qëndrimit të tij tek Interi gjatë periudhës së Krishtlindjeve: “Seedorf më ftoi në shtëpinë e tij, e përshëndeta shpejt dhe u ktheva në apartamentin tim. Telefonova në shtëpi. ‘Përshëndetje, mama. Gëzuar Krishtlindjen,’ i thashë. Dëgjoja tingullin e fortë të daulleve që më kujtonin kohën kur ishim fëmijë: fillova të qaja menjëherë. Ishte shkatërruese. Mora një shishe vodka dhe e piva të gjithë atë mut vetëm. U mbusha me vodka dhe qava gjithë natën. Rashë pa ndjenja në divan sepse kisha pirë shumë dhe qava.”
Jeta në ‘favela’: Vetëm këtu jam vërtet i lirë
Nga nderet e futbollit te “arratisja” që zgjati një jetë të tërë dhe që duket se ka përfunduar tani, që Adriano jeton përherë në Vila Cruzeiro, favela e tij. Pa u shqetësuar për atë që lexohet apo thuhet nëpër botë: “Një herë organizuan një bastisje me policinë për të më marrë, mendonin se isha rrëmbyer. Shtypi çmendej, vija këtu dhe zhdukesha, askush nuk e dinte më ku isha ndërsa unë isha këtu mes njerëzve të mi, rrugëve të mia, kujtimeve dhe ëndrrave të fëmijërisë. Kur jam këtu jam i lirë, jam këtu për lirinë time: ec zbathur dhe pa bluzë, vetëm me pantallona të shkurtra, ulem në trotuar, kujtoj historitë e fëmijërisë, dëgjoj muzikën, kërcej me miqtë e mi dhe fle në tokë. Në secilën nga këto rrugica e shoh babanë tim. Nuk është vendi më i mirë në botë, por ky është vendi im.”
